Telefon Mariki

Marika Knight

- A co jej miałam powiedzieć, och, widzi pani uwiesiłam się na pana synu i nie potrafię się od niego odkleić . - słychać śmiech. - Niech lepiej tak myśli. Czekałam tak długo więc jak poczekam jeszcze trochę nic mi się nie stanie. Możesz być pewien będę czekać na Ciebie choćby i całe życie. Dobranoc. Wypoczywaj i kuruj się. - odłożyła słuchawkę bo słychać było jedynie pikanie sygnału.

Adam Knight

SMS:

Wybacz jeśli Cię obudzę, choć może jeszcze spisz. Nie wiem. Chciałem jedynie wiedzieć jak się czujesz?

Adam Knight

SMS:

Nic? Na pewno? Głowa nie boli? Katar? Gardło nie boli? Wiem jestem przesadnie namolny.

Adam Knight

SMS:

Lepiej, bo wiem że Tobie nic nie jest. Standardowe objawy przeziębienia. Nic wielkiego.

Adam Knight

SMS:

Wyspałem się. Nie martw się. Jestem wypoczęty. To nie z Twojej winy. Nie waż się tak myśleć. Humor się polepszy jak pójdę do lekarza. Przepisze mi coś i tyle.

Adam Knight

SMS:

Przecież nie umrę od zwykłego przeziębienia... Nie przesadzaj Marii. Nie masz się na prawdę czym przejmować.

Adam Knight

SMS:

Nic Ci to nie da. Nie przejmuj się. Odpocznij, idź na spacer gdziekolwiek. Nie myśl o mnie.

Adam Knight

SMS:

Pomyśl że ja Cię przekonuję tak jak umiem... Marii... Odetchnij powietrzem. Siedzenie w domu chyba nie jest wskazane. Albo jak strasznie Ci się nudzi to zadzwoń do matki. Posmęci ale dotrzymie Ci towarzystwa. Numer jest pod telefonem.

Adam Knight

SMS:

Niedobrze? Marika, nie mogę Ci teraz pomóc. Trzeba było zostać a ja głupi wróciłem. Poradzisz sobie? Mam wrócić?

Adam Knight

SMS:

Skoro tak uważasz... Wybacz, ale jeśli chcę się dostać do przychodni to muszę się zbierać. Odezwę się jak będzie już po wszystkim. Dbaj o siebie Marii.

Adam Knight

SMS:

Wszystko w porządku. Zwykłe przeziębienie. Martin zamierza Cię szukać.

Adam Knight

SMS:

Wybacz. Wypadłem z domu jak opętany bo wtedy... Nieważne. Marii, jak się czujesz? Czy z Tobą wszystko w porządku? Wiem to głupie, ale mam przeczucie... Odezwij się. Szybko.

Grace

SMS:

Będę u was jutro rano. Bądź rozsądna i nie mów mu o tym. Dowiem się na miejscu wszystkiego.

Grace

ROZMOWA:

Oczekiwanie na połączenie...

Marika Knight

- Marika słucham? - głos niepewny, zachrypnięty i pełen niepokoju...

Grace

- Dzień dobry. Jeśli ten deszczowy dzień taki w ogóle może być... - tonem pełnym wyrzutu - U was tu wiecznie tak leje? Nieważne. Posłuchaj jestem w tym waszym zawszonym Forks, stoję gdzieś na uboczu bo nie mam pojęcia gdzie jechać dalej. Powiesz mi?

Marika Knight

Grace Przemknęło jej przez myśl. - Tak, tu jest tak zawsze deszczowo i pochmurnie. Dokąd chcesz najpierw jechać, jestem akurat w drodze do szpitala. Tam chcesz się udać czy do domu Adama?

Grace

- O nie do szpitala nie... Gotów wstał lewą nogą i będzie. Nie, nie... Lepiej najpierw do domu. Później do niego pójdę bo... Nie warto by denerwował się. Ty tam będziesz... Jeszcze niepotrzebnie. Gdzie on mieszka?

Marika Knight

- Dobrze, tak właśnie myślałam. Co do mnie to nie jestem tego taka pewna, jezeli w ogóle będzie chciał mnie zobaczyć... - ciche westchnięcie. - To taki najbardziej ponury dom na całą okolicę. - zażartowała sobie głupio. - Tak na poważnie nie wiem gdzie dokładnie jesteś. Obrzeża miasta to mała mieścina nie trudno znaleźć numer domu 1313 taki biały. Również myślę, że nie będzie trudno go odnaleźć.

Grace

- Najbardziej ponury? Powiesił tam kogoś? - zapytała ruszając powoli. Pewnie siebie. Jak tu przyjechał... - 1313. Biały. Dobrze zapamiętam. Gdybym miała problemy to zadzwonię. - rozłączyła się i odrzuciła telefon na siedzenie pasażera.

Marika Knight

- Raczej nie powinnaś mieć. Jak by coś dzwoń... - i ona odłożyła słuchawkę.

Grace

SMS:

Właśnie weszłam do mieszkania. Tak więc przebyłam drogę do Nowego Yorku bezpiecznie. Pamiętaj. Jedź regularnie, nie przemęczaj się i o nic nie martw. Wszystko się ułoży.

Benjamin

ROZMOWA:

Oczekiwanie...

Pam pa ram pa...

- Marika! - radosny jak zawsze ton dziś spotęgowany dodatkowymi jakże miłymi dla pół wampira wydarzeniami - Ty szczęściaro... - zawołał gdy tylko usłyszał jej głos - Ja wiem... Wszystko wiem cwaniaro... I co mówiłem prawdę? A ty wiecznie nie i nie... Jakby ci płacili. - mruknął rozbawiony - Słuchaj... Nie wyrzucicie nas z domu jak do was wpadniemy? Sobh chciałby się z tobą zobaczyć no i chcielibyśmy wam... - wiedział że Adam napewno gdzieś kręci się przy Marice - kogoś miłego przedstawić... - dodał tajemniczym tonem i zamilkł.

Marika Knight

ROZMOWA:

- Ach Witaj stary, kochany łysolku. - Marika roześmiała się dźwięcznie do słuchawki. Dziś była w wyjątkowo dobrym humorze. - Ja? Nie... Skąd? - kiwnęła głową patrzą na Adama. - A no mówiłeś, mówiłeś, ale wiesz jak to ze mną jest. Taka uparta ze mnie oślica. Można mówić, a ja i tak swoje. Ale prawda miałeś rację. Świętą racje. Rispekt. - gdyby mogła ukłoniłaby się przed nim. - Och to bardzo miło, w zasadzie to miałam dzwonić, bo chcieliśmy was z Adamem na obiad zaprosić. No i również porozmawiać. - przełożyła słuchawkę do lewego ucha. - Oczywiście. Wpadajcie. Nie wyrzucimy was w żadnym wypadku. Chyba, że zacznie Ci bić na głowę. - zażartowała sobie. - A kogo chcecie nam przedstawić? - zapytała zaciekawiona głosem pełnym podekscytowania.

Benjamin

- Czy ty pamiętasz ta rozmowę, którą przeprowadziłem z tobą w twoim domu jakis czas temu? I pamiętasz jakie długie włosy chciałem sobie wyhodować? - w tle słychać zaciekawiony głos Sobh 'Jakie?' - Później... No więc tylko nie łysolku. - skarcił Marikę żartobliwie - Wszystko, ale nie to. Rispekt... Tak. -nieodłącznym elementem jego słów był uśmiech którego nie mogła zobaczyć - I tak być ma. Obiad? No popatrz... A my... No dobra. Zróbmy tak. Wy dacie nam talerze a my wam zdobędziemy jakieś jedzenie? Co wy na to? - zaproponował jej szybko widząc jak Jean zaczyna się niecierpliwić - To kogo wam pragniemy przedstawić zostanie tajemnicą. - Ben nie dał sie tak łatwo - Bynajmniej nie jest to mój brat bliźniak. Możesz uspokoić Adama. Nie ma drugiego tak optymistycznego faceta....

Marika Knight

- Oczywiście, że pamiętam! Tego się nie da zapomnieć. Miałbyś takie cudowne, bujne włosy do pasa. Ach widok bezcenny. - parsknęła śmiechem. Z Benjaminem zawsze mogła sobie beztrosko pożartować. - Dobrze. Łysolek do Ciebie nie pasuje. Będę Ci mówić miss Polonia. - znów się roześmiała. Zastukała paznokciami o blat stołu. - Wspaniale. Udostępnie wam całą porcelanę. - Zasiadła sobie na krześle. - O której będziecie? Chcę poznać tą tajemniczą osobę. - ciekawość brała nad nią górę jak zawsze. - O tak, tego by chyba nie zniósł. Zresztą nie ma drugiego takiego jak Ty. - uśmiechnęła się lekko czego Ben nie mógł zauważyć.

Benjamin

- Miss Polonia? - Benjamin roześmiał sie głośno - Mówiłem że mam kształtne łydki! - powiedział szalenie zadowolony z jakże ważnego tytułu jakim go obdarzyła. Cmoknął i spojrzał na Sobh - Kiedy? - zamyślił się mrucząc cos pod nosem co brzmiało jak 'koszula',' restauracja' i 'droga do domu' - Tak za jakieś dwie godziny? Góra dwie i pół... - powiedział by nie spóźniać się niepotrzebnie. Pokiwał głową obracając się wokół własnej osi by zagonić Sobh i Jean do sklepu - Oj nie zniósłby... Gdybym miał takiego brata... Cóż to dobrze ze nie zna mojej siostry... Też by się ucieszył. - Benjamin zapewnił Marikę.

Marika Knight

- Nie wątpię w to Benjaminie. Wszakże nie widziałam Twoich łydek, ale wierzę, ze masz wielkie predyspozycje, aby wygrać konkurs piękności. - zachichotała dziko. Odgarnęła sobie opadającą grzywkę na czoło w bok. Kiedy w końcu przestała mogła normalnie przemówić. - Oczywiście będziemy na was czekać z niecierpliwością. Przecież wiesz jak lubię wasze towarzystwo. - zapewniła solennie Benjamina. Nie kłamała. Lubiła je i to bardzo. - Siostra? Ben, nie. Lepiej nie. Żadnej siostry. No chyba, że chcesz aby Adam całkowicie wysiadł nerwowo. - pokręciła przecząco głową.

Benjamin

- Och nie chcesz ich zobaczyć. Popadniesz w kompleksy... - zażartował sobie ponownie. Jego ciągle trzymały się żarty, mniej lub bardziej poważne. Tak... Ty lubisz. - Dobrze. Żadnej siostry. - zapewnił Marikę - Nie chcę dostarczać ci powodów do kolejnej histerii. - powiedział szybko bo tym spotkanie Miyu i Adama mogło sie skończyć. Histerią Mariki - To co? Jesteśmy umówieni?

Marika Knight

- Są lepsze niż moje? Nie możliwe, ale ja nie mam tak owłosionych, no chyba, że golisz to co innego. - Powiedziała niby to poważnie, a niby żartem. - Nie mam kompleksów pomimo wszystko. Jestem zdania, ze trzeba się kochać takiego jakim się jest, o . - To była jej życiowa maksyma. Ona akceptowała siebie w pełni. - To dobrze. Będę Ci wdzięczna. - skwitowała krótko. Nie było co się na ten temat rozwlekać. - Oczywiście. Jesteśmy umówieni. Jesteśmy w domu. Przyjeżdżajcie. Nie mylić z wpadaniem. - zaśmiała się cicho żartując sobie. - Już taka jedna odważna była. - Nie wiedziała czy Benjamin zrozumie o co jej właściwie chodzi. Nie było to ważne.

Benjamin

- Nie mi to oceniać. - Benjamin roześmiał sie do słuchawki i przyłożył palec do ust gdy Jeanine chciała o coś zapytać - Dobrze. Nie będziemy wpadać. - wyszczerzył się do Sobh - Kulturalnie zadzwonimy do drzwi a później wejdziemy jak przystało na cywilizowanych ludzi. - zapewnił Marikę uprzejmym tonem - W takim razie... - gdyby mógł ukłoniłby się przed nią dworsko - Do zobaczenia. I uspokój go... - szepnął nim sie rozłączył.

Marika Knight

- Dobrze, dobrze, uspokoję go, na tyle na ile to będzie chyba możliwe. - puściła oczko do Adama. - Do zobaczenia Benjaminie. Do później. - lekko się uśmiechnęła i równiez odłożyła telefon tym samym kończąc rozmowę.

Aaron

Oczekiwanie na połączenie...

Z cwanym uśmieszkiem i filiżanką kawy Razz

Marika Knight

ROZMOWA:

Z rozmachu odebrała nawet nie sprawdzając kto to. Odezwał się doskonale znany głos w słuchawce. -Marika Knight słucham? - nazwisko podkreśliła dobitnie. Nie wiedziała kto dzwoni, nie sprawdzała też. Czekała na rozmówcę.

Aaron

- Cześć słonko... - Aaron zaczyna wiedząc że Marika nie ma pojęcia kto dzwoni. Normalnie przywitałby go zapewne diametralnie inaczej - Jest sprawa do tego narwańca, który pewnie jak zwykle waruje u twego boku. Dasz mi z nim zamienić słówko? Albo najlepiej daj na głośnomówiący... - chwila ciszy na łyk kawy - Bo to dotyczy waszej dwójki, no naszej trójki.

Marika Knight

Słychać, ze Marika się zakrztusiła. - Jak mnie nazwałeś? - nie mogła dowierzać, ze to usłyszała. - Nie jestem Twoim słonkiem Howard! - syknęła na niego. - Czego chcesz od niego?! - od razu naskoczyła na niego. - A niby jakie my mamy wspólne sprawy? - uniosła brwi w górę. Dała na głośnomówiący aby oboje słyszeli. - Mów! I radzę się streszczać. - zawyrokowała już spokojniej. Nie miała zamiaru sobie strzępić na nim języka.

Aaron

- Jasne że nie ty perfidna żmijko. - roześmiał się beztrosko skubiąc materiał spodni - No już. Ty zawsze masz jakieś problemy. Zrób to o co cię proszę. - kiedy usłyszał szumy w słuchawce zawołał - Gdzie wy jesteście?! Nie możecie gdzieś wejść? Ledwo słychać... - po chwili zastanowienia zapytał - Jak to...? To nic nie wiesz Marii? Adam nie powiedziałeś jej? - jego twarz rozświetlił bezczelny uśmiech - Nieładnie.

Adam Knight

Adam włącza się do rozmowy - Nie możemy wejść nigdzie. A im mniej cię słychać tym lepiej. Czego chcesz ode mnie ty... - urwał jednak zaskoczony jego pytaniem, a jednocześnie zbity z tropu. Zacisnął usta - Howard ty dobrze wiesz już do czego jestem zdolny więc hamuj się bo jak wrócę do Forks... Milcz.

Marika Knight

- Za to Ty jesteś skretyniałym dziwkarzem. - słychać drwiący śmiech.- Jak będę chciała i humor miała. - odpowiedziała mu machinalnie. Posłuchała dalszej części rozmowy. - Niby o czym miałby mi powiedzieć? - zwęziła oczy w szparki. - Mów kretynie! - zasyczała zła. Nie lubiła jak się miało przed nią tajemnice.

Aaron

- Oj zamknij się i przestań wyzywać mnie od kretynów. - powiedział beznamiętnym tonem - To już jest nudne. Tak samo jak i dziwkarz. - usłyszeli zamianę w jego głosie. Teraz był bardziej rozbawiony - Powiesz jej sam czy ja mam to opisać Adamie? - pokręcił się na krześle znudzony tym oczekiwaniem. Uwielbiał go poniżać.