Sala chorych

Edward

Wzdychał co jakiś czas ale wciąż głaskał ją delikatnie po dłoni. Był ciekawy czy dziś też się dowie czegoś ciekawego.

Emma

Podczas snu Emm do sali weszła pielęgniarka sprawdzając kroplówkę. zaraz jak zamknęły się drzwi Emma znów zaczęła mówić, ciągle powtarzając słowa "Edward", "Kocham". w końcu lekko się przekręciła i padło słowo "ślub".

Edward

Oczy mu zaświeciły kiedy padło słowo ślub. Delikatnie pocałował ją w dłoń.
- Też Cię kocham - szepnął

Emma

Emma wcale nie miała zadowolonej miny. Jej rodzice nigdy się nie pobrali i ona sama była raczej wielką przeciwniczką zawierania związków małżeńskich zbyt szybko. Westchnęła przez sen a następnie powiedziała kilka słów, o swoim lęku przed samotnością, przed tym że Edward ją zostawi.

Edward

Pogłaskał ją po policzku i cały czas wpatrywał się w nią uważnie i z czułością. Czekał aż się obudzi.

Emma

Powoli zaczęła się budzić. Znów jej skóra miała normalny kolor, czuła się o wiele lepiej.
- Edward? - rozejrzała się gdy tylko otworzyła oczy. Dostrzegając go uspokoiła się i uśmiechnęła. - Długo spałam?

Edward

Uśmiechnął się delikatnie kiedy otworzyła oczy.
- Jestem skarbie. Spałaś jakieś trzy godziny - powiedział z uśmiechem.

Emma

- I tak... tak długo tu siedzisz sam? Mogłeś mnie obudzić... - podniosła się nieco żeby móc cały czas na niego patrzeć. Wykorzystując, że siedział blisko wzięła jego rękę i położyła sobie jego dłoń na policzku. Zamknęła znów oczy i przytuliła policzek do jego dłoni.
- Coś przespałam?

Edward

- Zawsze jestem sam, to mi nie przeszkadza - westchnął głaszcząc ją po policzku.
- Nic nie przespałaś, tylko pielęgniarka przyniosła Ci picie - dodał

Emma

- Nie jesteś sam. Ja zawsze jestem z Tobą. - uśmiechnęła się, cały czas "delektując" się jego dotykiem. - Kocham Cię bardzo. Mmm... miałam całkiem dobre sny.

Edward

- Właśnie co Ci się śniło? - zachichotał.

Emma

Skrzywiła się lekko, w sumie nie pamiętała całego snu. W końcu sobie uświadomiła, że sen wcale nie był aż tak kolorowy.
- To było... piękne i straszne za razem... miałam aż 27 lat... a Ty nadal 17... i nie chciałam wziąć ślubu... bo byłeś nadal tak młody i piękny. Ja się starzeje... a Ty nie... ja będę brzydka a Ty nie... - skupiła się na swoich słowach, nie chciała umierać, nigdy. Chciała na wieczność być ze swoim ukochanym.

Victor

/Korytarz

Stanął w drzwiach i oparł się o futrynę. Spojrzał na Emmę leżącą na łóżku i Edwarda siedzącego obok. Zaśmiał się cicho.

Edward

Tą idyllę zburzył Victor.
- Wynoś się stąd - warknął zasłaniając Emmę.

Victor

Spojrzał na Edwarda z rozbawieniem. - Spokojnie, złość piękności szkodzi. - kąciki jego ust uniosły się w cwanym uśmieszku. Wolnym krokiem począł zbliżać się do łóżka Emmy. - Przyszedłem sprawdzić tylko czy moja przekąska wraca do zdrowia. - oznajmił tonem jakby mówił o pogodzie.

Emma

Podniosła się do pozycji siedzącej, z jednej strony nie spodziewała się aby ten chciał zaatakować w szpitalu pełnym ludzi, z durgiej strony ten jeden wampir był dla niej zupełnie nieobliczalny.
- Edward... - powiedziała cicho, bardziej chodziło jej o to, że ma uważać niż o to, że sama się boi.

Edward

- Chyba wyraźnie powiedziałem, że masz się stąd wynieść - znów warknął.
- Ona nie powinna Cię interesować

Victor

- A widzisz, tu się mylisz. - usiadł sobie na krańcu łóżka i spojrzał na Emmę. - Mówiłem przecież, że jeszcze nie mam dość. - jego ręką powędrowała na chorą kostkę dziewczyny. - Pozwalam jej dojść do zdrowia, żeby potem znowu zaatakować. - uśmiechnął się. - I tak w kółko... - dokończył cichszym głosem. Sama myśl torturowania tej dwójki spowodowała nagły dobry humor Victora.

Emma

Odsunęła nogę od jego ręki, cały czas go obserwowała. Teraz pragnęła jak najbardziej aby Edward był bardzo blisko niej, chciała się do niego przytulić. Mimo, że nie dawała po sobie poznać zaczynała się bać Victora. Spojrzała na swojego ukochanego.

Edward

Edward uspokajająco głaskał ją po dłoni.
- Wytłumacz mi czemu to robisz? - warknął .

Victor

Zmarszczył brwi i z wkurzoną miną spojrzał na Edwarda. - Ja nie męczę, tobie się płyta zacięła? - warknął. I tak mu nie odpowiedział. Przeniósł wzrok na Emmę, znów cwanie się uśmiechał. Wziął głęboki wdech, jad napłynął mu do ust. Wstał i zaczął iść w kierunku drzwi. - Zdrowiej szybko, bo mam na ciebie cholerną ochotę. - powiedział i wyszedł.

/Korytarz

Emma

Spojrzała na Edwarda, jej oczy nie wyrażały nic. Czekała spokojnie na reakcję ukochanego.
- Kocham Cię, wiesz? - powiedziała niespodziewanie, niczego innego bowiem nie była tak pewna.

Edward

Był wściekły ale mimo to uśmiechnął się do Emmy i pocałował ją w rękę.
- Ja Ciebie też

Emma

- Co zrobimy? - spytała spokojnie, teraz ona głaskała delikatnie jego dłoń. - Nie chce żeby on zrobił Ci krzywdę.

Edward

- Emmo, nie chodzi o mnie. Ty jesteś najważniejsza, nie pozwolę Cię skrzywdzić - powiedział ze smutkiem.

Emma

- Nie martw się tym tak. - uśmiechnęła się i podniosła trochę z łóżka, w końcu usiadła na łóżku i odgarnęła włosy - muszę wyglądać okropnie... a przy Tobie, pewnie jeszcze gorzej. Pielęgniarki zapewne nie mogą pojąć dlaczego tak przystojny chłopak siedzi obok takiego czupiradła jak ja - spróbowała wstać z łóżka, miała dość lezenia ale kroplówka ją unieruchomiła.

Edward

- Leż spokojnie - powiedział przytrzymując ją delikatnie.
- Wyglądasz jak zwykle pięknie - pocałował ją delikatnie.

Emma

- Jasne.. wyglądam jak wyglądam... - westchnęła - Nie mam ochoty już leżeć - zrobiła minę małego dziecka, któremu rodzice każą jeść obiad bo inaczej nie wyjdzie na podwórko.

Edward

Uśmiechnął się delikatnie.
- Musisz leżeć, im dłużej on myśli, że jesteś chora tym lepiej - powiedział szczerze i usiadł na łóżku obok niej.

Emma

Przewróciła oczami niezadowolona.
- Stanowczo wolałabym leżeć u siebie w domu tak żebyś Ty mógł leżeć obok... - westchnęła i spowrotem położyła się. Sięgnęła po szklankę wody leżącą na stoliku i wypiła łyk.

Edward

Kiedy skończyła pić odstawił jej szklankę na półkę.
- Obiecuję, że Ci to wynagrodzę jakoś - przytulił się do niej jak mały chłopczyk do mamy.

Emma

Przytuliła go i delikatnie zaczęła głaskać po plecach.
- Edward... a czy gdybym zmieniła się w wampira to nie rozwiązałoby problemu Victora i problemu z moim starzeniem się? - zapytała takim tonem jakby chodziło o kupowanie chleba "razowy czy zwykły?".

Edward

Przymróżył oczy kiedy głaskała.
- Może i by rozwiązało ale nie zrobię Ci tego - powiedział stanowczo.

Emma

- Dlaczego? Ja chętnie zostanę wampirem... chce być z Tobą do plus nieskończoności. - nadal przytulając go, delikatnie przesuwała dłoń po jego plecach,

Edward

- Nie i koniec. Będzie tak jak powinno być. Ja będę z Tobą do końca - oznajmił.
- Nie zmienię Cię, nie pozbawię Cię duszy i wielu innych rzeczy - dodał.

Emma

- To nie jest pozbawienie duszy, Edwardzie. Ty masz duszę - pocałowała go delikatnie w policzek - Jestem tego pewna. I ja nie chce być z Tobą do końca mojego życia... chce być z Tobą na wieczność.

Edward

- Ja jednak myślę inaczej - mruknął. Było mu strasznie przyjemnie.
- Nie przemienię Cię - westchnął.

Emma

Delikatnie przesunęła policzek po jego policzku nadal głaszcząc go delikatnie.
- Przemyśl to... proszę... ja na prawdę chce spędzić z Tobą wieczność i jeden dzień dłużej... - zaczęła delikatnie opuszkami palców przesuwać po jego karku i szyi.

Edward

Zamruczał cichutko żeby nie słyszała.
- Emmo, nie mogę Cię tak szkrzywdzić choć bardzo bym chciał nie martwić się codziennie, że coś Ci zrobie, że coś się Tobie stanie - westchnął ciężko.

Emma

- Edward... to nie jest krzywda. Ja na prawdę tego chce... proszę... - wiedziała, że jest mu dobrze więc nie przestawała go przytulać. Delikatnie przesunęła dłoń aby go pogłaskać chwile po płatku usznym, a potem znów po karku i plecach.