Ulica

Embry

- Zacznę. Tylko najpierw muszę ją przeprosić bo nagadałem jej głupot - westchnął ciężko. Oj się naprzeprasza xD

Marianne

- Coś jej powiedział? - zapytała podejrzliwie. No sama pamiętała jego wybuchowy charakter i niewyparzoną gębę.

Embry

- Widzę,że masz ochote mnie zabić dzisiaj - spojrzał na nią wzrokiem ''nie chcesz wiedzieć'' .

Marianne

- Nie mogę cię zabic - zauważyła - Nie mam wystarczająco dużo siły. A poza tym tę przyjemnosć wątpliwą zostawię komu innemu. Co żeś jej nagadał? - patrzyła na niego wyczekujaco. Była uparta. Jak cholera.

Embry

- W skrócie to wyszło tak jakbym powiedział - zmieszał się jak nigdy - że jest... - teraz nie mógł tego wykrztusić - że jest dz.... - jąkał się i spojrzał na M. z nadzieją,że ta się domyśli

Marianne

- Że jest... - czekała na dalszy ciąg - Dzieckiem? - zapytała patrząc na niego z nadzieją, ze to własnie to właściwe słowo - Że jest kim, do cholery?

Embry

- Dziwką - burknął pod nosem z nadzieją,że nie usłyszała.
- Ale nie powiedziałem tego dosłownie - zaznaczył

Marianne

Słów jej zabrakło. Najpierw zebrała szczękę z ziemi. Potem umieściła ją sobie w buzi. A potem musiała sobie przypomnieć jak sie mówi. I miała coś powiedzieć ale na usta cisnęły sie jej same niecenzuralne słowa pod jego adresem. Dała mu w łeb milcząc i patrząc się na niego z niedowierzaniem.
- I ty się dziwisz? - wydusiła w końcu. - Nazwałeś kobietę, którą rzekomo kochasz dziwką i dziwisz się ze wyjechała? Dziwisz się ze poczuła się dotknięta? Brak mi słów.. - powiedziała - Embry, gdybyu mnie mężczyzna z którym jestem, nazwał dziwką... Dałabym mu w pysk i nigdy więcej nie chciałabym go oglądać. Dostałeś od niej w gębę? Powinna ci ją obić kijem - dźgnęła go w ramie.

Embry

- Nie. Ale ja wiem,że źle zrobiłem. Ale mnie wkurzyła - burknął - mam za nią polecieć do tej głupiej Irlandii? Żeby mnie z okna wyrzuciła? Nawet mi na smsa nie odpisała

Marianne

- I wcale jej się nie dziwię. Wkurzyła cię? A wiesz jaki ty potrafisz być wkurzający? Ale nigdy cie nie nazwałam alfonsem. Ani fiutem. - powiedziała wprost - Mimo ze miałam ochote kilkanaście razy. - Nigdy też nie nazwąłam cię dupkiem. mimo ze zachowywałeś się jak jeden... - westchnęła - Wiesz co Embry. To nie było złe. To było IDIO|TYCZNE! Nie wiem co musiała zrobić zebys nazwał ja w ten sposób. To było kretyńskie. Teraz to cierp i czekaj. Nabroiłeś? Odpokutuj. I módl się żeby wróciła i zechciała ci wybaczyc.

Embry

- Wróci w końcu. musi wrócić - wzruszył ramionami .
- Może mi coś poradź - burknął zakładając ręce na piersi

Marianne

- Naważyłeś piwa to teraz je wypij. Sam - wzruszyła ramionami - Mało odkrywcze, ale prawdziwe. I nie. Nie poradzę ci nic, bo mnie dziwką nazwała jedynie Leah. A to mnie jakoś mało ubodło.

Embry

- Wymyślę coś - wywrócił oczami - a kogo Ty szukasz? - Embry i jego skleroza xD

Shane

Shane szedł ulicą, rozglądając się za jakimś sklepem wartym uwagi. Nie miał co robić, więc szukał zajęcia, byleby tylko się nie nudzić.

Caroline Thomas

Szła po chodniku, kopiąc jakiś kamyk. To był jeden z tych dni, kiedy była marudna i złośliwa, ponieważ tak chciał jej humor. Nagle wpadła na jakiegoś chłopaka, wciąż nie patrząc przed siebie.
- Och - wyrwało jej się.
- Przepraszam - spojrzała na niego swoimi dużymi, 'stalowymi' oczami.

Jenny M.

Kroczyła pewnym siebie krokiem ulicą. Kolejne miasto w jej podróży. Ciekawe ile tutaj zawita. Szła tak zatopiona w swoich rozmyślaniach. Zgłodniała, więc szukała jakiegoś miejsca, gdzie mogłaby się posilić.

Shane

Spojrzał na dziewczynę, była ładna, przez chwilę patrzył na nią, aż w końcu się odezwał.
- Nic się nie stało. - Uśmiechnął się lekko.
- Jestem Shane.

Caroline Thomas

- Carol - przedstawiła się krótko, uśmiechając się kącikiem ust.
- Nie widziałam Cię tu wcześniej - spojrzała na niego zaintrygowana.

Shane

- No cóż, jestem tutaj od niedawna. Właściwie to od kilku godzin - wyjaśnił, napotykając jej spojrzenie. Odsunął się odrobinę, by lepiej przyjrzeć się nieznajomej.

Caroline Thomas

- Tak, to wiele wyjaśnia - parsknęła śmiechem.
- Mieszkasz w La Push? - może była odrobinę ciekawska, ale niestety taka była jej natura. Czuła, że humor jej się powoli poprawia.

Shane

Uśmiechnął się szeroko, słysząc śmiech dziewczyny.
- Mam tutaj dom, lecz rzadko w nim bywam. Podczas zeszłego roku szybciej znalazłabyś mnie we Włoszech niż tutaj. Ale ostatnio postanowiłem wrócić. - Spojrzał na dziewczynę.
- A ty, mieszkasz tutaj?

Caroline Thomas

- Zawsze chciałam mieszkać we Włoszech. Ale tutaj też mi się podoba - wzruszyła ramionami, rozglądając się dookoła. Nie wiedziała specjalnie, gdzie się znajduje, ale właśnie tak wyglądała jej ludzka orientacja.
- Tak, mieszkam. Przeprowadziłam się z Francji - uśmiechnęła się uroczo.

Shane

- Francja - powiedział, z ledwo słyszalnym rozmarzeniem - byłam tak kiedyś, piękny kraj. Tylko trudno dogadać się z jego mieszkańcami. - Zaśmiał się cicho. Utkwił swój wzrok w niej, zastanawiając się kim jest, z wyglądu była z pewnością piękna, jednak było w niej coś takiego, co utwierdzało go w przekonaniu, ze nie jest zwykłą dziewczyną.

Caroline Thomas

- Możliwe. Mi nigdy nie stwarzało to trudności. Ale szczerze mówiąc angielski jest o wiele prostszy - zaśmiała się melodyjnie.
Zauważyła, że chłopak patrzy na nią, próbując się domyślić kim jest.
Jej także się wydawało, że nie jest on zwyczajny, ale nie chciała od razu z tym wyskakiwać.
Swojej drugiej tożsamości broniła rękami i nogami. Nie chciała, by dowiedział się o tym ktoś 'z zewnątrz'.

Shane

- Racja - odparł z uśmiechem. Spojrzał na latarnie, które dopiero niedawno się zapaliły. Musiało być już późno, jednak Shane nie zdawał sobie z tego sprawy.
- Często chodzisz samotnie po ulicach, o tej porze? - mruknął z rozbawieniem.

Caroline Thomas

Jej usta drgnęły, jakby starała się nie roześmiać.
- Czasem - odparła krótko. - Wolę noc niż dzień - spojrzała na chłopaka.
- A ty też się wybierasz na herbatkę do cioci o tej godzinie? - zapytała z wyczuwalnym w jej głosie sarkazmem.

Shane

Zaśmiała się krótko.
- Moja ciocia raczej nie byłaby z tego zadowolona. - Uśmiechnął się szeroko. - Nie, miałem zamiar odświeżyć sobie pamięć i trochę pozwiedzać. Jednak wolę rozmawiać z tobą. - Posłał jej łobuzerski uśmiech.

Bastian Martínez

Szedł zapatrzony w niebo rozmyślając. Opuścił głowę żeby rozejrzeć się gdzie jest. Zauważył znajomą twarz. Mimowolnie uśmiechnął się robiąc krok w jej strone. Spostrzegł że z kimś rozmawia i zrezygnował. Odwrócił się na pięcie z kpiącym uśmieszkiem na twarzy po czym ruszył w drugim kierunku.

//las?//

Caroline Thomas

- Mhm - parsknęła śmiechem i spojrzała na siebie.
- W takim razie masz szczęście, bo chyba właśnie ze mną rozmawiasz. Jak wygrana w totolotka.

Shane

- Zawsze miałem szczęście - zaśmiał się. Mrugnął do niej.
- A gdzie zmierzałaś, zanim postanowiłaś mnie staranować? - zapytał z łobuzerskim błyskiem w oku. Z natury był ciekawski, jednak zwykle nie zadawał tylu pytań.

Caroline Thomas

- Nigdy jeszcze nie spotkałam ludzkiego pytajnika - zaśmiała się. Nie przeszkadzało jej to 'przesłuchanie'. Uśmiechnęła się szeroko.
- Przed siebie. Jak zwykle - wzruszyła ramionami.

Shane

Stłumił w sobie chęć pokazania jej języka, niczym małe dziecko. Zamiast tego z twarzy nie znikał mu uśmiech.
- Więc właśnie go widzisz. A ponoć to ja mam dzisiaj szczęście.
Hmmm, przed siebie, mówisz. Jeśli masz zamiar kontynuować tą wędrówkę, mogę ci potowarzyszyć.

Caroline Thomas

Słysząc słowa chłopaka, ruszyła przed siebie w swoim naturalnym, szybkim tempie.
- Może wybiorę się do lasu - spojrzała na niego z błyskiem w oku. Kochała przebywać w lesie, szczególnie w nocy.

Shane

- W lesie kryją się niebezpieczeństwa, szczególnie w nocy - odparł odruchowo, idąc za nią. Nie chciał, żeby coś jej się stało, nie było to u niego normalne, ale nie przejmował się tym.

Caroline Thomas

- Coś o tym wiem - mruknęła cicho pod nosem, praktycznie niedosłyszalnie. Było jej miło, że się o nią w pewnym sensie troszczył.
- Umiem się doskonale bronić - uśmiechnęła się ukazując rząd równych, białych ząbków.

Shane

- Nie ty jedna. - Uśmiechnął się. Na szczęście wiedział, że w lesie, w La Push nie będzie wampirów. Z jednej strony go to smuciło, dawno z nikim nie walczył, a przy jego tendencji do pakowania się w kłopoty, to dosyć niespotykane.

Caroline Thomas

- Jesteśmy do siebie podobni, chyba bardziej niż mogłoby się wydawać - nie miała stuprocentowej pewności, że chłopak również jest wilkiem, ale głęboko w to wierzyła, wręcz miała nadzieję.

Shane

Prawie wybuchnął śmiechem, słysząc jej słowa.
- Tak, z pewnością. - Przystanął, gdy byli bardzo blisko lasu.
- To jak, idziemy, do mrocznego lasu - uśmiechnął się łobuzersko, akcentując słowo "mroczny".

Caroline Thomas

- Jak coś mnie zaatakuje będziesz miał szansę zostać moim kilkuminutowym bohaterem - zaśmiała się i ruszyła w stronę lasu.

//Las

Shane

Zaśmiał się i wszedł za nią do lasu.
//Las