Kontakt z państwem Grey

Marika Knight

Oczekiwanie na połączenie...

Gość

- Tak, słucham? - melodyjny damski głos.

Marika Knight

- Cześć mamo. - odezwał się znajomy kobiecy głos. Dzwoniła ich córka. - Nie przeszkadzam? - zapytała lekko speszona.

Gość

- Marika? - zdziwienie - Marika! Dziecko... - słyszalna radość w głosie -Marika dzwoni - odrobinę przytłumione, najwidoczniej rzucone w głąb domu. Po chwili głuchy odgłos - Marika - dla odmiany męski głos - Przyjeżdżasz? Dawno się nie kontaktowałaś z nami, kochanie.. - wyrzut w głosie ojca

Marika Knight

- Nie kto inny. Córka marnotrawna. - rzekła niezbyt zadowolonym tonem głosu. Bardzo ją zdziwiła reakcja jej rodziców. I to, że się cieszyli z jej telefonu . - Cześć papciu. Ciebie również miło słyszeć. Nie dzwoniłam bo miałam powód, o którym chyba nie muszę tutaj wspominać. I nie, nie przyjeżdżam. Dzwonię z innego powodu. Co u was słychać? Jak się czujecie?

Gość

- Marika, chcieliśmy jedynie twojego dobra - zaczął ostro Elias.
- Ćśśś.. Było minęło - łagodziła Inez. - Możemy o tym chwilowo nei rozmawiać? Oboje jesteście tak samo uparci. Odpowiadając na twoje pytanie: Czujemy się dobrze. A jak ty się czujesz?

Marika Knight

- Dobra? - prychnęła złośliwie. - Więc pozwól ojcze, że sama zadecyduję o swoim dobrze. Jakoś do tej pory mi to świetnie szło. - westchnęła ciężko. - Nie dzwonię aby się kłócić. Mama ma rację to była przeszłość i nie chce do niej wracać. - zaczesała sobie nerwowo włosy za ucho. - To świetnie. Ciesze się, ze macie się dobrze. Ja? - zapytała spokojnie. - Pytasz o zdrowie psychiczne czy fizyczne? - to było oczywistym. Zabierała się za powiedzenie im ważniej rzeczy, ale jakoś nie chciało jej to przez gardło przejść. - A jak interesy? Zbiory oliwek, wina? Lubiłam czasem się napić wina do obiadu. - ściszyła głos, aby inni jej w tym momencie nie słyszeli.

Gość

- Co to ma znaczyć o zdrowie psychiczne czy o fizyczne? - zaniepokojenie w głosie matki - Coś ci się stało? Jesteś chora? - zignorowala pytanie o interesy.

Marika Knight

- Normalnie mamo. Albo się pyta o zdrowie psychiczne albo fizyczne. W każdym przypadku czuję się dobrze. Ja i moje dziecko też. - powiedziała gładko wyjawiając część tematu po co dzwoni. - Tak mamo jestem prawie w piątym miesiącu ciąży i błagam Cie nie mdlej, nie histeryzuj, usiądź sobie, spokojnie. Czujemy się dobrze.

Gość

Cisza. Cisza... Cisza..
- Ekhmm.. - chrząknięcie. Zdecydowanie męskie
- Przepraszam, co? Nie dosłyszałam chyba - niedowierzanie w głosie matki

Marika Knight

Ciężkie westchnięcie. - Mamo nie utrudniaj mi. Wiesz ile mnie kosztuje powiedzenie wam tego? - zirytowany ton głosu. - Jestem w piątym miesiącu ciąży, zadowolona?!! - ignorancja z strony matki zdenerwowała Marikę. Podniosła ton głosu aż się rozniosło to na pół domu.

Gość

- Dziecko, nie musisz krzyczeć. Po prostu myślałam, ze się przesłyszałam - ton matki spokojny acz stanowczy. - Dlaczego? Jak? Z kim? - dość abstrakcyjne pytania i sądząc z barwy głosu raczej retoryczne - Dlaczego nie zadzwoniłaś wcześniej? Dlaczego mówisz nam dopiero teraz?

Marika Knight

- Oczywiście. - wywróciła oczami. Nabrała głęboko powietrza w płuca. - No chyba wiesz skąd się biorą dzieci? Przecież nie bocian je przynosi. - drażniło ją to. - Z kim to mało ważne. Nie mam tyle czasu. To długa i zagmatwana historia. A ja nie mam czasu na jej opowiadanie. - poszorowała się lekko po karku. - No cóż, a jak byś zareagowała, ze Twoja córka jest w ciąży w dodatku sama? Cieszyłabyś się? Wątpię. - powiedziała to co było oczywiste. Znała dobrze swoich rodziców. Czasem trudno było im dogodzić. - Dzwonię po to aby powiedzieć jeszcze, ze dokładnie za 6 dni, tj 24 grudnia wychodzę za mąż. Z tej okazji chce zapytać czy przyjedziecie?

Gość

- Nie musisz być taka opryskliwa Mariko - ojciec odzyskał głos. - Doskonale wiemy oboje skąd się biorą dzieci. I nie ma znaczenia czy gdybyś powiedziała nam wcześniej cieszylibyśmy się czy nie. W tej chwili wybacz, ale to dla nas lekki szok - powiedział trochę moze za ostro. - Nie odzywasz się przez długi czas a teraz nagle taka wiadomosć. Dwie.. - jego głos odrobinę złagodniał. Zdecydowanie był w szoku. - Mogłaś nas chociaż przygotowac odrobinę. Uprzedzic wcześniej...
- Elias! - syknęła Inez - Przyjedziemy. Oczywiście, że przyjedziemy.
- Gdzie mamy się stawić - ojciec znów wpadł matce w słowo

Marika Knight

- Nie jestem opryskliwa, a jedynie lekko poirytowana, jeżeli mamy szczerze ze sobą rozmawiać. Oczywiście rozumiem wasz punkt widzenia. - Wiedziała, ze tak będzie, choć liczyła na gorszą reakcje więc sama była w lekkim szoku. - Mówię wam teraz, czy to nie wystarczy? Dość mi się pokomplikowało życie. Tez mi zajęło trochę czasu go poukładanie, na szczęście mam kogoś tak wspaniałego, kto mi w tym pomógł bez mrugnięcia okiem. Dobrze ludzie jeszcze istnieją na tym świecie ojcze. - pokręciła lekko głową. Brakowało jej trochę słów. - Przepraszam. Wybaczcie, ze wprawiłam was w szok. Nie było to zamierzone. - Guzik prawda Mariko, wiedziałaś od początku... - Mieszkam obecnie w Forks . Obrzeża miasta 1313. Wraz z Adamem moim przyszłym mężem. I czy to się wam podoba czy też nie wyjdę za niego. Ślub jest o 14.30 w kościele. Kiedy mogę się was spodziewać?

Gość

- Musimy kupić bilety, pozamykać sprawy tutaj.. - zaczął wyliczać ojciec.
- Pojutrze - powiedziała matka głosem nie znoszącym sprzeciwu - U nas jest środek nocy Mariko. Będziemy pojutrze waszego czasu. Lot trwa kilkanaście godzin. Oczywiście nie będziemy wam robić kłopotu i zatrzymamy się w hotelu. Mają tam chyba hotel, prawda?

Marika Knight

- Możecie się zatrzymać u mnie w domu. Mieszkam z Adamem, nasze domy sąsiadują ze sobą. Nie musicie spać w hotelu. Jednak co dom, to dom, lepszy niż hotel. I w pełni wyposażony. - Było jej to obojętnym. - Będziemy się was spodziewać. Kiedy dojedziecie do Forks dajcie znać przyjdziemy was powitać. I proszę was jak córka swoich rodziców. Nie zachowujcie się w stosunku do Adama chłodno. To złoty człowiek. Zamknięty w sobie na innych, więc nie spodziewajcie się po nim cudów, ale w stosunku dla mnie jest kochany. Dlatego proszę was, traktujcie go z należytym szacunkiem, bo inaczej się obrażę na was. Ba, obrażę to mało powiedziane. Zerwę z wami wszelkie kontakty. Wyjadę, nigdy więcej nie spotkacie ani mnie ani waszego wnuka lub wnuczki. I nie pomoże tutaj nawet najlepszy detektyw. Jeżeli by trzeba było zmienię tożsamość. - zagroziła swoim rodzicom. Była do tego w pełni zdolna.

Gość

- Przestań nas szantażować, kochanie. Twoje słowa i groźby powodują już na wstępie, ze zaczynamy się do niego nastawiać z dystansem i nie dziw nam się. - zauważył ojciec - Moze zanim osądzisz nasze zachowanie w stosunku do niego, pozwól nam chociaż go poznać - westchnęła matka.

Marika Knight

W końcu Marika spuściła z tonu. Poniekąd jej matka miała rację. Jedynie Marii martwiła się i nawet sobie tego nie wyobrażali. - Przepraszam. Nie chcę was szantażować. Po prostu się martwię. Mam do tego prawo? Nie chce abyście go źle potraktowali, chyba potraficie mnie zrozumieć prawda? Zresztą przyjedziecie to sami ocenicie. Nic więcej nie będę mówić. Tak macie rację, poznajcie się najpierw. - zakręciło jej się w głowie od nadmiaru emocji. Musiała się przytrzymać parapetu aby nie rypnąć na ziemię.

Gość

- Ty myślisz, że my się nie martwimy? Masz o nas aż tak złe zdanie? - ojciec był urażony nieco - Od razu zakładasz, ze źle go potraktujemy. To wyjątkowo niesprawiedliwe, moje dziecko.
- Elias.. - matka powstrzymała dalszy słowotok ojca - Tata ma trochę racji, kochanie. Ja wiem, ze zezłościłaś się na nas, ale na litość boską, nie jesteśmy potworami.

Marika Knight

- Nie! - zareagowała ostro. - Ja nic takiego nie powiedziałam, źle mnie zrozumieliście. - Wszystko co by nie powiedziała wychodziło na opak. - W żadnym wypadku nie mam za potworów. Oczywiście rozumiem, ze się możecie martwić. Nie mówię, ze nie. Jestem po prostu przewrażliwiona. Chcę aby wszystko było dobrze to tyle. Nic więcej. Przyjedziecie to się wszystko okaże. To tyle. Nie macie się czym martwić. - zapewniła ich gorliwie. - Nie pozwoliłabym się wpakować w nic złego. Dokonuje słusznego wyboru. I byłoby mi miło gdybyście we mnie po prostu uwierzyli. Kocham was. I wiem, ze się chcecie o mnie troszczyć, ale pozwólcie mi samej decydować. Dobrze? Postaram się was nie zawieść. A tym czasem śpijcie spokojnie. Nie będę wam już głowy zawracać. Jest późno musicie wypocząć, a ja mam gości. Musze wracać. Dobranoc mamo, tato. Do zobaczenia pojutrze. - po tych słowach najzwyczajniej w świecie się rozłączyła zostawiając rodziców z tymi wiadomościami samych.