Salon

Marie Depont

-Gdybyś mnie kochał... Nie odszedłbyś. -zauważyła trafnie i pociągnęła z butelki.

Gaspard

-Niee... - Mruknął, ziewając przy okazji. - Bałem się dziecka. To mnie przerastało. Byłaś wtedy straszną gówniarą... - Usmiechnął się pod nosem. - A ja przy tobie już staruchem młodym duchem... Nic by z tego nie wyszło.

Marie Depont

-Więc czemu zostałeś z Leah? -zmierzyła go wzrokiem. Wydawało jej się, że pieprzy trzy po trzy.
-No dlaczego? Z tego co wiem... Jesteś od niej oo 32 lata starszy... -roześmiała się- Nie jest gówniarą?

Gaspard

-Jest wilkołakiem. - Zauważył niesamowicie inteligientnie. - Chodzi mi o to... Ona w najbliższym czasie się nie zestarzeje... - Zabrzmiało to wielce powierzchownie xD - To jest... Kuzwa no, nie wytlumacze ci tego, kobieto, daj mi spokoj. - Oświadczyl w koncu, zmęczony myśleniem.

Marie Depont

Położyła ręce na jego głowie. I srogo zmarszczyła czoło.
-Wytłumacz. Albo zwątpię w Twoją jakąkolwiek inteligencję...-mruknęła zła. Butelka niezwykle ją kusiła, ale postanowiła jeszcze moment zaczekać. Aż ten bubek łaskawie jej to wytłumaczy. Półsłówka już ją nie zadowalały. Chociaż raz w życiu chciała go zrozumieć i tyle.

Gaspard

-Aa wątp sobie! - Machnął ręką z lekceważeniem. Zdjął jej ręce ze swojej twarzyczki, ale ich nie puścił. I chyba nie miał zamiaru. - Delikatnie mówiąc, w dupie mam, co o mnie sądzą. Ostatnio...

Marie Depont

-A co o Tobie myślą? Żeś dziwkarz? -roześmiała się. Nie chciał puścić to nie.
-Po prostu mi to wytłumacz...- mruknęła już w gruncie rzeczy zła.

Gaspard

-Chyba sie, słodko!, zakochalem. - Powiedzial to takim tonem, jakby miłośc była jakąś chorobą nieuleczalną, albo zbrodnią na miarę morderstwa przez poćwiartowanie. Był zrozpaczony do cna.

Marie Depont

Roześmiała się. I przez jakiś czas nie mogła przestać. Chichotała gapiąc się na niego jak na głupka. I to w większej mierze przez to co powiedział niż przez to że była wstawiona.
-Jesteś głupi! -pisnęła- Booooże. Jesteś popierdzielony... -mruknęła powstrzymujac cudem łzy lecące z jej oczu. Uspokoiła się.
-Durna pałko! Zachowujesz się tak jakbyś miał co najmniej raka.

Gaspard

Trochę się zdziwił na jej reakcję, chociaż podejrzewał, że tak może być. Gdy łaskawie skończyła, wrócił mu głos:
-Nie śmiej się, kretynko. - Mruknął ni to zły ni zmieszany. - Jesteś okropna.

Marie Depont

-Trzeba było zatarasować jej drzwi, a nie mnie wyzywać od kretynek.... -roześmiała się i przytuliła go do siebie. Od tak. Jak małego chłopca.

Gaspard

A jemu to wcale nie przeszkadzało. - Jak się wkurzy to nie ma na nią sily. Rozszarpałaby mi wnętrzności. - Dziwne, ale uśmiechnął się na samą myśl o Lei w taaakiej furii ;p

Marie Depont

-Hmmm... -mruknęła znów pociągając z butelki. Troszku alkoholu popłynęło jej po brodzie, więc wytarła go palcem.
-Wiesz... Po ostrej awanturze seks jest o niebo lepszy..- zmierzyła go wzrokiem i oblizała palec.

Gaspard

-Taak... - Mruknął udając zamyślenie. Zabrał jej tą butelkę, stwierdzając, ze już wystarczy Razz

- Odezwała sie pani ekspert. Próbowałaś?

Marie Depont

-No jasne! Myślisz głupku, że byłeś jedyny i niepowtarzalny? -prychnęła- Oddawaj butelkę. ODDAAAWAAJJJ... -wyrwała mu whiskacza z ręki i zmierzyła srogim spojrzeniem.
-No. Dlatego ja pilnowałabym na Twoim miejscu tej blond panienki.- Osunęła się nieco na niego. Traciła kontakt z grawitacją. Ustami zassała lekko skórę jego szyi i wyszczerzyła się nieco.

Gaspard

Gaspard roześmiał się szczerze, widząc półprzytomne lub przyćmione, jak kto woli, spojrzenie ciemnych oczu Marie. Zabrał butelkę i odstawił ją na stół, tym razem poza zasięgiem jej łap.
-Taa, powiem ci więcej: NADAL jestem jedyny i niepowtarzalny. - Wyszczerzył się i umieścił jej czarny łepek na swoich kolanach. - Idź spać, lepiej zrobisz.

Marie Depont

-Nie będę spała na Twoich kolanach bubku... -mruknęła ale nawet nie miała siły się podnieść- To uwłacza mojej godności! -ziewnęła już któryś raz z kolei. Po chwili przymknęła oczy i zasnęła.

Gaspard

-Chyba jednak będziesz. - Mruknął, widząc, jak jej głowa bezwładnie przechyla się na bok. Ostatecznie ustalił, że nie będzie jej tu wygodnie. Ostrożnie wstał, żeby nie zrzucić jej z kanapy, po czym wziął ją na ręce. Hmm, ciężka może nie była, aczkolwiek on poczuł się dziwnie zmęczony. Udał się z nią na piętro.

//Pokój Gasa

Leah

/Z dalekiej podróży ;P

Leah do domu dojechała już późnym wieczorem. Ściemniało się. Mała Jose, chociaż zmęczona tak długą podróżą od razu pobiegła do ojca, któremu najwyraźniej urwał się jeszcze jeden dzień. Dziewczyna postawiła walizki przy schodach. W międzyczasie kupiła butelkę wina, którą teraz wyciągnęła z torby. Zamierzała iść pogadać z Embrym, od tak.

Leah

Nie miała ochoty oglądać swojego faceta. Zmieniła kurtkę na swój ulubiony płaszczyk i chwytając butelkę wina wybiegła z domu.

/Dom Embry'ego

Gaspard

/tpd

No i się, kuzwa, wkurzył dośc porządnie. A wiadomo, że na złość facetowi najlepsza jest wódka. Znalazł jeszcze butelkę w barku, co prawda otwartą, ale prawie całą i postanowił za wszelką cenę się uwalić.

Marie Depont

Kiedy obudziła się z niezłym kacem zeszła na dół słysząc Jose bawiącą się cicho w swoim pokoju. Wzięła ją za rączkę i sprowadziła na dół. Pokręciła nieco głową widząc Gasa.
-Tchórz... -mruknęła zerkając na butelkę w jego ręku. Ubrała Josephine w kurteczkę i zimowe buciki. Sama założyła płaszcz.
-Idziemy poszukać Camille... I z tego co widzę... Odprowadzę Twoją córkę do dziadków... -westchnęła nieco wychodząc.

/? xD

Gaspard

No normalnie porażka. Wypił prawie całą butelkę i tyle łeb go napierdzielał. I do tego, przez to, że upił się z takich a nie innych powodów, był jak najbardziej przytomny. Czasem nienawidził bycia wilkiem. Postanowił się więc przejść. Na klify, czemu nie, dawno tam nie był.

//Klyfs

Gaspard

//Klify

Wszedł na ganek i już miał otworzyć drzwi, gdy zobaczył ów karteczkę. Przeczytał, wkurzyl sie, rozpoznał zapach brata, wkurzył się jeszcze bardziej, wyrzucił karteczkę, wszedł do domu.
Wykąpał się. Wypił jogurt truskawkowy. Usiadł na parapecie i wybił szybę. Po czym siedział i gapił się bezmyślnie na poranioną dłoń, która z upływem czasu zdrowiała.

Josephine

Matka Leah widząc, że Gaspard jest w domu wypuściła małą z samochodu zbytnio nie kłopocząc się tym, żeby do nich zajrzeć. Dziewczynka biegnąc z nowiuśką lalką przez ośnieżony chodniczek stawiała ostrożnie nóżki, żeby się nie przewrócić. Stanęła na palcach by otworzyć drzwi wejściowe. Weszła po cichutku i spojrzała na Gasparda z zasmuconą minką. Czapka z wielkim, kolorowym pomponem osunęła się jej na czoło tak, że ledwo co widziała.
-Jesteś smutny...-skomentowała krótko- Dlaczego jak jesteś smutny, zawsze robisz sobie krzywdę? -zapytała po chwili i rozejrzała się dookoła- Gdzie mamusia?

Gaspard

Wzgrygnął się słysząc kroki dziecka. Chyba trochę przyspał. I nie zamknął drzwi. Ech, nieważne. Spojrzał na rękę, ran już na było, ale spodnie miał poplamione krwią, bo sie o nie oparł. Westchnął i uklęknął przy Josephine.
-Teoretycznie to chciałem zrobić krzywdę tylko oknu, ale nie wyszło. - Mruknął niezbyt składnie i odgarnął dziecku loku z twarzy. - Pokłóciliśmy się z mamą.

Josephine

Na jej buźce, tak podobnej do twarzy Leah, pojawił się piękny, dziecięcy uśmiech. Wlepiła w ojca odziedziczone po nim, niezwykłe spojrzenie. Dopiero po chwili pogładziła go łapką po kolanie. Ledwo dosięgała do parapetu, na którym siedział dlatego wdrapała się na fotel i przewiesiła niemal przez jego oparcie.
-Wiem... -mruknęła- Zawsze kiedy się z nią kłócisz masz takie szare oczy... -oznajmiła z dziecięcym przekonaniem.

Gaspard

Nie mógł patrzeć na nic oprócz jej oczu. Bo reszta kojarzyła mu sie tylko i wyłącznie z Leą. I to było potencjalnie problematyczne.
-Szare oczy... - Westchnął. Ciekawe, nie zauważył. A może nie chciał? A jego oczy? - Co mam teraz zrobić, Jose? - Normalnie wreszcie sobie porozmawia z mądrym człowiekiem!

Josephine

-Tato... -spojrzała na niego mega poważnie! W końcu poprosił ją o radę. Nie pozwoliła sobie nawet na najmniejszy uśmiech.
-Kochaj mamusię. I kochaj Jose... -uśmiechnęła się już lekko. Co prawda nadal chciala być poważna, jednak nie mogła się już dłużej powstrzymać żeby nie pokazać mu nowego misia.
-Dostałam od cioci Any... -szepnęła po chwili jakby to miała być tajemnica. Bo w istocie była. Babcia kazała jej tego nie mówić mamie.

Gaspard

Zerknął na misia. Czyżby rekompensata? Może... kto wie.
-Wiem, Josie. Ciebie będę kochał zawsze. Ale mama.... - Nie miał pojęcia, jak jej to wytłumaczyć. - Kłócimy się. I to bardzo, bardzo często. Za często. I... Chyba będziesz musiała zamieszkać z mamą. Będę cię odwiedzał. - Zastrzegł na koniec. - I... przepiękny ten misiek.

Josephine

Jej usta wygięły się w podkówkę. A granatowe ślepia momentalnie zeszkliły.
-Będziecie tak jak rodzice niektórych dzieci w przedszkolu? Rozwiendzeni? -zapytała z błędem w słowie- Nie kochasz mamy? Tatooo... -szarpnęła go za kolano- Mama jest ładniejsza niż Ana... -wbiła w niego te swoje ślepka- Taatoo kochaj mame... -znów lekko nim potrząsnęła. Dzieci są proste w swojej logice.

Gaspard

Łatwo było powiedzieć. Westchnąwszy, wziął ją na kolanka i usadził tyłek w fotelu.
-Jose... Oczywiście, że mama jest ładniejsza i że ją kocham, ale... Nie zmuszę jej, żeby ze mną została. - Dodał ciszej, głaszcząc maleńką po główce. Niby takie proste, a takie trudne

Josephine

Nadal siedziała na jego kolanach ze zmarszczonymi brwiami.
-Ty po prostu nie chcesz. Bo nie lubisz się kłócić. Tato... -mruknęła nieco bez większej synchronizacji ruchów opierając swoją główkę o jego klatkę piersiową. Było jej przykro. Cisnęła misiem gdzieś w kąt. Cieszyła się na wizję świąt, które nadchodziły już wielkimi krokami. A teraz całą radość zepsuli jej rodzice.

Gaspard

-Owszem, nie lubię. Mama lubi. - Mruknął zupełnie takim tonem, jakby się żalił. Usłyszał kroki na werandzie. Kit z tym, drzwi były otwarte, niech Leah wchodzi. A z nią... No nie. Znowu. - Chyba mamy gości, wiesz? - Westchnał cięzko.

Josephine

-Ale Ty lubisz, kiedy mamie jest przykro... -stwierdziła rezolutnie. Mała ześlizgnęła się z kolan ojca i podbiegła do drzwi. Jednak kiedy zauważyła w nich mężczyznę, podobnego zresztą do taty, zawstydzona schowała się za ścianę tak, że wystawał zza niej tylko kawałek pyszczka.

Jacques

/Teren przed domem

Kiedy stanął w drzwiach zauważył małe coś chowające się za ścianą. Uśmiechnął się do dziecka.
- Witaj, Josie. - powiedział i poczochrał małej włosy.
Spojrzał wgłąb pokoju.
- Braciszek. - rzucił głosem ociekającym słodyczą. Wiedział, że jeśli nie wkurzy, to na pewno zirytuje to Gasparda.

Leah

Weszła za Jacqu do domu. Powoli i niespiesznie. Josephine podbiegła do niej, więc złapała ją na ręce i przytuliła do siebie. Pogładziła jasne loki córeczki i spojrzała na Gasparda. Nie odezwała się. Nie widziała takiej potrzeby.

Gaspard

Przekrzywił głowę w bok, wpatrując się z niego z niesmakiem. Przyszedł to z Leą. Ok, jak chce się z nim przespać, to nie ma sprawy. W końcu już nie są razem. Byleby nie u niego w domu.
-Czego chcesz? - Rzucił zmęczonym tonem , przecierając oczy rękami. Nie pomogło. Nie zniknął xD

Jacques

- Tak witasz brata po 30 latach rozłąki? - zapytał uśmiechając się pod nosem.
Zrobił kilka kroków w kierunku Gasparda. Tak na prawdę nie spodziewał się innej reakcji. Był na to przygotowany.

Gaspard

-Tak. Bo jeśli wita się tak po prostu po 30 latach rozłąki, to znaczy, ze czegoś chce. - Mruknął niezadowolony, że Leah tego słucha. A zresztą, co go to obchodzi.
Rozsiadł się wygodniej w fotelu i wbił w niego oczekujące spojrzenie.
-Więc? Co ci takiego zrobiłem tym razem?