Mały domek przy plaży

Dea

- Dziękuję - uśmiechnęła się szeroko. - A z Adamem to nie problem. - Wyciągnęła telefon i szybko wystukała smsa.

Mark

-Dzięki, ale naprawdę nie było trzeba... - Uśmiechnął się dziękczynnie westchnął sobie.
-Tú atá go fírinneach gleoite deas. - Komplementowanie tej ślicznej kobietki szło mu naprawdę nieźle. I to jeszcze po irlandzku!

[tłum. Naprawdę ładna z ciebie dziewczyna.]

Dea

- Ale to żaden problem - uśmiechnęła się zarumieniona. Nie była przyzwyczajona do komplementów. Odruchowo obciągnęła spódniczkę. Odłożyła telefon. - I tak pewnie nie odpisze teraz.. Zajęty.. może samochód odprowadził do warsztatu albo jest u Gasa... - westchnęła. - I dziękuję... - to się tyczyło komplementu.

Mark

-Nie ma za co. - Rzucił i wypił łyk herbaty.
-Dobraa... - Mruknął zamykając oczy. Jego mama bawiła się w jakieś napary i inne pierdoły, ale on zawsze uważał to za... no, pierdoły, rzecz jasna.
-Opowiedz mi coś o sobie. - Poprosił. Jej rumieńce mobilizowały go do dalszego działania

Dea

- Cieszy mnie że ci smakuje - uśmiechnęła się - O mnie nie ma nic ciekawego do opowiadania. Ja dopiero zaczynam żyć - zachichotała.

Mark

-Więc przez te, załóżmy 16 lat, bo tyle, myślę, masz, musiało dziać się coś, co niedawno zakończyłaś. - Posłał jej zachęcające spojrzenie i odgarnął rudy kosmyk z twarzy. Drobne gesty, a ile potrafią wyrządzić!

Dea

- 18 - poprawiła go. - Od jutra... - westchnęła - I działo się coś o czym chciałabym zapomnieć - spochmurniała na samo wspomnienie spotkanego niedawno lekarza.

Mark

-18? Naprawdę? Bo nie wyglądasz. - Faktem było, że wyglądała bardziej na dziewczynę, niż kobietę. Chciał zmienić temat, ale stwierdził, że za bardzo nie ma na jaki. Za to ciąglę trapiła go sprawa z wypadkiem.
-To podobnie jak ja. Tylko że... U mnie w rachubę wchodzi bardzo niedaleka przeszłość. Sprzed kilku godzin.

Dea

Uniosła brew.
- Coś się stało? - zapytała odkładając widelec i oplatając zgrabnymi palcami kubeczek z herbatą.

Mark

-To coś było bardzo duże. - Westchnął nadal mając zapach benzyny w nosie.
-Stłuczka. Cholerna stłuczka.

Dea

- Ale nic ci się chyba nie stało? - zapytała zaniepokojona i spojrzała na niego uważniej. Bystry wzrok przewiercał. Szukała na jego ciele obrażeń.

Mark

-Oprócz przedniej szyby w kawałach wbitej w plecy nic. - Wzruszył ramionami. - Ale się już zrosło. Gorzej z nogą. - Uniósł do góry stopę. Z jednej dziury uporczywie wypływała strużka krwi i nie chciała się zagoić. - Zadaje się, że coś tam tkwi w środku.

Dea

Dea odstawiła kubek zdecydowanym ruchem. Podeszła do niego. Podsunęła krzesło i położyła jego nogę na siedzisku.
- Nie mogłeś od razu powiedzieć? - westchnęła. Wyleciała do łazienki. Przyniosła ręcznik i miseczkę z wodą. Coś tam nad nią poszeptała dodając jakiś ziółek. Przemyła mu wodą stopę. Przykryła ranę ręką i zamknęła oczy. Coś zaczęła nucić. Mark co najwyżej mógł poczuć lekki chłód. Z rany wyszedł kawałek szkła. Krew zakrzepła gdy Dea zabrała rękę. Dziewczyna była odrobinę bledsza niż wcześniej.
- Powinno się teraz goić. - usiadła ciężko na krześle.

Mark

Faktycznie na ich oczach rana zaczęła się zrastać i zabliźniać.
-Nie dość, że czarodziejka to i jeszcze pielęgniarka niezła. - Mruknął pełnym uznania głosem. - Dzięki.
Za to dziewczę kiwało się na nogach, jakby nie mogła złapać równowagi. Wstał wziął ją na ręce. Tak już miał, wobec bab był baaardzo troskliwy Very Happy

Paroma susami przeniósł ją do salonu i rozłożył na kanapie.
-Jednak jeśli masz mi tu mdleć z powodu tej swojej magii, to wolałbym iść do lekarza. - Zaśmiał się cicho siadając obok

Dea

- Oj tam - próbowała wygramolić się z łóżka. - Zaraz mi przejdzie. Mało spałam i tyle - uśmiechnęła się - Ważne, ze wszystko juz w porządku, prawda? A ja nie lubię lekarzy, więc i tobie można styczności z nimi oszczędzić - skrzywiła się leciutko.

Mark

-Skoro mało spałaś... - Zaczął tonem znawcy. - Może lepiej, jak sobie pójdę, a ty położysz się lulu?
Miał nadzieję, że dziewczyna zaprzeczy, ale byla zbyt słodka, żeby ją do czegoś zmuszać.

Dea

- Ja nie usnę - zachichotała wstając w końcu. - Ale chętnie poszłabym na spacer. To mi zawsze dobrze robi...

Mark

-W takim razie chętnie będę ci towarzyszył. - Wstał i z promiennym uśmiechem wyciągnął do niej rękę.

Dea

- Dziekuję - przyjęła rękę. To było uprzejme. Dobre irlandzkie wychowanie O! XD
- Byłeś juz na klifach? Lubię je bardzo. Tak samo z resztą jak polanę w lesie.... - trajkotała śpiewnie.

Mark

-W lesie jeszcze nie byłem, ale klify odwiedziłem już kilka razy. - Odpowiedział ciągnąc ją delikatnie w stronę drzwi.
-Ale ty wybieraj.

Dea

- Skoro na klifach byłeś.... W takim razie las - uśmiechneła się. Zabrała komórkę i zamknęła drzwi.

//ulica
[Mark pierwszy]

Mark

//Ulica

Embry

/Dróżka; Las

Embry z radością wsadził łapę w kieszonkę spódniczki Dei po klucz. Wchodząc do domu wyczuł zapach innego wilka, jednak powstrzymał się od komentarza. Wiedział już, że to był właśnie Mark.
-Dzieci są słodkie... Już z samego założenia... -westchnął- Czasami myślę jednak, że Twój brat... Na nią nie zasługuje... -oznajmił przepuszczając dziewczynę w drzwiach.

Dea

- Nie zaczynaj... - ucięła krótko - Chyba, ze chcesz mi sprawić przykrość... albo żebysmy się pokłócili... Mieliśmy nie rozmawiać o nim, tak? - weszła do sypialni i położyła Jose na łóżku. Okryła małą kocykiem i pocałowała ją w czółko. Zaśpiewała jedną zwrotkę kołysanki jaką uspokajała ją gdy była jeszcze w brzuchu Leah. Pogłaskała aniołka po policzku.

Embry

Embry zajrzał do pokoju kompletnie zauroczony ów scenką.
-Nie chce się z Tobą kłócić. Wiesz, że nie wściekam się już na Gasparda... Po prostu martwię się o to dziecko... Nie wiem czy zdążyłaś zauważyć ale w dziwnym sensie ono jest bliskie... nam wszystkim.. -wstchnąl cichutko.

Dea

- Dałbyś mu szansę wiesz? - cichutko wymknęła się z pokoju ciągnąc go za sobą. Musiała posprzątać w kuchni po gotowaniu spagetti. Ale chwilowo przykleiła się do Embry'ego. - Po prostu daj mu szansę, Calma - pocałowała go delikatnie w brodę.

Embry

-Staram się Dea... -szepnął tuląc ją do siebie- Z ciekawostek dotyczących La push! -mruknął nagle kręcąc się z nią dookoła- Do rezerwatu przyjechała jego... Osiemnastoletnia córka. Niebawem pojawi się tu najwyraźniej była kobieta Gasparda więc szansy i zaufania to on potrzebuje... ale wyraźnie nie mojego... Chociaż wydaje mi się, że Jose Ci o tym powiedziała.... -mruknął patrząc na nią zaciekawiony.

Dea

- Owszem - pokręciła Dea glową - Chyba będę musiała z nim pogadać.... Będzie potrzebował wsparcia trochę. Leah też... - westchnęła - Ale... ja się jej boję - schowała głowę pomiędzy ramionami Em.

Embry

A on wtulił w siebie tę cudowną, rudą główkę.
-Czego sie boisz? Leah? Ty? Mała wiedźma? -zaśmiał się cicho całując ją w czubek głowy.
-Leah już od paru tygodni zbiera się, żeby Cię przeprosić... -mruknął gładząc ją po włosach.

Dea

- Ona mnie nie lubi za bardzo - jęknęła - i tak.. ja wiedźma się jej boję.... - wtuliła się w niego jeszcze bardziej. - Ja tez mam swoje małe strachy, wiesz? - uśmiechnęła się obejmując go w pasie.

Embry

-Moim zdaniem Leah po prostu panicznie bała się, że on się w Ciebie wpoił... Teraz przynajmniej wie, że traktował Cię po prostu inaczej... Nie tak jak jakiś towar do przelecenia... -mówiąc to mocniej wtulił w siebie Deę. Nikt nie miał prawa tak o niej myśleć.
-Ale ta cała sprawa z Marianne czy przyjazdem Camille... Chyba uświadomiła jej, że tak czy inaczej Gas ma pierdolca na punkcie kobiet... Więc... -ucałował ją w uszko- Nie bój się moja piękna.

Dea

Na dźwięk imienia Marianne spięła się leciutko.
- Nadal mam cykora - wyszeptała cichutko - A Gas nigdy nie miał mnie za towar do przelecenia - wyrzuciła z siebie jednym tchem - muszę pozmywać... I napić się herbaty - delikatnie wyswobodziła się z jego objęć, ale nie zamierzała go zostawiać. Pociągnęła go ze sobą do kuchni. Jak dla niej to mógł się do niej przytulać gdy zmywała.

Embry

-Ale wszystkie inne łącznie z Leah tak... I chyba właśnie to ją zabolało... Nie mniej jednak nie powinna się na Ciebie wściekać.. -całował ją po ramionku- Jak można się na Ciebie wściekać?!

Dea

- Normalnie - uśmiechnęła się czując dotyk jego ust - I nie łącznie z Leah Em... On ją kocha. I skończmy temat Gasparda i Le. Powiedz mi co dziś robiłeś.... - szybciutko zmywała naczynia dziekując Bogu, ze Embry nie zapytał kto jadł.

Embry

-Z przyjemnością... -mruknął obsypując jej kark pocałunkami.
-Ja...-westchnął- Odebrałem przesyłki dla matki z głównej poczty w Port Angeles... Kupiłem część do samochodu... Pozałatwiałem kilka spraw.... W sumie nic ciekawego.
-A Ty... Miałaś dziś gościa? -zmarszczył delikatnie brwi zerkając na liczbę umytych przez nią talerzy. Co jak co ale Dea nie jadła dużo.

Dea

- Owszem... Poczęstowałam obiadem w ramach podziękowania za pomoc - przewróciła oczkami i wytarła dłonie. Zmywanie zakończono sukcesem - Em... ty jadłeś coś? - Przez chwilke miała wizje siebie samej jako etatowej kucharki...

Embry

-W międzyczasie coś na mieście... -mruknął. Jak na wilka Embry był dość... zabiedzony. Ot, normalny chłopak. Przytulił się do niej. Doskonale wiedział kim był ów gość...
-Dea... -szepnął- Nie ubieraj się tak na spotkania z innymi mężczyznami... To dość prowokujące...

Dea

- Słucham? - odwróciła się gwałtownie myśląc, że się przesłyszała. Nie łapała o co mu chodzi, ale jego słowa sprawiły jej przykrość... Poczuła się jakby właśnie nazwał ją... dziwką? No dziwką może nie, ale w każdym razie czymś pokrewnym... Odsunęła się od Embry'ego. - Na jakie spotkania z mężczyznami? Że niby ja sobie planuję kiedy kogoś spotkam? Że niby co? Że specjalnie tak? - Oczka jej pociemniały bo się zirytowała. Irlandzki ognisty temperament bywa zmorą - Za kogo ty mnie masz, Calma? - delikatnie uniosła głos, bo kłopotów z pamięcią nie miała... za ścianą spało dziecko.

Embry

-Dea... Dea... -szeptał starając się ją uspokoić- Chodzi o to, że nawet podświadomie wzbudzasz niezdrowe zainteresowanie mężczyzn! Innych. Spotkanych chociażby na ulicy... Przecież widziałem jak patrzył na Ciebie Mark... Jak Cie doytkał... -mruknął niepocieszony.

Dea

- Nie wiem o co ci chodzi Embry. Mark zachowywał się normalnie... - pomijając wybuch śmiechu... - Ale ty.... w tej chwili.... daleko ci od normalności. Jak mam się niby ubierać? Co w tym jest nie tak? - zirytowała się bardzo.