Sala chorych

Emma

- Obok Ciebie śpi mi się bardzo dobrze - uśmiechnęła się do niego, nie miała ochoty wspominać swojego koszmaru. - Coś się działo w nocy? - deliatnie przytuliła głowę do jego klatki piersiowej.

Edward

Zaśmiał się.
- Nic spałaś a ja leżałem obok. No a poza salą to parę ludzi przywieziono - powiedział bawiąc się kosmykiem jej włosów.

Emma

- Hmm... jeśli chcesz iść do domu to nie musisz tu siedzieć... pewnie dziś mnie wypiszą. - uśmiechnęła się i zaczęła głaskać go delikatnie po policzku - Siedzisz tu już wystarczająco długo, będą się o Ciebie martwić w domu.

Edward

- O nie! - powiedział stanowczo - teraz to Cię na krok z oka nie spuszcze - zaśmiał się całując ją w policzek.

Emma

- A co z łazienką? - zaśmiała się lekko - Nie przejmuj się tak... nie chce być dla Ciebie ciężarek. Pewnie zmieniłeś swoje życie o 180 stopni przeze mnie, przepraszam...

Edward

Pokręcił przecząco głową.
- A kwestię toalety da się jakoś załatwić - zaśmiał się .

Emma

- Mm... skoro tak mówisz. - wtuliła się w niego jeszcze mocniej. Uwielbiała te sytuacje, kiedy leżeli razem a ona mogła bezprzeszkód dotykać go i czuć tą słodką woń.

Edward

- Ja staram się dorzymywać słowa - zamruczał jej do uszka i pocałował w szyję.
- Kocham Cię, wiesz? - szepnął pomiędzy pocałunkami.

Emma

- Ja Ciebie kocham bardziej... - zamknęła oczy. Jesto pocałunki były dla niej portalem do nieskończonej radości i szczęścia. Mogła tak leżeć i nic nie robić. Przesunęła dłoń na jego plecy i zaczęła go delikatnie głaskać po ramieniu.

Edward

- Znów chcesz się kłocić? - spytał z uśmiechem całując ją w obojczyk.
- Nie wiem co by było gdyby Tobię się coś stało - westchnął smutno

Emma

- Miałbyś więcej czasu dla siebie? - delikatnie zaczęła przegarniać mu włosy, potem przesunęła dłoń i głaskała go za uchem.
- Przeze mnie jesteś... hm... chyba bardzo samotny. Z nikim prócz mnie już nie spędzasz czasu... - miała z tego powodu wyrzuty sumienia.

Edward

- Ty mi wystarczysz za cały świat - uśmiechnął się pięknie w jej stronę i zamruczał kiedy go głaskała. Położył się jeszcze bliżej niej.

Emma

- Hmm... Ty jesteś moim światem - delikatnie zaczęła całować go po szyi, potem nieco wyżej po zarysie szczęki aż wkońcu w policzek i tam się zatrzymała nie wiedząc czy może go bez uprzedzenia całować w usta.

Edward

Przymknął oczy i sam wpił się w jej usta ale delikatnie.
- Bałem się o Ciebie - przyznał między pocałunkami.

Emma

- Ech... strasznie mi przykro... nie wiem co mam zrobić żeby on dał spokój... - przytuliła się do niego niego - Chyba się jednak troche boje... boje się, że nas rozdzieli...

Edward

- To nie Twoja wina - pogłaskał ją kciukiem po policzku.
- Nikt ani nic nas nie rodzieli chyba,że taka będzie Twoja decyzja - powiedział smutno.

Emma

- Nigdy z własnej, nieprzymuszonej woli Cię nie zostawię. Chce spędzać z Tobą każdą sekundę życia - pocałowała go delikatnie w policzek i położyła głowę na jego klatce piersiowej - Chce być z Tobą na wieczność - przypomniała mu.

Edward

Wtulił ją w siebie i pocałował w głowę .
- Ja też, chcę być z Tobą w każdej sekudnie Twojego cennego życia - szepnął

Emma

- Nie chcesz być ze mną na wieczność? - szepnęła, delikatnie wsunęła dłoń pod jego koszulkę. Jak zwykle jego skora była bardzo chłodka, ale ta delikatnie zaczęła przesuwać opuszki palcow po jego brzuchu.

Edward

Przymknął powieki i zamruczał.
- Chcę ale już o tym rozmawialiśmy - szepnął wplatając ręce w jej włosy

Emma

Przesunęła dłoń nieco wyżej aby móc głaskać bardzo delikatnie go po klatce piersiowej. Robiła to tylko opuszkami palców z wielką delikatnością.
- Proszę... przemyśl to jeszcze... dobrze? Ja na prawdę tego chce... jak niczego na świecie. Chce być z Tobą przez wieczność.

Edward

W tej chwili prawie jej uległ ale szybko się opamiętał.
- Przemyślę to obiecuję - pocałował jej policzek i nosek z czułością.

Emma

Zaczęła wodzić palcami po jego torsie, później zjechała do brzucha.
- Nie chce żeby przemienił mnie ten łowca... chce żebyś zrobił to Ty... proszę... - uśmiechnęła się do niego. W tej też chwili Edward mógł usłyszeć kroki lekarza, który zbliżał się do drzwi sali, w której leżeli.

Edward

Momentalnie odsunął się i zeskoczył z łóżka. Usiadł na krześle obok łóżka.
- Lekarz idzie, przykryj się dokładnie - powiedział chwytając ją za rękę i uśmiechając się do niej.

Emma

- Skąd... - zanim zdążyła dokończyć zdanie, do sali wszedł lekarz. Podszedł do łóżka i uśmiechnął się widząc Edwarda.
- A pan stąd w ogóle wychodził? - spojrzał na chłopaka znad okularów, potem na Emmę - Może pani już wyjść ze szpitala. Wszystko jest wporządku. Proszę następnym razem się bardziej pilnować i w najbliższym czasie nie przemęczać się i jeść dużo czekolady. - po tych słowach lekarz wyszedł z sali i zamknął za sobą drzwi. Emma uśmiechnęła się i momentalnie zeszła z łóżka.
- No to zbieramy się? - pocałowała Edwarda w policzek i przytuliła jeszcze raz do niego.

Edward

Przytulił ją i pocałował w czoło.
- Tak moja piękna - powiedział uśmiechając się i podał jej ubrania.
- Zaraz Cię zaniosę do domu - uśmiechnął się łobuzersko.

Emma

Weszła za szpitalny parawan i zaczęła się przebierać w swoje ubrania.
- Stanowczo jestem zdolna do samodzilego chodzenia - nadal jednak miała zwichniętą, a raczej zgruchotaną przez Vicotra kostkę. Kiedy się już ubrała wyszła zza parawanu i uśmiechnęła się do Edwarda.
- Kocham Cię bardzo, panie Cullen. - podeszła do niego, powoli przez kostkę, i pocałowała go bardzo deklikatnie w usta. Po chwili osunęła się.
- Przepraszam, nie mogłam się powstrzymać.

Edward

Zaśmiał się kiedy go przeprosiła.
- Nie masz za co. Zawsze do Twoich usług - pocałował ją delikatnie jeszcze raz i podniósł.
- To w jakim kierunku Pani sobie życzy? - spytał z uśmiechem. Wink

Emma

- Edward... na prawdę mogę iść o własnych siłach. - uśmiechnęła się, mimo to objęła go za szyję i delikatnie zaczęła głaskać po szyi. Przytuliła głowę do jego ramienia i pocałowałą go w policzek.

Edward

Przeczysywał ręką jej złociste kosmyki włosów uśmiechając się .
- Z tą skręconą kostką to nie byłbym taki pewien - zaśmiał się trącając ją palcem w nosek.

Emma

- Dobrze... chodźmy stąd... nie lubię szpitali. - uśmiechnęła się - Myślisz, że ten wampir zaatakuje ponownie jak tylko znajdę się w domu? - zadrżała na samą myśl, że ten brutal mógł zacząć dobierać się do jej matki.

Edward

- Zrobię wszystko żeby to się nie stało - powiedział biorąc ją na ręce.
- Panno Austen, w którym kierunku? - spytał z łobuzerskim uśmiechem.

Emma

- Do domu, panie Cullen. - uwielbiała ten jego uśmiech, nie mogła się powstrzymać i pocałowała go delikatnie w usta. Przytuliła się do niego kiedy miał ją na rękach - Kocham Cię bardzo.

Edward

- Ja Ciebie też - powiedział i wyszedł z nią ze szpitala.

/ Dom Emmy [ Ty zaczynasz^^ ]----------> oboje

Benjamin

/ Korytarz

Patrzył ze spokojem jak Takeo zostaje przewieziony na salę. Usłyszał słowa doktora - Pan w takim stanie nigdzie nie idzie. - był to bardzo stanowczi ton, który nie znosił sprzeciwu. Kiedy wszyscy wyszli zapytał cicho przysuwając sobie krzesło - Co? Już chciałeś uciekać? - narzucił na niego kołdrę - Musisz tu zostac jakiś czas. - starał się nie zerkać na pasy przy jego łożku. Rany na nadgarstku wyraźnie wskazywały na to jakie Takeo miał zamiary.

Takeo

Skrzywił się niezadowolony, iż musi tu zostać. Tak, chciał uciec stąd i jak najszybciej. W głowie tworzył już nowy plan. Prychnąl cicho i spojrzał na Bena.
- I tak umrę. - powiedział i odwrócił głowę w przeciwną stronę od Benjamina.
- Mam prośbę... - odezwał się cicho, mimo to nie odwracał głowy.

Benjamin

- Kiedyś napewno - stwierdził ze stoickim spokojem. - Lecz teraz jeszcze nie. - Zerknął na Takeo niepewnie. Nie wiedział i nie mógł nawet zgadywać czego może od niego chcieć. - Słucham.

Takeo

Milczał chwilę nim znów się odezwał.
- Posprzątasz dom? - zapytał spokojnie - Lily nie może tego zobaczyć... Będzie smutna... - skrzywił się do siebie.

Benjamin

Odetchnął z ulgą słysząc jego prośbę. Był przygotowany na coś znacznie gorszego. - Oczywiście - powiedział z uśmiechem - Jak tylko zaśniesz to tam pójdę. - zapewnił chłopaka - A co ci przynieść? - wskazał na szafkę palcem - Pozwoliłem sobie zabrać piżamę i przybory do mycia. Chciałbyś coś jeszcze?

Takeo

Myślał chwilę nim się odezwał.
- Noo... eee... Mógłbyś... - tu zaciął się na chwilę odwracając twarz do Bena. Takeo był cały czerwony, jakby prosił o coś bardzo wstydliwego. - ...kupić mi pamiętnik? - dokończył na jednym tchu.