Pokój Alice.

Alice Cullen

// salon

Alice poczekała aż Ann wejdzie do pokoju, starannie zamknęła drzwi i włączyła głośno koncerty fortepianowe.

- To troszeczkę zagłuszy nasze myśli. Edward zatraca sie w tej muzyce. A ja nie chcę zeby cokolwiek wyszło poza ten pokój.
-Ann... - nie bardzo wiedziała jak zacząć

Anna Marie

/ Rezydencja Cullenów | Salon

- Może od początku, co ? - powiedziała Anna Marie widząc, że Alice nie wie jak zacząć. Coraz bardziej zjadała ją ciekawość o czym dokładnie chce rozmawiać z nią wampirzyca.

Alice Cullen

Alice nagle zrobiła się bardzo poważna.
- Ann, wiem, ze nie chcesz o tym rozmawiać, jednak ja musze nalegac i prosze cie o szczerosć. Absolutna szczerosć. - zawiesiła głos jakby przekonując sama siebie o słuszności jakiejś powziętej decyzji.
- Ann.. czemu opuściłaś Volterre? W jakich okolicznosciach? Czy jest jakiś powód dla którego sie ich boisz?

Anna Marie

- Jak wiesz w Voletrze panują srogie zasady.. Mnie przemienił jeden z nich, a dokładnie Demetrii, więc jeszcze bardziej domagano się odemnie posłuszeństwa - Anna Marie starała się odpowiednio dobierać każde słowo - Byłam tam kimś w rodzaju wabika. Wiesz, mój dar i uroda były bardzo przydatne i pociągające. Miałam hipnotyzować zarówno ludzi jak i innych pobratymców by ślepo spełniali nasze żądania. Pewnego dnia trafił się ktoś, kto rozbudził moje sumienie i za nic w świecie nie chciałam go zabijać. Było w tym kimś coś wyjątkowego i znanego.. Ale oni byli nieugięci, bezgranicznie wierzyli w swoje zasady, więc desperacko stawiłam im warunek - życie tej osoby, albo ja ..

Alice Cullen

- Ann.. co wiesz o Albercie de Voltera? - Alice ucięła krótko. - kim jest? Jaki miałby powód żeby się tu zjawić?

Jednocześnie przestała zakłócać swoje mysli. Przekaz był jasny:
Alberto de Voltera u naszych drzwi. Musimy być ostrozni. Chwilowo trzeba ukryć Ann Marie.

Edward

// Nie mam zielonego pojęcia skąd.

Zdenerwowany Edward czym prędzej stawił się pod drzwiami prowadzącymi do pokoju Alice.
-Siostrzyczko.... -mruknął cały prawie dygocząc- Mogę wejść?

Anna Marie

- Alberto de Voltera ? - Anna Marie zamyśliła się na chwilę strając sobie przypomnieć coś o tym nazwisku. Po chwili skojarzyła o kogo chodzi - Odlączył się od Volturi w pokojowych warunkach, lecz nadal czasami, że się tak wyraże - pracuje dla nich w terenie.

Alice Cullen

- Wejdź Edwardzie. - rzuciła w stronę drzwi.
- Ann... czy miałby jakikolwiek powód by przybyć TUTAJ?

Edward

Edward cicho otworzył drzwi i wsunął się do pokoju Alice. Usiadł obok kobiet nie odzywając się i starając przejrzeć myśli Anne Marie.
-Tak czy inaczej... Za chwile ''wyłączy" nasze umiejętności...- westchnął poddenerwowany.

Anna Marie

- Tak jak inni z klanu Voltery nie jest niewtajemniczony w wasz temat. Wszyscy wiedzą tam o waszych preferencjach smakowych i sporej liczebności .. Ale nawet jeśli to raczej nie przyszedłby tu ze złymi intencjami. Chyba, że .. - wapirzyca zrobiła krótką pauze - chyba, że wysłali go po mnie - poczym szybko odgoniła swoje myśli.

Alice Cullen

Wiem, ze on podróżował z Carlisem, ale... za duzo wampirów w okolicy. Nie chciałabym żebyśmy ściągnęli na siebie ich uwagę. Z braci Voltera on jest najsympatyczniejszy, ale..
Alice przeszedł dreszcz.

Alice Cullen

- Za chwilę zapuka do drzwi - wyszeptała Alice

Edward

-Wiem Alice... -położył pokrzepiająco rękę na jej kolanie. Spojrzał na nią uważnie, słuchając jej myśli- Biorąc pod uwagę również to, ile osób przybyło ostatnio do Forks... -dodał.

Alice Cullen

- Dokładnie, Edwardzie...
Nie chcę żeby zaczęli nas przez to traktować jak zagrożenie

- Ann, dlaczego mieliby go wysyłać po Ciebie? - Alice dopiero uświadomiła sobie to co wampirzyca powiedziała chwilę temu

Anna Marie

- Bo byłam dla nich przydatna i uciekłam bez ich zgody ? - powiedziała niepewnie wampirzyca.

Alice Cullen

Alice syknęła przez zaciśnięte zęby.
- Z tego co pamiętam, Alberto był całkiem niezły w tropieniu... - myślała na głos - Jeżeli nie jest tu z Twojego powodu, to może nie rozpozna twojego zapachu... Zostaniesz w moim pokoju Ann - zakomenderowała - A ja i Edward pójdziemy go przywitać.

Anna Marie

- Okay - zgodziła się Anna Marie siadając na łóżku i obserwując zachowanie Alice i Edwarda.

Alice Cullen

Alice spojrzała na Edwarda i skinęła głową.
- Chodźmy. A Ty - spojrzała na Ann - nic się nie martw. Będzie dobrze - uśmiechnęła się, wzięła Edwarda pod rękę i zeszli na dół

//salon

Alice Cullen

//salon

Alice wpadła jak bomba.
-Ann! Musisz uciekać. Oni idą po Ciebie!

- Za późno. Już tu są.... - zamarła

Anna Marie

- Są tu po mnie .. - Anna Marie wymamrotała cicho. Wciąż tępo wpatrywała się niewidzącym wzrokiem w punkt stojący przed nią. Wiedziała już co oznacza przyjazd Volturii. Wiedziała jakie będą tego konsekwencje. Musiała zniknąć, by ocalić swoją osobę. Musiała zniknąć, by nie zesłać kłopotów na rodzinę Cullenów. Po chwili wyrwała się szybko z otępienia, podchodząc do okna i pytając - Jakie mam szanse na ucieczkę?

Alice Cullen

Alice skoncentrowała się. Nie zobaczyła nic.
- Ann.. - jęknęła - dopóki Albert tu jest nic nie zrobię. Nic nie zobaczę!
Wyjrzała przez okno. Zmruzyła oczy starając się dostrzec jak najwiecej szczegółów.
- Okno odpada. Jest ich zbyt wielu. Ann... - spojrzała na wampirzycę spokojniej. - Zostań tu! Nie ruszaj się na krok z tego pokoju. Ja.. ja zaraz wrócę... Nie wychodź Ann! Rozumiesz?

// salon

Anna Marie

Anna Marie nic nie odpowiedziała. Nadal stała przed oknem, wyglądając przez szybę. Jak to ? Mam tutaj zostać ?! pomyślała, nie dokońca wiedząc, dlaczego Alice wydała jej takie polecenie. Według niej ucieczka byłaby dużo lepszym rozwiązaniem.

Alice Cullen

// salon

Alice wróciła tak jak obiecała.
- Dobrze Ann... Zrobimy tak. Alberta nie ma w tej chwili w okolicy. Mogę przewidzieć, gdzie będą Volturi. Możemy się przez nich przedrzeć. We dwie. Znajdziemy Ci miejsce na ziemi, w którym chociaż przez chwilę bedziesz bezpieczna. Ale ruszać musimy... - skoncentrowała się - za chwilę. I to bedzie bieg o zycie, Ann... Gdzie nic innego nie będzie się liczyło. Rozumiesz? - spojrzała twardo w oczy wampirzycy.

Anna Marie

- Nie musisz dla mnie ryzykować. - odpowiedziała mając wątpliwości - A jeśli Alberto do nich dołączy ? Co wtedy ? - spytała retorycznie spoglądając na Alice.

Alice Cullen

- Wtedy będziemy obie miały przechalpane. Ale, Ann... Ja WIDZIAŁAM, że nam się udało - Alice uśmiechnęła się. Blado bo blado, ale to nadal był uśmiech.

Alice Cullen

- Poza tym nie moze mnie tu byc gdy wróci Jasper. On musi coś zrobić, a jeżeli ja tu będę, nie bedzie miał motywacji. I to bedzie koniec. - Alice dodała po chwili zastanowienia.

Anna Marie

- Udało nam się ? - Anna Marie również uśmiechnęła się blado. Poczuła z tego powodu lekką ulgę. - Alice, napewno ułoży ci się z Jasperem - powiedziała szczerze do wampirzycy.

Alice Cullen

- Aż jeden z nich zniknie za domem. Skakałaś kiedys przez okno? - Alice wrócił humor. - Wiem, Ann... Wszystko będzie dobrze... - uspokoiła ją. Jednak nie wspomniała o jednym drobiażdżku: w jej wizji były białe plamy. Przerwy. Jednak rezultat był pewien. Uda jej się wyprowadzić Ann z Forks.

Anna Marie

- Nie, ale zawsze musi być ten pierwszy raz - zaśmiała się Anna Marie. Na zewnątrz była uśmiechnięta, ale wewnątrz czuła się zupełnie inaczej. Targały nią różnorodne emocje. Okropnie bała się ucieczki i przegranej w wyścigu z czasem o jej życie. A co jeśli mnie złapią ?

/ Rezydencja Cullenów | Garaż

Alice Cullen

- To lecimy - Alice złapała nagle Annę za rękę i bez uprzedzenia pociągnęła za sobą. Skoczyły. Obie wylądowały stabilnie. Alice nie tracąc czasu, i nie puszczając ręki Anny, puściła się pędem w zarośla.
- Musimy się dostać do garażu. Weźmiemy samochód Emmeta. - Alice myslała na głos. Skoncentrowała się - Nie. Weźmiemy samochód Rose. Teraz! - pociągnęła Annę w kierunku garażu.

//garaż

Alice Cullen

// pokój J.

Alice trzasnęła kolejnymi drzwiami.
- Kretyn! Nie ugryzłam go wcale tak mocno. Nawet śladu nie powinien mieć... - krążyła po pokoju tupiąc nogą. Otworzyła okno i wskoczyła na parapet. Pozwoliła by wiatr potargał jej włosy.

Jasper Hale

/z pokoju J

Jasper wparował bez pukania do je pokoju. Zauwazył Alice na parapecie. Podszedł blizej
-Ekhm...wydusił..chyba czegos zapomniałas ode mnie-połozył buta na podłodze
-Alice zwrocił sie do dziewczyny
_czemu mnie ugryzłas? To naprawde bolało

Alice Cullen

Alice odwróciła głowę w jego stronę. Spojrzała nieprzytomnie na swój but.
- Dziękuję - odpowiedziała machinalnie.
- Wcale nie ugryzłam Cię tak mocno. To znaczy nie chciałam... - westchnęła Nieprawda! Chciałam mocniej! Chciałam wygryźć ci całą cholerną dziurę!
Odwróciła się i znów patrzyła przez okno.

Jasper Hale

-Alice-podszedł do niej jeszcze blizej-nie chciałem zebys tak to odebrała...wyrwałas mnie z zadumy i moze dlategoGdybym umiał spac to pewnie ze snu!
Spojrzał na dziewczyne i zaswitała mu pewna mysl w głowie. Usmiech zamajaczył w kacikach ust. Zblizał sie w jej kierunku powoli ale na tyle skutecznie by juz za moment stac przy niej.

Alice Cullen

- Nie waż sie mnie wypychać z okna - zachichotała Alice nawet sie nie odwracając. - Łaskotać też się nie waż!

Jasper Hale

-Hhehe-Jazz zasmiał sie słyszac te słowa. Szybkim ruchem złapał Alice w poł mocno trzymajac zaniosł i połozył na łozku. Przytrzymał jej rece za nadgarstki a kolano wyladowało miedzy jej nogami. Patrzył na jej twarz - i co Ty na to kotku?

Alice Cullen

- W tej chwili... Nie mów do mnie kotku! - prychnęła na niego.

Jasper Hale

oo zła jeszcze jestes -to mi sie podoba-szyderczy usmiech pojawił sie na jego twarzy:P Niepokorna i zła...jak nigdy
Jednym spojrzeniem ocenił sytuacje obrzucił spojrzeniem Alice i ze stoickim spokojem w głosie zapytał-I co ja mam z Toba zrobic?

Alice Cullen

Alice spojrzała na niego
- Kochać - powiedziała z rozbrajającym uśmiechem

Jasper Hale

Jasper spojrzał w oczy Alice, nachylił sie nad jej uchem i wymruczał-przeciez wiesz ze kocham:) Na potwierdzenie słow pocałował ja delikatnie w usta