Telefon Emmetta

Juliette

ROZMOWA

Oczekiwanie na połączenie

Emmett

Minęło kilka chwil zanim Emmett zdążył wygrzebać z kieszeni swój telefon. Nie zapisał numeru Juliette w swojej książce także nie miał pojęcia kto do niego dzwoni.
-Emmett Cullen. Słucham?

Juliette

- Parlez vous francais? - nieco spięty damski głos, który niemalże wpadł mu w słowo.

Emmett

Emmett roześmiał się. Co prawda nie miał zbyt wiele wspólnego z ów kobietą. Jednak rozpoznał ją.
-Oui... Je parle vous francais Madame... -mruknął dość niskim tonem głosu- Juliette? -zapytał jednak dla pewności.

Juliette

- Oui, c'est sa. - potwierdziła z wyraźną ulgą w głosie. - Et... Mademoiselle, s'il vous plait - poprawiła go lżejszym tonem - Przepraszam, ze dzwonię tak późno. Wiem, ze byliśmy umówieni, ale musiałam wrócić do Stanów... W trybie ekspresowym...

Emmett

Westchnął ciężko. No trudno. Odłożył kwiaty, które trzymał ręku do hotelowego wazonu. Poluzował krawat. Najwyraźniej nigdzie już dzisiaj nie wyjdzie.
-Nie ma problemu...-mruknął-Stało się coś?

Juliette

- Drobne problemy z przyjaciółmi. - westchnęła - Za kilka dni znów wyjeżdżam. Tym razem Nowy Jork. - zaśmiała sie - Pewnie zatrzymam się tam chwilę. Jeżeli będziesz w okolicy to zapraszam na kawę. Teraz to juz kwestia honoru.. Długo będziesz bawił w Paryżu? - zapytała kurtuazyjnie.

Emmett

-Szczerze? Nie wiem... -mruknął bawiąc się zapalniczką trzymaną w ręku-Mam wykupiony bilet na jutrzejszy poranek...-dodał po chwili.

Juliette

- Łapiesz dystans? - zapytała rozbawiona - Przepraszam, to taki mój prywatny żart... - wyjaśniła - Jutrzejszy poranek w Paryżu.... to dzisiejszy wieczór w Seattle... - mruknęła pod nosem - Jutro w południe spotkanie z prawnikiem... Potem sprawdzic mieszkania w NY... - mruczała sobie pod nosem - Przepraszam... - najwyraźniej się zorientowała, ze głośno mysli- Nie ogarniam wszystkiego jeszcze. Za dużo mam na głowie ostatnio. Jeżeli wylecisz rano z Paryza to będziesz w nocy w Seattle. Rodzina się ucieszy - zaśmiała się cicho - Może będziesz miał więcej szczęścia niż ja. Z mojego widoku się chyba nie ucieszono. - prychnęła lekko

Emmett

-Ja odpoczywam od rodziny. Więc nic mi po tym, że oni się ucieszą. Zresztą... To chyba już nie Ci sami... ludzie? co kiedyś. -zaśmiał się dość nerwowo.

Juliette

- Przykro mi... - szczerość w głosie - Jeżeli tak się sprawa ma... to przebywanie z dala od nich wydaje się dobrym pomysłem. - Może sama powinnam się do tego zastosować? - Emmett.. właściwie dlaczego do mnie zadzwoniłeś? - ponownie lekko spięty głos. Zupełnie jakby coś jej zaświtało.

Emmett

Westchnął- Bez konkretnego powodu Julie. Czułem się osamotniony... -mruknął- [u]Nigdy nei pogardziłbym towarzystwem pięknej kobiety... [u]-uśmiechnął się lekko.

Juliette

- Emmett.. bo ja zapomniałam wspomnieć... - wahanie w głosie - Nie czuj się urażony, ale ja muszę zaznaczyć, zę wycofałam się z zawodu. Nie pracuję już w takim charakterze jak niegdyś... Jeżeli więc to był powód, to... - nadal spięty i niepewny głos.

Emmett

Westchnął nerwowo.
-Nie umówiłem się z Tobą w tym celu... Jeśli chciałaś o to zapytać...- oznajmił.

Juliette

- Serio? Och.. Przepraszam... - rozluźniła się najwyraźniej i ożywiła nieco - W takim razie... Spotkanie na kawę jest nadal aktualne mam nadzieję.... O ile zdecydujesz się wróćić do Stanów. Jutro mam jeszcze spotkanie z prawnikiem w sprawie firmy, która kupuję. Nie znasz przypadkiem kogoś po zarządzaniu? - westchnięcie - Przepraszam, ale nie zaszkodzi zapytać... - dźwięczny chichot - Wracając do tematu... Będę w Nowym Jorku pojutrze. Zamierzam rozejrzeć się tam za mieszkaniem, także zostanę kilka dni. Jeżeli przypadkiem bedziesz w poblizu.... Przyda mi się miłę towarzystwo... - przyznała w końcu - Ostatnio i ja się czuję osamotniona... I nie pogardzę towarzystwem przystojnego i miłego Niedźwiedzia - zażartowała.

Emmett

Emmett uśmiechnął się słysząc słowa Juliette.
-Niedźwiedź nie ma nic przeciwko... -mruknął przechodząc obok lustra. Wcale nie był taki misiowaty!

Juliette

- Cieszy mnie to - powiedziała szczerze - Kiedy?

Emmett

-Odezwij się, kiedy znajdziesz czas.... -mruknął już całkowicie po angielsku.

Juliette

- Powiedz mi po prostu kiedy będziesz w Stanach - zaśmiała się - Myślę, ze gdzieś cię wcisnę

Emmett

-Mam się wciskać? No no... -mruknął i sam również się roześmiał- Jutro zamierzam już wrócić do kraju. Dosyć tego dobrego.

Juliette

Nie w tym znaczeniu! - zaprotestowała rozbawiona - Wracasz do domu czy gdzieś indziej?

Emmett

-Nie zamierzam odwiedzać jeszcze Forks... -wzruszył ramionami mimo, iż nie mogła tego zobaczyć- Zwyczajnie nie mam na to ochoty- westchnął.

Juliette

- Seattle czy Nowy Jork? - zapytała wprost

Emmett

-Raczej Seattle... -mruknął- Nie lubię przeludnionego NY... -zaśmiał się, jednak cicho i raczej prześmiewczo.

Juliette

- Daj znać jak wylądujesz... W przelocie moge cię odebrać z lotniska - zasmiała się

Emmett

-Trzymam za słowo... -odpowiedział.

Juliette

- Dzięki Bogu, ze tylko za to. - zaśmiała się - Zadzwoń jak już będziesz na lotnisku. Do zobaczenia - zaświergotała i rozłączyła się.