Kawiarnia

Anastasia

Uśmiechnęła się.
- Tak. Piękne to były czasy - uśmiechnęła się delikatnie przypominając sobie swoje piękne dzieciństwo. Cara, Carycę i swe rodzeństwo... Pałac... Ten piękny pałac w Rosji... ciekawe czy jeszcze stoi nigdy nie wróciła na miejsce pałacu ponieważ niektóre wspomnienia były przykre...a Chciałaby...

Bastian Martínez

Jest pół-wampirzycą. Czyli jej ojciem musiał być wampirem. Ale...przecież podobno zginął...To kłamstwo czy zabiły go inne nadludzkie stworzenia? - Już otwierał usta chcą wypowiedzieć swoje myśli na głos. Zrezygnował i zamknął je pospiesznie. - Może nie powinienem o to pytać. W końcu jej rodzina to nie moja sprawa...

Anastasia

Widziała że coś go trapi.
- Mogę Ci wszystko wytłumaczyć, ale nie w miejscu gdzie jest tylu ludzi - czułą dokładnie słodki zapach krwi. Uśmiechnęła się do niego delikatnie.
Wypiła kolejny łyk czekolady i zajęła się swym ciastem wbijając wzrok w talerzyk.

Bastian Martínez

Pokiwał głową. Bardzo chciał dowiedzieć się czegoś więcej o dziewczynie ale zgadzał się że lepiej nie rozmawiać o tym przy ludziach.
Przyglądał się jak dziewczyna je ciasto uśmiechając się delikatnie.

Anastasia

Jadła spokojnie ciasto gdy poczuła jego spojrzenie na sobie.
Spojrzała na niego pytającym spojrzeniem i uśmeichnęła się ładnie i przyjaźnie. Polubiła tego chłopaka.

Bastian Martínez

Wyłapał jej pytające spojrzenie i pokiwał głową co miało znaczyć mniej więcej 'nie nic'. Uśmiechnął się szerzej i znów skrzyżował ręcę na piersi. Po chwili przeniósł wzrok na pobliskie okno.

Anastasia

Skończyła jeść ciasto i pić czekoladę.
- Jak chcesz mogę teraz do Ciebie wpaść i wszystko Ci wytłumaczyć -zaproponowała Bastianowi gdy kelner zabrał naczynia. Spojrzała na niego z lekkim uśmiechem.

Bastian Martínez

Dalej wpatrywał się w okno słuchając co mówi do niego Anastasia. Kiedy skończyła odwrócił powoli głowę w jej kierunku i uśmiechnął się delikatnie. - Jeśli chcesz.

[A co z Ean'em?xd]

Anastasia

[zostanie. Nie obrazi się Wink

]

-To choć - zapłaciła po cyzm wróciła do chłopaków.
Podała Eanowi swój numer.
- zadzwoń ja coś - uśmiechnęła się do niego i pocałowała na pożegnanie policzek. Wzięła swoje torby i ujęła Bastiana pod rękę.
- to gdzie idziemy? - spytała uśmiechajac się do niego.

Bastian Martínez

[Miejmy nadzieje że nie.;p]

- Do zobaczenia. - rzucił chłopakowi z uśmiechem i zwrócił się do dziewczyny - Kierunek Forks.

[Przenosimy się odrazu na ulicę w Forks czy jak?]

Anastasia

[na mnie ? coś Ty xD I od razu na ulicę Smile

]

Oboje wyszli.

/ulica/forks

Gość

Wziął karteczkę i pożegnał się. Gdy wyszli westchnął i oparł głowę na rękach. Zamówił tylko kawę.

Soleil

/Ulica

Na szczęście jedna z ulubionych kawiarenek Sol nie była daleko. Gdy weszły do niej, poczuły ciepło, jakim wypełnione było pomieszczenie. Z głośników słychać było świąteczne piosenki, które napawały wnętrze swoistą atmosferą.
- Gdzie usiądziemy? - zapytała, rozglądając się po wolnych stolikach.

Nadine

- Może tam? - zaproponowała. Usiadły przy stoliku przy oknie. Nadine lubiła patrzeć na to, co się dzieje na ulicy. Zamówiła ciastko bananowo czekoladowe i herbatę.
- Mieszkasz w Seattle? Ja w La Push, niedaleko Forks - odparła.

Soleil

- Może być - uśmiechnęła się, po czym tak jak Nadine zajęła miejsce przy oknie, na przeciwko dziewczyny.
- Tak, mieszkam tu od zawsze. Jednak jestem na swoim, z mamą mieszka moja najmłodsza siostra. A druga, która wyszła za mąż, jest teraz w Port Angeles. Niedaleko Forks i rezerwatu. Z resztą byłam tam kilka razy. Choć swoją drogą chętnie bym tam znowu pojechała. Kto wie, może powinnam tam spędzić święta. Jakby nie było w tym roku będę sama.

Nadine

- Ja nie mam rodziny, oprócz babci w Anglii - wzruszyła ramionami. Jedynie jej babcia ją kochała i Nadine nigdy nie wiedziała, jak jest mieć rodzeństwo, czy rodziców. - Święta pewnie też spędzę sama. Lub z przyjacielem - uśmiechnęła się lekko. Położyła dłoń na brzuchu, bo nadal było jej niedobrze. Po chwili zaczęła szukać w torebce jakichś tabletek.

Jerome

//Dom Jerome'a

Głośny pisk opon przerwał ciszę.Jerome zdjął kask i od razu w jego nozdrza napłynął znajomy mu zapach.Wyłączył motor, zabrał kask i kluczyki i wszedł do kawiarenki.Stanął jak wryty. Zobaczył dziewczynę, o której myślał, że została mu wpojona.Drgnął i poszedł zamówić herbatę.

Nadine

Nadine podniosła wzrok, gdy usłyszała ryk motocykla. Uśmiechnęła się sama do siebie, bo najwyraźniej świat jest mały. Pamiętała, jak owy chłopak obserwował ją na plaży. Teraz to ona bez skrępowania wpatrywała się w niego. Czuła znajomy zapach wilków.

Jerome

Zabrał swoją herbatę i poszedł do stolika, z którego miał widok na tą dziewczynę.Czuł od niej zapach wilków, pewnie tego z którym ją widział.Warknął na to wspomnienie w duchu.Czuł też od niej inny zapach: lasu, mokrej ziemi i innych zwierząt.Rozkoszował się też samym widokiem.Może to jednak to?nie wiedział...upił łyk herbaty.

Nadine

Nadine wzięła tabletkę do ust i upiła kilka łyków herbaty. Po chwili znów spojrzała na chłopaka, uśmiechnęła się nieznacznie i oblizała zmysłowo usta. Był przystojny, a poza tym po prostu chyba chciała go poznać.

Jerome

Uniósł jedną brew na zachowanie dziewczyny.Jakoś takie gierki na niego nie działały, ale cóż, próbować zawsze można.Napił się znowu herbaty, bacznie obserwując dziewczynę, by czegoś nie przegapić.

Nadine

Uśmiechnęła się po raz ostatni, po czym odwróciła wzrok i zaczęła rozmowę z Sol. Nie miała zamiaru rozpoczynać rozmowy z chłopakiem, sam mógł podejść. Ona z reguły była śmiała tylko do pewnego etapu. Gdy jej "gierki" nie przynosiły rezultatu, po prostu rezygnowała.

Jerome

Zaśmiał się w duchu widząc, że jego olewanie jej gierek zadziałało.Skończył herbatę i bez najmniejszego wahania podszedł do dziewczyny-Hej, mogę się dosiąść?-spytał.Był dobrze wychowany.Miał też czarujący i słodki uśmiech, od którego dziewczynom nogi miękły.Każda chciała go mieć, lecz nie każdej dawał szansę.

Nadine

Uniosła wzrok ponownie i pokiwała głową na znak, że może się dosiąść. Akurat miała w ustach kawałek ciastka, więc się nie odezwała. Dopiero po chwili przesunęła się i zrobiła chłopakowi miejsce obok siebie.
- Nadine - wysunęła dłoń z uśmieszkiem.

Jerome

Uścisnął jej dłoń-Jerome de Montez-zawsze przedstawiał się z nazwiskiem.Tak mu było wygodniej.Kiwnął głową koleżance, z którą dziewczyna siedziała.Usiadł koło niej na przygotowanym miejscu.-Jakoś wcześniej nie mieliśmy okazji pogadać, bo ja byłem tylko przejazdem...

Nadine

- Więc teraz możemy to nadrobić - uśmiechnęła się przyjaźnie. Gdy uścisnął jej dłoń domyśliła się, że jest wilkiem. Był bardzo gorący. Nadine w duchu się śmiała, że sama powinna być wilczycą, a nie kocicą. Bo ciągle otacza ją sfora.

Jerome

Wiedział, że one jest zmiennokształtna.Wyczuł to po dotyku jej skóry i zapachu.Był bardzo bystry.-Z wielką przyjemnością.-powiedział z uśmiechem i ściągnął kurtkę, bo jakoś nie chciało mu się w niej paradować po zamkniętym pomieszczeniu.Kask położył obok siebie, a kluczyki od motoru na stole-Skąd pochodzisz?-spytał.Chciał dowiedzieć się o niej jak najwięcej.

Nadine

- Mieszkam w La Push i tam też się urodziłam. Niedawno wróciłam z Anglii, gdzie mieszkałam z babcią - wyjaśniła. Spojrzała na Jerome i uśmiechnęła się delikatnie. - Widzieliśmy się na plaży w rezerwacie. No chyba, że masz brata bliźniaka - zaśmiała się perliście. Po chwili przeniosła wzrok na jego twarz, spoglądając nowo poznanemu w oczy.

Jerome

Jego oczy wręcz śmiały się.-Ja jestem w połowie hiszpanem, a w połowie indianinem z La Push.-odparł i pogładził sobie krótko obcięte włosy.-Moja matka poznała mojego ojca, gdy ten tu przyjechał.Wzięli ślub i wyjechali do Nowego Yorku.Lecz potem moja matka zmarła, a ojciec mnie zostawił.Gdy nie miałem już na kogo liczyć, przyjechałem w rodzinne miejsce mojej matki-odparł.Jakoś chciał się przed nią otworzyć.

Nadine

- Ja ma podobnie. Rodzice mnie zostawili, mieszkałam z babcią - uśmiechnęła się blado, po czym spuściła wzrok. Upiła łyk zimnej już herbaty.
- Czyli jesteśmy sąsiadami? - spytała po chwili, znów na niego patrząc.

Jerome

Uśmiechnął się-Na to wychodzi, że tak...-wyjął z kieszeni wizytówkę-Masz.Jak by co, dzwoń...-wręczył jej kartonik.Może to nie tylko przyjaźń.Może to coś więcej?Ale cóż, trzeba najpierw się bliżej poznać-Tak a propos, jestem zawodowym muzykiem i śpiewakiem, więc jeśli chcesz, kiedyś mnie posłuchać, zapraszam do siebie....-znów się uśmiechnął.

Nadine

- A ja jestem pisarką, więc jakbyś chciał poczytać, to zapraszam do siebie - puściła mu oczko, lekko rozbawiona. Otworzył się przed nią mimo, iż prawie się nie znali. Nadie zamówiła sobie kolejną herbatę, tym razem owocową. Na dworze było chłodno a ją czekała długa droga do domu, pociągiem bądź innym środkiem komunikacji miejskiej. Samochodu nie posiadała, bo nie czuła takiej potrzeby.

Jerome

-Zimno-mruknął-Podwieźć cię gdzieś?-widać było, że dziewczynę czekała dosyć nieciekawa podróż, bo przecież było tak zimno.Dla niego to nic, w końcu jest wilkołakiem, ale ona...

Nadine

- Właściwie to pora wracać do La Push... - zamyśliła się na chwilę, po czym przeniosła wzrok na motocykl, stojący przed wejściem. Był widoczny przez szybę.
- Mógłbyś? Naprawdę? - spytała z uśmiechem, mając na myśli podwiezienie jej do domu.

Jerome

-Jasne-powiedział wstając i zakładając kurtkę-Weź kask, ja sobie poradzę-powiedział podając jej kask i uśmiechając się wesoło.I tak pora już wracać do domu.

Nadine

Uśmiechnęła się i zapłaciła za herbatę oraz ciastko. Pożegnała się z Sol i podziękowała jej za towarzystwo. Po chwili wyszła z Jerome przed kawiarnię.
- Obiecaj tylko, że mnie nie zabijesz - zaśmiała się cicho i włożyła kask. Trochę się bała. Jerome jednak jej nic nie zrobił, bo mocno się w niego wtulała. Nawet nie czuła zimna na motocyklu. Dojechali bezpiecznie do La Push.

Percy

// Ulica

Wszedł do środka ocierając usta.
Spoglądał cały czas na Vivien i podszedł do jakiegośwolnego stolika.
Odsunął jej krzesło, a po chwili sam usiadł z uśmiechem.

Soleil

Sol pożegnała się z dziewczyną, mając nadzieję, że wkrótce będzie mogła z nią pogadać na spokojnie. Wcale nie ucieszyło ją bowiem to, jak Jerome się zachowywał.
Kiedy została sama przy stoliku, oparła ręce na stoliku i położyła na nich głowę, smutno patrząc w okno. Nie lubiła być sama. Tym bardziej, w taki czas jak teraz.

Gość

//Forks/ obrzeża/ Dom Megan

Stnął przed drzwiami i westchnął. Spojrzał na drzwi. Stał tak w deszczu co wyglądało nader głupio. Nie był pewnien czy był gotowy. W środku było pełno ludzi, a ktoś sięmógł skaleczyć. A przecież już prawie kończył z tym 'nałogiem'. Raz kozie śmierć! Pomyślał i wszedł. Od razu stanął jak wryty. Ogłuszyły go te wszystkie zapachy. Właściwie przyszedł tu by kogoś poznać, więc wyszukał p[ierwszy stolik przy którym ktoś siedział sam. Podszedł do niego wolnym krokiem i uśmiechnął się do dziewczyny starając się jakoś powiedzieć chociażby jedno nudne: cześć. Po chwili udało mu sięto, więc oparł ręce o blat stolika i wskazał na wolne krzesło. Na usta nasuwało mu się kolejne pytanie:
- Można?

Soleil

Zamyślona Sol podniosła wzrok, jakby chcąc się upewnić, czy też faktycznie ktoś mówi do niej. Tak też i było. Podniosła głowę i zauważyła nieznanego jej bruneta. Słysząc pytanie rozpogodziła się, z resztą nie chciała teraz siedzieć sama.
- Tak, proszę - odpowiedziała na pytanie z uśmiechem.

[z/w - kąpiel Razz

]