Pokój Edwarda.

Alice Cullen

Alice czekała na Edwarda cierpliwie. W odruchu człowieczeństwa i w hołdzie dla poszanowania porządku /tak naprawdę to jej sie po prostu nudziło/ uprzątnęła połamane sprzety i poukładała książki. Na wejście Edwarda zareagowała uśmiechem
- Głupie i idiotyczne to było pójście do jej domu Edwardzie. - powiedziała dobitnie. - Nie chcę by to się stało, rozumiesz? Nie chcę! Powstrzymaj to Edwardzie, proszę... - gorączkowo przeszukiwała przyszłość szukając alternatywy, w której Edward nie walczy z Jasperem. Zawsze gdy dochodziła do momentu, w którym Jasper rzucał się na Bellę, Edward znajdował się pomiędzy Jazzem a dziewczyną... Alice jeknęła i szukała dalej zagłębiajac się w coraz bardziej mgliste i niejasne wizje. Poddała się.
- Nie chcę żeby ktokolwiek zginął, Edwardzie. Nie chcę stracić któregokolwiek z was. Edwardzie.... - posmutniała nagle.

Carlisle

//szpital

Carlisle ogólnie był spokojnym czł.. wampirem. Ale dawno nie widział Edwarda w TAKIM stanie, ani żeby zrobił TAKIE głupstwo. Zostawił płaszcz i torbę lekarska an dole, wszedł na piętro z tempie człowieka, chciał, zeby Edward wiedział, że idzie. Uspokajał myśli, właściwie to był spokojny tylko trochę rozżalenie, że do takiego incydentu doszło go przepełniało. Podszedł do drzwi pokoju Edwarda i zapukał. Bo Bóg jeden wie, co może zastać za drzwiami. A nóż widelec Bellę? Zjedzoną...

Edward

Edward jęknął i spojrzał na Alice.
-To Carlisle.... -szepnął ledwo wydobywając z siebie jakiś dźwięk tak, żeby wampir o idealnym słuchu stojącym tuż za drzwiami nie mógł nic usłyszeć.
-Wejdź... -powiedział zdecydowanie, mimo że był lekko poddenerwowany- Nikogo nie zabiłem. O to nie musisz się martwić.

Carlisle

-To dobrze.- otworzył drzwi.
-Miło Cię widzieć Alice.- westchnął wiedząc, że właściwie nie ma jej o co winić, bo jak by widziała to na tyle wczesnej by temu zapobiec, to by to zrobiła.
-Wiesz po co tu przyszedłem, wiec słucham. Co masz do powiedzenia nt tego... zdarzenia? jak to nazwać? Wypadek? Ja rozumiem, że krew to nieprzyjemna rzecz, ale mogłeś pójść w drugą stronę ucieczki na pewno by nikt nie zauważył, a to mógł zauważyć każdy na parkingu... To brzmi jak wywód, ale co to ma być? Wiele jestem w stanie zrozumieć, ale tego nie umiem pojąć.

Edward

-Carlisle! JA po prostu nie MOGŁEM jej nie uratować... -powiedział wlepiając w ojca te swoje wielkie, coraz intensywniej złote oczy.

Carlisle

Teraz właśnie człowieczeństwo opuściło Carlisle. zero przerzucania ciężaru ciała z nogi na nogę. zamarł jak posag, czyli myślał nad słowami Edwarda.
-Wiesz, że to zagraża nie tylko Tobie, a wszystkim?

Edward

-Wiem... -jęknął- To było najbardziej nieodpowiedzialne zachowanie jakie w tym momencie przychodzi mi do głowy ale po prostu... Po prostu nie mogłem pozwolić jej umrzeć. Nikt nic nie zauważył. Ona nadal nie wie kim jestem. To znaczy często nazywa mnie idiotą ale... tu chyba nie o to chodzi- kąciki jego ust delikatnie drgnęły- Nawet gdyby przyszło jej do głowy powiedzieć o tym komukolwiek.. to Carlisle kto jej uwierzy? Najspokojniejszy człowiek w szkole miałby wgnieść karoserię auta, hamując je przed uderzeniem w dziwną, nową dziewczynę?

Carlisle

-Nie słyszałem, żeby w szpitalu nadużywała słowa idiota... Widziałeś się z nia potem?- chyba dopiero po wypowiedzeniu tego zdania doszła do niego groza tego co powiedział.
-Nie zrobiłeś jej ni prawda?- mówił szybko, jak to wampir, nie ukrywając tego. Bał się o rodzinę o jej spokój. Volturi by ich zabiło, gdyby coś poszło nie tak. Nie miał w planach tracić rodziny.

Edward

-Jaa.. Ja... -zaczął się jąkać. Edward jąkała. Dwa słowa które wzajemnie się wykluczały. Jednak już sam nie wiedział co ma powiedzieć. Słyszał myśli Carlisle'a z którymi całkowicie się zgadzał.
-Byłem u niej w domu. WIEM. Nie powinienem... Nie powinienem... Ale to mnie przerasta.

Carlisle

-Jak tam wszedłeś?- spytał spokojnie czuł się teraz jak starzec, który rozmawia z dzieckiem i męczy go sam fakt rozmowy, bo dziecko nie myśli tak złożenie. Nigdy wcześniej nie czuł czegoś takiego w stosunku do Edwarda. Z Rosalie było tak zawsze, ale reszta była inteligentna, na tyle, by go nie wprawiać w syndrom "głowy rodu" która wie wszystko.

Edward

-Przez okno. -odpowiedział krótko i lakonicznie spuszczając spojrzenie. Teraz nawet Carlisle miał go za ćwierć inteligenta. Cudownie.

Carlisle

-Rozmawiałeś z nią?- patrzył na Edwarda swoim najspokojniejszym spojrzeniem, w ten okropny ojcowski sposób. martwił się jak cholera. Nie pojmował do końca tego wszystkiego, jak w ogóle to mogło się dziać. Ten bez urazy, najdoskonalszy w rodzinie dawał sie ponieść takim emocjom. Mniej by bolał chyba nawet fakt jak by Jasper zrobił jadkę na stołówce w szkole niż to, ze Edward odprawia takie rzeczy. Po chwili dopiero zastanowił się jak musiały zabolec Edwarda te myśli.

Edward

Przez chwilę siłował się z Carlisle'm na spojrzenia, po chwili opuścił wzrok. Nie to, że dał za wygraną, po prostu zrobił to z grzeczności.
-Więc pozwól mi wyjechać. -mruknął zbolałym głosem.

Carlisle

-Uważasz to za dobre wyjście?- spytał spokojnie.
Zrobisz jak uważasz. Cokolwiek byś nie zrobił jesteś moim synem, moja rodziną. Nadal w Ciebie wierzę. pomyślał wyraźnie spokojnie. Spojrzał na Alice, tak po prostu, gdzies musiał podziać wzrok.

Edward

-Boisz się, że ją zabiję. Możliwe, że masz rację. Nie wiem do jakiego stopnia będę się w stanie opanować. Aaaa.... dobro rodziny stawiam na pierwszym miejscu.. -mówił spokojnie, pewny swoich racji- Nie zawiodę Cię Carl... -urwał w połowie wypowiedzi, zauważając, że ojciec na niego nie patrzy.

Carlisle

-Gdzie masz w planach jechać? Mam kogoś powiadomić? Na pewno w Denali by się ucieszyli, ze Cię widzą.- mówił spokojnie i spojrzał na Edka znowu.
Jak wymyślisz coś głupiego typu zapomnienie o nas i Alice mi o tym powie, to wtedy będę wściekły, a wściekłego mnie jeszcze nie widziałeś.

Edward

-Widziałem.... -mruknął myśląc o Carlisle kiedy Esme wpadła w szał pt "potrzebuję dziecka"- Myślę, że Denalia to dobry pomysł. -uciął krótko poprzednią wypowiedź.

Carlisle

-Mam powiadomić Tanyę, irinę i Kate?- pytał jakby nigdy nic. Czekał na ta odpowiedź a potem mila w planach zamknąć się i wymyślić jakieś rozwiązanie.

Edward

-To chyba będzie dobre.. -mruknął -Nie chcę, żeby Tanya pomyślała, że wracam tam dla niej...

Carlisle

-Powiem tylko, że idziesz tam. Obiecuję dac jej do zrozumienia, że chcesz spokoju.- Carlisle i jego okropny spokój.
Chciałbym, żebyś wrócił... spojrzał na Edwarda wyraźnie martwiąc się o niego. Powoli zaczął sie wycofywać, bardziej po ludzku.

Edward

-Wezmę to pod uwagę... -zerknął przelotnie na Carlisle'a.

Carlisle

-Dziękuję.- wyszedł z pokoju.

//?

Alice Cullen

Alice przez całą rozmowę Carlise'a z Edwardem przeszukiwała możliwe warianty przeszłości. Widziała jak Edward wyjeżdża,jak gna z prędkością 200 km na godzine przez ośnieżone pustkowia. Zobaczyła przyszłość ciemną i niejasną - majaczyła ona i Bella objęte i roześmiane. Uczepiła się tej wizji jak tonacy brzytwy.

Edward

-Nawet o tym nie myśl... -mruknął rozglądając się po pokoju obłąkanym spojrzeniem i myśląc co może ze sobą zabrać.

Alice Cullen

Wizja strawała się coraz wyraźniejsza.
- Nie myśl o czym? -zapytała Alice z kompletnym rotargnieniem.

Edward

- O tym żeby ją dotykać Alice... -mruknął niezadowolony- Tak nie będzie. Boo tak nie może być. Ani Ty ani ja nei możemy sobie na to pozwolić... -szepnął.

Alice Cullen

Alice zdębiała.
- O czym Ty mówisz Edwardzie? - zerknęła jeszcze raz w przyszłość. Wizja była już bardzo jasna i klarowna. Bella zostanie jej przyjaciółką. Mimo, ze przyjaźń człowieka z wampirem była tak kompletnie irracjonalna, to Alice widziała ją wyraźnie.

Edward

-Przestań... -teraz już warknął, czym sam był szczerze zdziwiony. Wiedział, że stwarza dla Belli największe zagrożenie o jakim ta łamaga mogła tylko marzyć. Nie dopuści do niej kolejnego wampira. Nie ma nawet o tym mowy. To była jego decyzja.
-Bella nie będzie Twoją przyjaciółką bo cała nasza rodzina urwie z nią kontakt, rozumiesz?

Alice Cullen

Alice spojrzała na niego z determinacją. Wizja się nie zmieniła.
Bella jest moją przyjaciółką. Jest... Będzie... co za różnica? Ja to widze i koniec. Jak zobaczę coś innego to może zmienię zdanie. A w tej chwili...
- Edwardzie... ja nie jestem Twoim wrogiem, więc nie warcz na mnie.

Edward

-Przepraszam... Nie zrobiłem tego celowo... -mruknął niepocieszony- Zrobiłem największy błąd w swoim życiu... -westchnął i spoglądajac na Alice delikatnie się uśmiechnął- Naraziłem tę dziewczynę na łaskę bandy dziwnych wampirów..

Alice Cullen

Alice pokręciła głową z dezaprobatą.
- Jesteśmy jacy jesteśmy, Edwardzie. Ty również. Nie mogłeś postąpić inaczej, bo jesteś kim jesteś. Nie świadczy to o głupocie, jedynie o wrażliwości. Jedyne co NIE MOŻE mieć miejsca to... - nie mogła tego wymówić. Jasper i Ty nie możecie się skłócić, pobić... Ja do tego nie dopuszczę, nie pozwolę na to... Od Alice biła determinacja.

Edward

Edward dokładnie przeanalizował wizję Alice- Jasper chce się na nią rzucić... -mruknął a całe jego mięśnie się spięły- Jeśli to zrobi... To ja będę musiał ją obronić Alice. To przeze mnie jest wystawiona na pastwę niewdzięcznego losu.

Alice Cullen

- A ja ci mówie, ze nie dopuszczę do tego - Alice powiedziała twardo - Obaj jesteście dla mnie zbyt cenni.

Edward

-Czym go powstrzymasz hm?- spojrzał na nią zrezygnowany- Jasper się zdecydował. Przywiążesz go do łóżka w sypialni? -roześmiał się poddenerwowany- Bo w takim wypadku chyba tylko to by go zatrzymało ii to wyłącznie na jakiś czas.

Alice Cullen

Alice spojrzała na niego mrużąc oczy.
- Wy mnie chyba niedoceniacie...- stwierdziła. - Ja też się zdecydowałam, Edwardzie. Nie dopuszcze do tego i już.
Choćbym miała was obu przygwoździć do łózka.. Nie tego samego, oczywiscie. Chociaż... z drugiej strony, to mogłoby być interesujące... Ups.. Przepraszam.. Chyba się zagalopowałam...

Edward

Edward roześmiał się tak, że jego dźwięczny śmiech mógł rozejść się po całym domu. Przyparł Alice do ściany na chwile przestając sie śmiać.
-Myślę że Jasper nie byłby zadowolony.... -musnął palcami jej policzek i znowu się roześmiał. Był już tak zdezorientowany i zdenerwowany, że zachowywał się jak.... nieobliczalny psychol.

Alice Cullen

Alice zaśmiała się
- A skąd wiesz? Może to ukryty perwers - zachichotała i pokazała Edwardowi język.

Edward

-Jak kiedyś wyobrażał sobie mniiee I Ciebie.... -mruknął pakując do walizki jakieś rzeczy- to dostał aż drgawek więc z całym szacunkiem Alice ale... w Jasperze nie ma nic z perwersa. To egoista jest... -zaśmiał się.

Alice Cullen

Alice prychnęła
- Wcale nie aż taki, Edwardzie. Nie przesadzajmy. - broniła Jazza mając na myśli to co jej dawał. - Ale chwilunia. Wrócmy... Jak to Jazz sobie wyobrazał mnie i Ciebie?

Edward

-Różne alternatywy. Gdybyś Ty nie była jego... -wzruszył ramionami- Lub gdybym ja odebrał mu Ciebie. Po pierwsze to nie było miłe, że kiedyś w ogole tak pomyślał a po drogie... to co chcial ze mna zrobić w takim wypadku sniloby mi się po nocach gdybym tylko mógł spać.