Leśniczówka Marianne

Gość

Takaś Ty - pomyślał i zaśmiał się, co w postaci wilczej zabrzmiało raczej jakby się dusił <lol2>
Kusiła go bardzo. Lubił eksperymentowac i robić szalone rzeczy. Nie zastanawiał sięwięc długo nad tym, co zrobić. Pobiegł za nią, powarkujac cicho, chcąc by wiedziała jak bardzo jej zachowanie, drażniło jego zmysły.

Marianne

Okrążyła go powoli i otarła się o niego bokiem. Leciutko trąciła go pyskiem w szyję i zaskomlała cicho. Przeciągnęła się patrząc mu w oczy.

Gość

Maleńka, naprawdę tego chcesz? - jego błękitne oczy spotkały się z jej wzrokiem. Nie słyszała go, ale jego wzrok zapewne wiele potrafił jej powiedzieć. Polizał ją, po czym znów sięodsunął patrząc pytająco.

Marianne

Podszczypywała go delikatnie, kąsała w szyję. Zaskomlała znów. Polizała go po pysku. Znów otarła się o niego. Wsadziła pysk w jego futro na szyi. Zawarczała cichuteńko.

Gość

John zrozumiał, że ona chce, jest gotowa i da mu zasmakować czegoś nowego. Trącił ją łapą po pysku delikatnie, co miało być odpowiednikiem zwykłego muśnięcia jej twarzy dłonią. Polizał ją po pysku, machając ogonem jak wściekły, skomląc. Okrążył ją, muskając mosem jej futro.

Marianne

Wsunęła pyszczek pod jego pysk. Otarła się nim o niego. Przesunęła całym ciałem pod jego pyskiem okrążając go Trąciła go zalotnie zadem. Złapała delikatnie jego ogon i odskoczyła na chwilę. Znów podeszła do niego powoli podszczypujac go w kark. No chodź John.. Proooszęęęę

Gość

Sama się prosiłaś - zaczłął cicho warczec, liżąc ją zamaszyście <lol2> Po chwili droczenia się, wziął siędo roboty Razz

Marianne

Gdy puścił ją otrząsnęła się prężąc ciało w wilczym zadowoleniu. Zaśpiewała wilczą pieśń. Otarła się o Johna ciężko dysząc. Opadła na podłogę delikatnie skubiąc jego łapę. Zapiszczała machając ogonem.

Gość

Wygląda na to, że było dobrze - pomyślał, patrząc na nią. Sama czuł się niesamowicie podekscytowany i w pełni spełniony. Tak długo był już wilkiem, że miał dwie natury: ludzką i zwierzęcą. I chociaż najczęściej tłumił tę drugą w sobie, momentami potrzebowała czegoś dla siiebie. Czuł jak do jego ciała powrócił spokój i błogie uczucie zadowolenia. Połozył się i oparł głowę na łapach. Tak bardzo chciał, by te chwile nigdy sięnie kończyły. Tylko przy marianne czuł się tak wspaniale. Zaskomlał cicho, mówiąc w myślach: Kocham cię!

Marianne

Położyła się na boku i przesunęła głowę w jego stronę. Trąciła go pyskiem. Przewróciła się na grzbiet i przetoczyła ladujac łapami na jego boku. Odwróciła łeb w jego stronę. Położyła pysk na jego łapach. Spojrzała mu w oczy. Kocham Cię

Gość

Kochana moja, najdroższa i jedyna pomyślał. Nie chciał jej stracić, ale czuł, że jej ojiec w końcu się odezwie. Musiał mu się postawić, sprzeciwić temu, czego się trzymał. Może mogliby uciec razem i już się nie rozstawać?
Bliskość Marianne była mu potrzebna bardziej, niżwcześniej. Był skończonym sukinsynem i despotą, ale ją kochał.
Zaskomlał głośniej, dajac jej do zrozumienia, że coś go gryzło.

Marianne

Marianne spojrzała na niego. Sapnęła cicho i przemieniła się. Leżała naga z głową na jego wilczych łapach.
- Coś cię trapi John... - stwierdziła wpatrujac mu się w oczy.

Gość

John leżał przez chwilę jako wilk, po czym sam się przemienił na powrót w człowieka.
- Boję się, że stanie się coś, co nas rozdzieli - odpowiedział. - znowu. A tego nie chcę i nie pozwolę na to.

Marianne

- Czego się boisz John? Tego, ze wparuje tu mój ojciec i znów zacznie się rządzić? Powiedz mi tak szczerze... Przyjechałeś tu z własnej inicjatywy czy on cię przysłał? - usiadla naprzeciw niego wpatrując się uważnie w jego oczy.

Gość

- Zbierałem się tu już od dawna, ale jakoś... - spuścił głowę - ale jakoś nie wyszło. Obawiałem się tego, że nie zechcesz mnie widzieć. Że w czymś ci przeszkodzę. Kiedy twój powiedział, że mógłbym to zrobić, wsiadłem na motor i przyjechałem. Ale gdyby teraz kazał mi wyjechac i zostawić cię samą, nie zrobiłbym tego. Chćbym miał zostać wyrzutkiem, nie chcę cię stracić. Bo tylko ty jesteś najważniejsza.

Marianne

- Johnny - powiedziała mięciutko. Przyszorowała podłogę tyłkiem w drodze do niego. - Johnny - pogłaskała go po policzku unosząc jego podbródek. To niebywałe zeby alfa spuscił wzrok. Uśmiechnęła się - Byłam zła. Ale bardziej na mojego ojca, na siebie... Rany, John, ja marzyłam każdego dnia zebys się zjawił. I oto jesteś. Nie chcę żebyś wyjeżdżał. I gucio mnie obchodzi co powie mój ojciec - pocałowała go delikatnie. - Rozumiesz co chcę ci powiedzieć, John?

Gość

Spojrzał na niąpowaznie, a jednak z czułością, którą miał tylko dla niej.
- Jeśli będą chcieli nas rozdzielić wyjedziemy - powiedział do dziewczyny. - Wszystko jedno dokąd, ale razem. Moze i jestem gnojkiem, ale ja cięcholernie kocham, Marianne. I nie pozwolę na to, by ktos po raz kolejny spieprzył nam życie. Nigdy! - ujął jej dłoń i pocałował, trzymajac ją przy swoich ustach na dłużej.

Marianne

- Dlaczego znów chcesz uciekać? Nie musimy wyjeżdżać. Możemy tu zostać John. Ja tu mam warsztat, spokojne życie. Nie chcę uciekać znowu. Jak mój ojciec będzie chciał w nim zamieszac... - warknęła - cóż... tutaj mam też dobrych przyjaciół. - chyba zapomniała o tym drobnym szczególe jakim była sfora Johna XD

Gość

- Mam nadzieję, że twoi przyjaciele są tacy, jak moi. Bo wiesz na co stać tamtych - powiedział powaznie. - Trzymanie ich w ryzach to nie lada zadanie. Nie wszyscy sięstosowali do zasad, więc... Nie będzie łatwo, w razie czego. - Oby nie tzreba było walczyć - szepnął.

Marianne

- Z kim chcesz walczyc John? - zapytała jak dziecka. Przytuliła się do niego. - Aż tak ciężka ta Twoja sfora?

Gość

- Wiesz, niby ja jestem przywódcą, a jednak oni znają twojego ojca i wiedza, jak jest on wazny. W razie czego posłuchają go z pewnością - odrzekł poważnie. - Ja jednak mam nadzieje, że da nam spokój.

Marianne

- Czego on do cholery jeszcze ode mnie chce?! - Zagotowała się - Zmarnował mi pół życia. - fuknęła zła jak osa - Nie bedzie zadnych cholernych walk. I co to znaczy ze oni opuszczą swojego alfę?! To tchórzliwe psy a nie wilki - prychnęła.

Gość

- Oni są z tym, który wygrywa. Skoro miałbym być na pozycji przegranej, nie będą ze mną - wyjasnił. - Kiedy muszą, sa naprawde waleczni i wielcy, ale poza tym... ale mam to gdzieś. Nikt nie będzie sięw trącał w zycie mojej ukachanej i moje.

Marianne

- John, jeżeli on chociaż spróbuje tu wetknąć włosek, to ja go zagryzę - stwierdziła szczerze. ona była zdeterminowana i tyle - A zmieniajac ten przykry temat. jak ci się podobała moja niespodzianka? - zarumieniłą się strasznie.

Gość

- To byłocoś, czego nie mogłem sięspodziewac - odpowiedział. - To było takie... niezwykłe i bardzo odważne z twojej strony - odpowiedział. - Nie myslałem, że sięzdecydujesz na coś takiego. Podziwiam cię.

Marianne

Zaczerwieniła się juz a nie zarumieniła.
- Ja... ja wiem że zwalczasz swoją wilczą naturę często. Chciałam cos zrobic dla ciebie, John. - speszona spusciła wzrok - Chcialam cos zrobic dla ciebie jako człowieka i ciebie jako wilka. Dla was obu. A poza tym... zawsze mnie kręcił ten pomysł - uśmiechnęła się zadziornie. - Lubie jak jesteś taki.. zwierzęcy.

Gość

John popatrzył na nią powaznie, jednak jego oczy błyszczały tajemniczo.
- Nie powiem, potrafisz zaskakiwać - odezwał się w końcu. - Można pomyślec, ze gdy się z tobązna od lat, mozna przewidzieć twój ruch, odgadnać zamiary, a jednak tak nie jest. I to mi się bardzo podoba. Nie łatwo cię rozgryźć.

Marianne

- A czy to nie jest to co cię do mnie ciagnie, John? Ciągła niepewność i tajemniczość? - uśmiechnęła się

Gość

- Tak, to też - przyznał kiwajac głową. - Jest w tobie wiele czynników, które mnie przyciągają. Ale tajemniczośc ma szczególne znaczenie. Lubię ryzyko i przygody, a z tobą tego mi nie brak.

Marianne

- To właśnie cie pociąga we mnie, John? Tajemniczość, ryzyko i przygoda? To ze mój ojciec ci tego zabronił? - uniosła brew. Prawdę mówiąc myślała, ze jej powie iż ja kocha, ze zaprzeczy temu co powiedziała. Jednak on to potwierdził. Marianne spojrzała na niego wilkiem.

Gość

- No co tak patrzysz? - zdziwił się. - Powiedziałem wyraźnie: TO TEŻ, więc jest coś więcej, coś o wiele ważniejszego. To, że cię kocham - ścisnął jej rękę. - Słuchaj mnie uważniej - uśmiechnął się i puścił do niej oczko.

Marianne

- Uważniej... - westchnęła - to ty mów jaśniej - odgryzła się. I przytuliła do niego. - Kiedy wracasz? Do siebie.. Do sfory?

Gość

- Nie wiem. Nie spieszy mi się - poglaskał ją po głowie. - Nawet nie chcę o tym myśleć.Mój dom jest z tobą.

Marianne

- Dom domem ale ja mam jeszcze pracę. - przypomniała sobie - Cholera John.. ja nei otwierałam warsztatu od kilku dni! - zerwała się - mam pozaczynaną robotę. klienci mnie powieszą! - ubierała sie szybko. - Czuj się jak u siebie John - ucałowała go mocno. - Wrócę po pracy - chwyciła kurtke w garść - Nie karm tych potworów niczym co nie ma napisane psia albo kocia karma na opakowaniu - uprzedziła i wyleciała z domu. Wsiadłą w samochód i tyle ja widziano

/Forks / warsztat samochodowy M. Ford

Gość

John został w domu, jednak zaczęło mu się nudzić. Tak naprawdę bardzo nudzić. Wziął prysznic, znalazł czyste ciuchy w plecaku, po czym wyszedł z domu, by pójść się trochę rozejrzeć Razz

/Knajpa "U Sama"

Lily

// kawiarenka

Przyszli pod domek Marianne. Lily tym razem przyjrzała mu się dokładnie. Podeszła d pierwszej doniczki po lewej i lekko ją podnosząc wyjęła klucz. Uśmiechnęła się szeroko. Otworzyła drzwi.
- Jeszcze tu nie byłam w środku. Długa historia - zaśmiała się i wpuśiła Mike'a i zamknęła drzwi

Mike · Gość

//Kawiarnia

-Mam dużo czasu. - Ozpowiedział z uśmiechem, kiedy znajdował się już w środku. Przytulny, drewniany domek. Fajny.
-Możesz zacząć już teraz, lubię ciekawe historie. -Zachęcił ja.

Lily

Zaśmiała się i usiadła na kanapie.
- Siadaj - powiedziała rozglądając się po saloniku.
- Więc zostałam wysłana tu na wychowanie jakby. I bałam się pójść do Marianne więc tylko zobaczyłam dom z zewnątrz i stwierdziłam, że to nie ma sensu. Tak mieszkałam w motelu i przypadkowo spotkałam ją na ulicy - zakręciła sobie kosmyk włosów na palec. Oczywiście pominęła Lexa, Takeo i przed tym śmierć matki i życie w Nowym Jorku

Mike · Gość

-Jakoś bardzo skrócona ta długa historia. - Powiedział, rozsiadając się wygodnie.
-A dlaczego bałaś się tu przyjść? Przecież twoja ciotka nie jest taka straszna... - Zaśmiał się.

Lily

- Trochę ją skróciłam. Moja historia nie jest ciekawa - podciągnęła nogi na kanapę
- Może bałam się odrzucenia, jej reakcji. Bałam się, że jest taka jak cała moja rodzina tym czasem okazało się, że na pierwszy rzut oka, jest ok - westchnę ni smutno ni wesolo