Telefon Istena

Isten

On po prostu jest i działa Razz

Rzadko używany niestety...

Juliette

Rozmowa:

Się łączy.

Isten

Rozmowa

Odbiera Razz

- Halo? - odezwał się pytająco, patrząc na nieznajomy numer.

Juliette

Chwila milczenia
- Halo? Tak.. przepraszam, ze przeszkadzam. Dałeś mi swój numer.. Ja nie powinnam dzwonić ale rozpaczliwie musze z kimś porozmawiać. Przepraszam... - speszony głos. Wystraszony może nieco. Nie przedstawiła się. Jak kretynka.

Isten

- Juliette? - zapytał, próbując skojarzyć o kogo chodziło. - Nie szkodzi, jeśli daję komuś swój numer, to właśnie po to, by dzwonił - odparł spokojnie.
- Co się dzieje?

Juliette

- Juliette.. - przytaknięcie - Przeszkadzam? - niepewność w głosie - Ja moze zadzwonie kiedy indziej...

Isten

- No przestań! Mnie nigdy nikt nie przeszkadza - odpowiedział szczerze. - Siedzę sobie na trawie, sam, nie robiąc zupełnie nic - wyjaśnił swoją sytuację. - Możesz spokojnie mówić - zapewnił.

Juliette

- Wyjechałam. Uciekłam. Chciałam coś zmienić ale tak się nie da. - chaotyczne słowa - Chcę umrzeć... Po prostu chcę umrzeć. Myślałam, że coś znaczę, że jestem kimś... Ale nie jestem. - westchnięcie - Czuję się potwornie samotna. Nawet nie mam się komu wypłakać. Zepsułam związek najlepszej przyjaciółce. Przez mój głupin żart pokłóciła się z mężczyzną swojego zycia. - chlipnięcie - Jestem do niczego. Jako dziwka byłam niezła.. Jako przyjaciólka i człowiek czuję się przegrana.

Isten

Isten westchnął ciezko. Akurat dobrze wiedział, co ona czuje.
- Każdy popełnia błędy, albo jest pośrednikiem wielu różnych sytuacji. A jeśli jest wrażliwy, cierpi. Jednak nie możesz mówić, ze jesteś do niczego, To nie jest wcale tak! Mówisz, że chcesz umrzeć, ale to nieprawda. Po prostu nie chcesz cierpieć, pragniesz uciec od problemów, od wszystkiego. Śmierć to nie jest rozwiązanie - uwierz mi - powiedział poważnie. Sam zrozumiał swoje ostatnie błędy.
- Ja także czuję się samotny. Całe swoje życie, ale jakoś się trzymam. Po prostu. Szukam przyjaciół, by mi ułatwiali życie. Ty możesz zwrócić się do mnie. mam zawsze czas. Gdzie teraz jesteś? - zapytał. - Jest szansa się spotkać? Może chciałabyś się wypłakać, cokolwiek?

Juliette

- Paryż. - westchnięcie - Uciekłam od niego na koniec świata. To boli. Nie umiem oddychać bez niego. Śniło mi się że kazał mi się wynosić. To boli. Nie wiem co mam robić. Gubię się w tym.. Po prostu się gubię. Zepsułam wszystko, wiesz? - chlipnięcie - Było jakby dobrze a ja to zepsułam.

Isten

- Jeszcze wszystko może się odmienić - powiedział z przekonaniem. - Nigdy nie przewidzisz, co będzie za dzień, dwa - odpowiedział. - Jeden moment nie oznacza, że tak się wszystko skończy. Nie wiem o co chodzi, więc nie mogę stwierdzić, czy faktycznie całą winę ponosisz ty, czy nie - przymknął oczy, skupiając się jeszcze bardziej na rozmowie. - Wiem co czujesz. Dla ciebie świat się zawalił, czujesz, jakby ktoś ci wywiercił dziurę w sercu, masz w nim pustkę, której nie potrafisz uzupełnić i przepełnia cię złość - na siebie właśnie. Mam rację?

Juliette

- Masz rację - ciche słowa po chwili milczenia - Odeszłam z tamtego domu, wiesz? Zakładam własną firmę. Powinnam się cieszyc Paryzem, ale nie umiem. Czuję się tak jakbym nie zasłużyła na to wszystko. Znasz to uczucie, ze za wszelką cenę chcesz coś zmienić od zaraz, a zamiast tego czujesz ze wszystko ci się wali? Niby powinno być dobrze a nie jest...

Isten

- Znam, nawet nie wiesz jak dobrze... - westchnął ciężko. - Wiesz zapewne kim jestem i jak długo mogłem podróżować. Zawsze w kolejnym miejscu, gdy zatrzymywałem się na dłużej, coś robiłem, myślałem, że mi to pomoże, zagłuszy wszystko, co mnie gnębiło, odnajdę spokój i stabilizację. A tak nie było. Było gorzej, gdyż nie widziałem dla siebie niczego, jedynie odskocznię i ucieczkę. Mój świat, choć pozornie poukładany i dobry, tak naprawdę zawalił się już dawno. Ale mimo wszystko szukam swojego celu.

Juliette

- Wszystko w porządku! - krzyknięcie oddalone od słuchawki
- Przepraszam. Ja od 80 lat mam 22 lata... - westchnięcie - Jestem zmęczona ciągłym szukaniem. Myślałam, ze znalazłam, ale.. Isten to jest okropne. Świadomosć tego, ze w jednej chwili tulisz go, jest dobrze, widzisz jego uśmiech a chwilę później tego już nie ma a on każe ci zostawić go w spokoju. Czuję się jakbym za chwilę miała się rozpaść. Zabrałam tyłek i przyjechałam do Paryza. Przywiozłam ze sobą Carmen, moją przyjaciółkę. Tą której zepsułam związek. A teraz? Nie chcę jej psuć humoru. - ciężkie westchnięcie. Zgłuszone uderzenie. Syk. Uderzyła się łokciem o wannę. - Pokręcona jestem, co? - parsknięcie

Isten

- Nie - pokręcił głową, choć ona i tak nie mogła tego zobaczyć. - To jest normalne. Ludzkie! Boisz się, Źle ci z tym, co się stało. kochasz i lękasz się, że to, co dobre na zawsze zostało stracone. To jest poważny problem, ale musisz stawić mu czoła. Próbować, walczyć ze słabościami, nie poddawać się. Wiem, ze mówić łatwo, wcielić w czyn zaś trudno. Jednak trzeba podnieść głowę, pomóc innym i przez to sobie. Może zobaczysz wszystko inaczej wkrótce.

Juliette

Głębokie odetchnięcie
- WIem. Tak naprawdę wiem...Tylko.. Ja po prostu chciałam usłyszeć czyjś głos. Rozsądny - westchnięcie - Czasem chciałabym się pozachowywac jak mała dziewczynka. - lekki smiech. - Dziękuję. Czy.. czy mogłabym zadzwonić kiedyś do ciebie jeszcze?

Isten

- Jasne, jak najbardziej - odpowiedział z uśmiechem na twarzy. - mam z resztą taką nadzieję, chociaż... hmm... przeszkadzał by wam w podróży gość? - zapytał. - Może mógłbym przylecieć do Paryża? - zaproponował. - Mógłbym was zabrać w swoje rodzinne strony.

Juliette

- Poważnie? - ucieszyła się nawet - To byłoby miłe, wiesz? Jesteśmy tu przez tydzień tylko. Muszę się spotkac z pewną kobietą i namówić ją na wyjazd do Stanów. Chciałabym zeby pracowała u mnie. Ale naprawdę mógłbys? Super - podobał jej się ten pomysł. Pomyślała o Carmen, ze przecież Carmie mogłaby się rozerwać. Isten byłby dla niej świetnym towarzystwem. - Kiedy będziesz?

Isten

- Jeśli podniosę dupsko z trawy już teraz, wezmę rzeczy i złapię coś do Seattle, albo pobiegnę w miarę szybko i bez przeszkód przez lasy, to pewnie jeszcze dziś załapię się na jakiś lot. Moźe dziś jeszcze, albo jutro do południa powinienem być na miejscu.

Juliette

- To co ty jeszcze robisz z dupskiem na trawie? - wróciła dawna Juliette - Przywlecz swoją jasną dupę do Paryza i daj się polubić jeszcze bardziej - śmiech - A jak przyjedziesz to mi pomozesz. Jak wrócę z tej stolicy smaku, to na mój widok maja mu wypaść gały. Nie chciał mnie? To sprawię ze będzie tego zalował w każdej minucie swego życia. Nie dzwonić do niego, co?

Isten

- Nie dzwoń! Nie dawaj po sobie poznać słabości. Musi sam zrozumieć, co traci! - powiedział hardo. - a traci naprawdę wiele - powiedział szczerze. Podniósł się i otrzepał. - Już wstałem xD

Juliette

Śmiech. Szczery śmiech
- Grzeczny chłopiec. To śmigaj łapać samolot. I niech cię moje oczy tu widzą jak najszybciej. We trójkę rozniesiemy to miasto, wiesz? Ono nas nie przetrzyma. A tak w ogole to poznasz Carmen. To moja najlepsza przyjaciółka i kocham ją jak siostrę. Mieszkamy w Four Seasons. Zarezerwować ci pokój? - zaoferowała

Isten

- Jeśli możesz, byłbym bardzo wdzięczny - znowu się uśmiechnął. Wziął swoje rzeczy i zaczął iść. -najlepiej gdzieś blisko was, bym mógł wpadać jak szybko się da. Zapewnię wam trochę uśmiechu i rozrywki, w końcu wezmę ze sobą ukochaną gitarę. Chyba, że się boicie xD

Juliette

- Ja się niczego nie boję skarbie - zachichotała - A juz z całą pewnością nie twojego piania. Rezerwuję dla ciebie apartament prezydencki. To na tym samym piętrze... - chwila milczenia - Dziękuję Isti. - rozłączyła się

Isten

- Cała przyjemność po mojej stronie - powiedział cicho, nie wiedząc, czy jeszcze go słyszy, czy nie. Schował komórkę i ruszył w dalszą drogę.

Juliette

SMS

Isti, pomykam z Carmen na zakupy. Obiecałam jej że zrobimy je same. Spotkajmy się za 3 godziny na tarasie wieży Eiffla.

Juliette

SMS
Zmiana planów. Kolacja w Wieży Eiffel'a. Jak najszybciej Wink