Telefon Normana

Juliette

Rozmowa:
- Nie tatku. Wróciła już? I rozumiem, ze za mną też się stęskniłeś?

Juliette

- Mogłabym. Ale jutrzejszy ranek mam wolny. Może być?

Juliette

- Przyjść do Ciebie czy po prostu wrócić do domu?

Juliette

Ciężkie westchnięcie - W porządku. Za chwilę będę. - rozłączyła się

Veronica

SmS od Callie.

"Norman... Jak wrócisz do Podwiązki daj znać. NAPRAWDĘ muszę z Tobą porozmawiać."

Juliette

Rozmowa:

Oczekiwanie na połączenie

Norman

- Tak? Słucham cię Juliette.

Juliette

- Znajdziesz chwilę? Chciałabym z Tobą porozmawiać. Niekoniecznie w Podwiazce.

Norman

- Ta restauracja w centrum handlowym odpowiada? Idę tam właśnie. Albo kawiarnia? Gdzie chcesz.

Juliette

- Kawiarenka. Będę za.. - chwila zastanowienia - 20 minut. Pasuje?

Norman

Norman westchnął ciężko - Pasuje. Mogę się trochę spóźnić.

Juliette

- Poczekam - rozłączyła się.

Juliette

SMS

Norman, jadę do domu. Czekam na Ciebie. Jeżeli... do cholery! Nie ma żadnego jeżeli! Czekam na Ciebie i już. Smile

Oszaleję za chwilę Smile

Nie piłam a czuję się jak ululana... Smile

Adres: 7th Ave 23, tuż przy parku Kinnear. Mieszkam na ostatnim piętrze... Mam nadzieję, ze jeszcze nie śpisz... mimo że już po północy. Cholera, Norman, czekam....

Juliette

SMS

Nie mozesz być moim tygrysem, Norman. To cię zawsze wkurzało. Zapomnijmy o zwierzakach. Jak wrócę i zobaczę kręcącą się koło ciebie inną babę to nie ręczę za siebie. Zagryzę ją na miejscu Wink

[w tym miejscu mozesz się roześmiać] Bo ty, Norka, jesteś mój. PS. Czas mi się wlecze... Bez sensu.

Juliette

SMS
Nie TA norka tylko TEN Norka. Nie czepiaj się szczegółow Ponury. W Paryzu jest co robić. Jak mi się będzie nudzić to pójdę na plac Pigalle Razz

Jesteś wredny, wiesz?

Juliette

Taak. Ja też cię lubię. Wybitnie. Mogę iść gdzie chcę? Doskonale! I nie wyczytaj wszystkich liter z tej nudnej gazety, która pewnie teraz przeglądasz. Wyczyść kołnierzyk koszuli. Masz tam popiół. Au revoir mon cheri

Martin

Sms:

Schodź do baru na obiecanego drinka. Za chwilę będę w Podwiązce. Szykuj się na małą popijawę.

Marika Knight

Oczekiwanie na połączenie...

Norman

Odebrał tak szybko jakby czekał na ten telefon. W gruncie rzeczy nudził się niemiłosiernie siedząc w fotelu - Marika! - przywitał sie z przyjaciółką entuzjastycznie - Myślałem że w życiu już cię nie usłyszę... - powiedział z lekkim wyrzutem - Wiem. Mój błąd, sam mogłem... Masz jakiś problem? Ten... Howard znów cię wkurza? Opowiedz mi co u ciebie.

Marika Knight

Nie spodziewała się tak entuzjastycznego przyjęcia. - Witaj Normanie. - powiedziała roześmianym tonem głosu. - Przepraszam, ostatnio w moim życiu tyle się dzieje, ze musiałam się w tym odnaleźć. Na szczęście miał mi kto w tym pomóc. - uśmiechnęła się lekko pod nosem. - Ja? Nie. Howard?? Nie. On? Poradziłam sobie z nim. Ostatnio mu się ode mnie oberwało, ale mniejsza z tym. - zachichotała cicho przypominając sobie siarczystego policzka jakiego mu wtedy wymierzyła. - U mnie już dobrze. Wyszłam na pełną prostą. Czuję się dobrze, dziecko też. Jestem szczęśliwa, zakochana czego chcieć więcej od życia? Adam mi bardzo dużo pomógł. No i właśnie dlatego dzwonię. A u Ciebie co słychać? Nadal przesiadujesz w Podwiązce? - zapytała zaciekawiona. Czuła się tak jak dawniej.

Norman

- Zuch dziewczyna! - pochwalił Marikę z uśmiechem kiedy wspomniała o policzku - Jednak lata z nami na podwórku się przydały. - powiedział zadowolony skubiąc obicie fotela - To dobre wiadomości. Skoro ty czujesz się dobrze... To wspaniale. - sam siebie nie poznawał. Chyba święta tak na niego wpływały - Tak... Ten Knight.. - mruknął niezbyt sympatycznym tonem zapominając ze Marika może go usłyszeć - Co tam znów z nim? - zapytał niezbyt zainteresowany - Ja? Normalnie. Podwiązka i nic więcej. To mój dom.

Marika Knight

- Oczywiście, ze przydały. W końcu uczyłam się od najlepszych. A myślicie, że jak mnie zaczepialiście to co pamiętasz jak się broniłam? - roześmiała się sympatycznie. Miło jej się rozmawiało. - No cóż ten Knight to mój narzeczony. Martin Ci nie powiedział? No i z tego też powodu dzwonię. Otóż niezmiernie było by mnie i Adamowi Cię zaprosić na nasz ślub, który odbędzie się 24 grudnia, o 14.30 w Forks. Mam nadzieję, ze nie krzyżujemy Ci planów i przyjedziesz? - przemówiła spokojnym głosem. Nie wiedziała jak Norman w zasadzie zareaguje.

Norman

- Narzeczony... Coś mi sie chyba o uszy obiło, ale nie jestem pewien... - ostatnio miał trochę na głowie. Nie był w stanie stwierdzić - Powiedźmy że wiem. - nadal uważał ze to niezbyt trafiony wybór ale to było jego zdanie i zostawił je dla siebie. Na jej nowiny zareagował ciszą. Jakieś dziesięć sekund milczał będąc połowicznie szczęśliwym że Marice jednak coś się udało, a połowicznie wściekłym by Wigilia w Podwiązce na którą naprawdę miał chęci odeszła w niepamięć - Ze względu na zażyłości z tobą... - nałożył na to nacisk. Z Mariką a nie z Adamem - Zjawię sie. Bardzo mi miło że mnie zaprosiłaś.

Marika Knight

- Na prawdę? Jezu cieszę się bardzo, ze będziesz. Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy. Moi rodzice przylatują pojutrze. - powiedziała kąśliwym tonem głosu, niezbyt wciąż zadowolona z tego powodu. - Jeżeli się martwicie o mnie to zapewniam was, ze nie musicie. Adam na prawdę wspaniale się mną zajmuje i spełnia wszystkie zachcianki. Cud, ze ze mną wytrzymuje. - powiedziała żartobliwym tonem głosu wesoło się śmiejąc. Po samym głosie można było rozpoznać jaka jest szczęśliwa. Wcześniej nie miewała się tak dobrze jak teraz. - Sprawiłeś mi niebywałą radość.

Norman

- Nie przesadzaj... - mruknął - Elias będzie?! - Norman wiedział że jej ojciec czasem lubi wypić. To bardzo mu odpowiadało. Na te wieści ucieszył się chyba jeszcze bardziej niż na całe wesele. W przeciwieństwie do Mariki - Wszystkie zachcianki? To ma z tobą przejeb... - resztę zakłócił szum i szuranie - Wybacz telefon i wypadł bo się wiercę... Radość nie radość. Przecież nie opuszczę wesela panny Grey. I okazji do pogadania z Inez czy Eliasem, no daruj...

Marika Knight

- Czy ja wiem? Nie wydaje się tym zmartwiony. Wydaje mi się, ze go to cieszy. Dbanie o swoją kobietę to coś złego? - znała punkt widzenia Normana. Nie bez powodu był kawalerem. - Ha! Wiedziałam, ze coś się musi za tym kryć. - roześmiała się. - Tęskno Ci za moim tatuśkiem co? To weź go jakoś ułaskaw. Nie chciałabym żadnych scen na weselu. - zażartowała sobie. Wiedziała, że by jej tego nie zrobili. Będziesz miał doskonałą okazję. W zasadzie to przyjeżdżają pojutrze. Jako, że mieszkam z Adamem umieszczę ich u mnie w domu i tak stoi pusty. - musiała być wyluzowana, nie wolno było jej się denerwować.

Norman

- Raczej nie. Zobacz ile ja ich mam. I dbam o każdą. - powiedział rozbawiony mając na myśli dziewczęta z Podwiązki. Tylko z tymi sobie radził - Eliasa obłaskawić? Sceny na weselu... No tak. - jej ojciec był lekko wybuchowy choć Norman nie posądzał go o brak opanowania na weselu jedynaczki - Da się coś z tym zrobić. Byle tylko Inez nam nie przeszkadzała. Poczekaj... - rzucił i przysłonił słuchawkę dłonią. Odezwał się po chwili - Mariko muszę kończyć. Mam nową na barze i coś... 24 grudnia, 14.30. Zjawię się. Możesz być spokojna. Do zobaczenia. - po chwili rozłączył się.

Marika Knight

- Tak, ale to co innego. Nie jesteś z żadną z nich związany fizycznie. Wiesz co mam na myśli. - machnęła delikatnie dłonią. - Mam taką nadzieję. W Tobie pokładam nadzieję, znacie się doskonale. Także myślę, ze masz na niego lepszy wpływ jak facet na facet. - lekko się zaśmiała. - Dobrze Normanie, jeszcze raz dziękuję za rozmowę i ciesze się, ze przybędziesz. Na prawdę. Do zobaczenia w sobotę. - posłała mu całusa przez telefon tak jak to często robiła w młodości całując go w policzek po przyjacielsku. Odłożyła słuchawkę w pełni zadowolona.

Gość

ROZMOWA: /ELIAS/

Oczekiwanie na połączenie

Norman

- Elias? - zaskoczony ton - Już? - nie wiedział co sie stało. Był święcie przekonany że są jeszcze w Hiszpanii - Stało się coś?

Gość

- Stało się coś? Stało się. Zajebię gnoja kiedyś. - warczenie. Wściekłość aż biła po uszach - Razem z tą jego rurowatą mamuśką. Ty mi powiedz gdzie ja się mogę napić. Nieważne za ile, ważne żeby dobrze sponiewierało.

Norman

- Zajebiesz gnoja? - Norman roześmiał się głośno. Domyślił się gdzie byli i u kogo - Przyjedź do mnie. Zapomniałeś już gdzie mieszkam?

Gość

- Nadal prowadzisz ten przybytek. Świetnie. I wybacz staremu człowiekowi. Podobno cierpię na sklerozę - mruknął nadal zły. - Za chwilę będę. I mam nadzieję że tym razem dotrzymasz mi kroku - pozwolił sobie na drobną uszczypliwość rozłączając się.

Norman

- Oczywiście że prowadzę. Myślałeś że to porzuciłem? - prychnął cicho i spochmurniał - Ja zawsze dotrzymuję kroku. - na tym skończyła się ich rozmowa.