Telefon Martina

Juliette

- Jestem w drodze do Podwiazki. Zamierzam podrażnić niektórych samą moją obecnoscią. - zasmiała się - możesz mi potowarzyszyć w planie zniszczenia anielskiego spokoju co niektórych - dla niej było jasne że Martin w lot złapie o kogo chodzi - Poza tym obiecałam Billowi, ze zajrzę do niego. Planuję załapać się na jego pyszną kawę. Dołączysz? Odwiozę cię później pod same drzwi Carmi - zaproponowała. - Ucałuję ją i wybłagam przebaczenie dla nas obojga - zażartowała.

Martin

Podrażnić? - roześmiał się niekontrolowanym śmiechem. Poszorował się po głowie. Dokładnie wiedział kogo ma na myśli. - No nie wiem czy to taki dobry pomysł. - znów się zaśmiał. - No dobra, ale to zależy pd Carmen czy mnie wypuści ze swoich objęć na kilka minut. - uniósł lekko brew w górę.

Juliette

- Martin - mruknięcie - Przecież wiesz, ze jego sama moja obecność wyprowadza z równowagi. Ja się nawet nie musze odzywać. Poza tym podobno nie mam poczucia humoru, więc... Choćbym i chciała zażartować to i tak się śmiać nie będzie. A poza tym... - westchnięcie - nie jesteś ślepy przecież. Nie wierzę żebys się nie zorientował o co naprawde chodzi. Mniejsza z tym - ponowne westchnięcie - Sprawa jest beznadziejna więc zajmijmy się interesami. Mam pewną delikatną sprawę do załatwienia i nie chcę o niej rozmawiać w przypadkowym miejscu.Tam przynajmniej jest bezpiecznie bo są ludzie którym ufam. A poza tym stęskniłam sie za klimatem. I nie w sensie o którym myślisz - zaznaczyła - Z tamtym skończyłam definitywnie. Chociaż wiem, zę nie wierzysz,. już raz mi to powiedziałeś - wytknęła mu delikatnie, bez złości czy gniewu. Takie stwierdzenie faktu.

Martin

- Tak, wiem, wiem. Wasz stosunek do was jest hm, trudno to określić. Jedno chce, drugie nie chce i odwrotnie. - powiedział spokojnie. - Wiem o co chodzi. Mam oczy nie trudno zgadnąć. Pomimo wszystko znam was długi czas, Norman jest moim przyjacielem od wielu, wielu lat i znam go doskonale. Ma trudny, zamknięty w sobie charakter to fakt, ale porządny z niego facet, trochę może zagubiony czasem, zresztą jak większość z nas, tak myślę. - westchnął lekko. - Przecież nic nie powiedziałem, nawet o tym nie pomyślałem. Nie jestem takim skończonym skurwysynem jak myślisz. Ostatnio wiele się zmieniło moja droga. Bardzo wiele. I przepraszam za tamto. Wcale tak nie myślałem o Tobie. - nie usprawiedliwiał się. Po prostu mówił to co mu na sercu leżało. - Ok w takim razie zobaczymy się za kilka minut w Podwiązce. W barze. Do zobaczenia. - po tych słowach rozłączył się.

Adam Knight

Oczekiwanie na połączenie... Nerwowe oczekiwanie.

Martin

- Martin przy telefonie słucham? - powiedział odbierając. Nie spojrzał kto to bo aktualnie prowadził auto.

Adam Knight

Adam postawił na prostotę i jasność przekazu. Nie miał chęci bawić się w grzeczności tym bardziej ze swym rozmówcą - Martin. - odchrząknął - Mam zaszczyt... - nie był tego taki pewien - W imieniu swoim i Mariki zaprosić cię na nasz ślub. Odbędzie się on 24 grudnia w kościele w Forks. O 14.30. - zamilkł czekając aż kuzyn Mariki się odezwie. Ze strony Adama to było wszystko.

Martin

- Adam! - poznał po głosie. To go wprawił w niezły szok. Nie myślał, ze aż tak będą się śpieszyć. Ale był zadowolony co uwidaczniał na jego twarzy uśmiech. - Ślub? Cudownie. Ciesze się. Bardzo. Zasługujecie oboje na szczęście. Od początku byłem tego zdania. - po krótkiej chwili ciszy odezwał się w końcu. - Oczywiście, ze będę. Nie mógłbym tego za nic w świecie przegapić. - powiedział najpoważniej jak umiał. W jego głosie nie było ani grama kpiny czy szyderstwa. - Skoro już tak rozmawiamy to chciałbym was przeprosić za moje ostatnie zachowanie. Wiem jestem kretynem i macie prawo mnie zbesztać. Mam nadzieję, ze kiedyś będzie mi to wybaczone. - mówił najszczerszym i skruszonym tonem głosu. Można było pomyśleć, ze się zmienił. - Co u was? Jak się czuje Marika, a dziecko? - był tego ciekaw. W końcu miał zostać wujkiem.

Adam Knight

Adam wywrócił oczami - Tak to ja. Nie krzycz do słuchawki bo słyszę dobrze. - mruknął zgryźliwie. Westchnął. Miał szczera nadzieję że odmówi i nie będzie musiał go oglądać a Martin był z tego wszystkiego zadowolony - Jasne... Byłeś od początku. Przypisz sobie wszystkie zasługi... - rzucił z ironią. Wysłuchał jego przeprosin i uśmiechnął się kpiąco - Mam gdzieś twoje przeprosiny. Ja tego nie zrobię. - był nieugięty i nie zmieni się to szybko - Może Marika. Nie wiem. - powiedział rzeczowym tonem spoglądając na kobietę - U nas wszystko w porządku. Marika czuje się dobrze. - jego relacja była bardzo okrojona. Według Adama Martin nie zasługiwał sobie na więcej.

Martin

- Wybacz. To, tak jakoś. - powiedział uspakajając się. W zasadzie to nie liczył na to, ze Adam mu wybaczy. Znał takiego pokroju jak on doskonale. Miał na myśli charakter. Takie osoby nie wybaczały łatwo. - Jasne możesz sobie ze mnie kpić. Zasłużyłem. Fakt. Nie zamierzam sobie niczego przypisywać bo to nie moja zasługa. Ja tylko w pewien sposób na to liczyłem. Nic więcej. Ale do tanga trzeba dwojga. To zależało tylko i wyłącznie od was. Więc jaka miałaby być w tym moja zasługa? Żadna. - westchnął lekko. - To Twoje zdanie. I nie liczę na Twoje przeprosiny. Każdy popełnia w życiu błędy. Pomimo tego, ze jestem często skończonym palantem i nie zawsze podejmuje właściwe decyzje to nie jestem bez serca. Czasem przemawia przeze mnie złość, ale to chwilowe do czasu aż się uspokoję. - wzruszył ramionami. Sam nie wiedział po co to mówił. - Zresztą nie ważne. Cieszę się na prawdę, ze macie się dobrze. Wyczuwam, ze wcale nie masz ochoty abym się pojawił na tym ślubie. Jeśli to problem to powiedź, nie będę psuł wam uroczystości. Jeżeli robicie to z grzeczności to nie musicie. Nie lubię się pojawiać na przyjęciach na których nie jestem mile widziany. - powiedział dosyć poważnie.

Adam Knight

Odsunął słuchawkę od ucha zerkając na nią krzywo. Nie miał pojęcia co dziś napadło Martina. Nie miał ochoty tego wysłuchiwać. Poczucia winy w nim nie wzbudzi, ani nie zmusi by choć o krok zbliżył sie do przyjęcia przeprosin. Nie Adam - Skończyłeś? - zapytał znudzony bo jego słowa mało dla niego znaczyły - To dobrze. - pociągnął nadal tym samym rzeczowym tonem. Nie miał ochoty użerać się z Martinem, kiedy na karku miał rodziców Mariki i swoją własną matkę - Twoja obecność nie jest problemem. - pomyślał o tym co mówił Marice. O szczerości - Chociaż... - zawiesił na moment głos - Tak, nie jest problemem, choć ja cieszyłbym się gdybyś się nie zjawiał. Ale zrób to dla niej. Mi nie wchodź w drogę. I wszyscy będą zadowoleni. - wycedził.

Martin

Przetrawił na spokojnie jego słowa. Nie próbował na pewno wywoływać w nim poczucia winy ani niczego takiego. - Tak skończyłem. - chwila milczenia, która przeciągnęła się w dłuższą chwilę. Odezwał się po dłuższym czasie. - Domyślam się. Jesteśmy facetami ze mną możesz być 'szczery'. - Nałożył nacisk na ostatnie słowo. - Zastanowię się. To znaczy przyjadę przynajmniej do kościoła. Później zobaczę. Gdyby mnie nie było raczej nie odczułaby różnicy. - miał swoje powody aby tak sądzić. - A teraz wybacz jadę się oświadczyć. Pozdrów ode mnie Marikę. - Nie owijał więcej w bawełnę. Ta rozmowa do niczego ich nie prowadziła, a nie chciał sobie zepsuć nastroju. Dziś miał być jego wyjątkowy dzień. Po prostu się rozłączył.

Carmen

Zabije Cię normalnie Razz

czekaj już przed domem Smile

Carmen

sms:

Cześć Martin,
Gdzie Ty w ogóle jesteś? Myślę,że powinieneś wrócić bo mamy pewne kwestie do omówienia i to jak najszybciej. Aktualnie jestem u Julie i próbuję jakoś ją namówić żeby wyszła z domu. Więc jak coś to tutaj przyjedź...z resztą dobrze,że napisałeś bo Julie by mnie zabiła gdybym do Ciebie nie napisała.
Carmen

Carmen

sms:

To miało wyglądać inaczej...ale trudno. Tak stało się. Jestem w ciąży to już 5 miesiąc. A Ciebie tu nie ma ze mną...z nami znaczy. Nie musisz wcale wracać jak Ci lepiej tam. Siebie możesz narażać ale mnie nie? A jakby coś Ci się stało to co powiem dziecku?
Carmen

Carmen

sms:

Ja za Tobą też tęsknię. Bardzo...chciałabym żebyś już mnie mocno przytulił i żebyś poczuł pierwszego kopniaka. Co tam robisz? Możesz jutro przyjechać? Bo mam wieczorem wizytę u lekarza i mógłbyś go zobaczyć i usłyszeć jego serduszko ^^ Kiedy go zobaczyłam pierwszy raz to aż się popłakałam.

Carmen

sms:

Nie pytałam o płeć a wolisz chłopca czy dziewczynkę? ^^ Czuję się dobrze i mam mdłości. A kawę piję od czasu do czasu. U nas jest ciepło więc wystarczy mi sweterek. Przyjedziesz jutro? Prooooszę Marti Sad

Nasz maluszek też prosi...no wsiądź w najbliższy samolot Sad

Norman

SMS:

Przywlecz dupę do Podwiązki bo szykuje się zabawa.