Okolice Haven

Ronald

-To teraz już wszystko wiem -zmrużył oczy. Kompletnie nie wiedział o co mu chodzi. Musiał coś wymyślić, ale najpierw rozgrywać się trochę - I wiesz co? Nie wybaczę Ci tego ..

Grace

Popatrzyła na niego pobłażliwie - Czy myślisz że ja proszę cię o wybaczenie? - zapytała zaciekawiona - Zrobiłam to celowo i z premedytacją. - syknęła i odwróciła od niego wzrok. Patrzyła na Susan, która z fascynacją śledziła losy kolorowych postaci na ekranie telewizora.

Ronald

-Ha!, Ale ja jestem tak wspaniałomyślny, że jednak Ci wybaczę ! Ucieszona? Ucieszona! Ja wiem !- Klasnął w dłonie - To jeszcze jedne piwko? Butelka? Będzie boleć jak rzucisz nią we mnie... - uradowany wstał i podszedł do Susan - A Ty skarbie chcesz coś do picia? Cokolwiek.. - przystanął czekając na werdykt dziewczynki. Ta zażyczyła sobie soku pomarańczowego, wbijając wzrok w królika Baksa..

Grace

- Tak... - westchnęła nieprzyzwyczajona do hałasu jaki czynił - Jestem cholernie zaszczycona... Za chwilę się popłaczę. - pokręciła głową machając lekko dłonią - Dla mnie marchewkę. Będę jak... - wskazała na telewizor - I strzelbę też. I Elmera. - wyszczerzyła się do Ronalda drapieżnie.

Ronald

Popatrzył na nią uważnie. Upiła się? To możliwe? - Niee. Lepiej nic nie dostaniesz. Nie będę ryzykował, że pójdziesz w las i się zgubisz - stwierdził, kręcąc głową. Teraz mówił na serio. Wolał nie szukać jej nocą, wśród drzew.

Grace

Wycelowała w jego klatkę piersiową palec - Ty nie znasz się na moich żartach. - patrzył na nią podejrzanie. Wiedziała o co mu chodzi - Nie upijam się puszką piwa... Owszem nie jestem młoda, ale głowę zawsze miałam mocną.

Ronald

-Wiesz, jestem przyzwyczajony, że Knight`owie, nie żartują.
Zbliżył się do niej i spojrzał jej w oczy, sprawdzając czy oby na pewno jest trzeźwa - Yhh.. No dobra, wierze Ci. Ale i tak nic nie dostaniesz - rzekł odchodząc w kierunku kuchni - Nie wiem czy nie upijesz się po dwóch.

Grace

- Panie Knight... - powiedziała wyraźnie by przypomnieć mu z jakiej rodziny pochodzi - Czasem mi sie zdarza, być może jest to czarny humor ale zawsze. Prawda? - zapytała niewinnie. Wbiła się w fotel pod naporem spojrzenia jakie na niej spoczęło. Zamrugała szybko zdenerwowana i zawołała za nim kiedy wychodził - Nawet marchewki?!

Ronald

Uśmiechnął się pod nosem udając, że jej nie słyszy. Podszedł do lodówki. Dla siebie wyciągną piwo, dla Susan sok.. A dla Grace... Liść sałaty. Powrócił do pokoju z uradowanym wzrokiem. Podał córce kartonik z sokiem, podszedł do ciotki i wysuną jej przed nos sałatę - Marchew .. Wyszła nam, trzeba by iść do piwnicy - wyszczerzył się.

Grace

Kiedy zobaczyła co niesie w dłoni zmierzyła go nieprzychylnym spojrzeniem od stóp po czubek głowy. Nie ruszyła palcem - Nie jestem... Nie mam ochoty na sałatę. - wyciągnęła jednak dłoń i odebrała od Ronalda zielony liść. Urwała jego kawałek i wsadziła w usta - Głodzisz mnie tak? Nie chciało się iść do piwnicy... - pokiwała głową. Doskonale wiedziała gdzie w tym domu znajduje się piwnica. Wchodziło się do niej małymi drzwiczkami mieszczącymi się pod schodami - Odejdź... - mruknęła udając całkowite zaabsorbowanie bajką. Bugs strzelał do Elmera. Och gdybym miała to w dłoniach... Jej pocieszeniem był liść sałaty. Urwała kolejny kawałek.

Ronald

Zrobiło mu się trochę głupio. Swoje zmieszanie starał się ukryć pod gwałtownym wybuchem śmiechu. - Mogę przynieść Ci całą? - czuł, że przesadza, ale jakoś nie mógł przestać. Wiedział, że żona pali go spojrzeniem. Wykrzywił twarz - Jeśli Ci tak zależy.. Przyniosę tą marchew .. zaproponował beztrosko i wlepił wzrok w telewizor. Zasiadł w fotelu, tworzył puszkę i zaczął sączyć jej zawartość.

Grace

Grace już nie było w fotelu. Minęła go idąc wyniośle. Przeszła przez korytarz i dopadła małych drzwiczek. Narobił jej cholernego apetytu na marchewkę. Zajęła się tym sama. Wiedziała że na mężczyzn nie można nigdy liczyć. Uchwyciła spojrzenie Brendy i zaśmiała się cicho. Weszła do ciemnego, wilgnego, zimnego i małego pomieszczenia. Poszukała po omacku włącznika i zaświeciła światło.

Ronald

-Uparta kobita... - rzekł gdy tylko znikła mu z oczu.
-A Ty idiota - rzekła Brenda waląc go kapciem w łeb.
On tylko chciał by było zabawnie. I tyle. Mogli przecież siedzieć w ciszy, jak w jakiejś kaplicy. Tyle, że On tak nie umiał.

Grace

Zeszła w dół i po wąskich schodkach znanych jej z dzieciństwa. Gdzie on trzyma te durne marchewki...? Zgięta w pół rozejrzała się. Ron... Znalazła się obok gąsiorków z winem własnej roboty. Machnęła na nie dłonią i przesunęła się do przodu. Jest! Wyłowiła w mętnym świetle kosz z marchewkami. Porwała trzy. Nie. Pięć. Zabrała jeszcze dwie. Dla Susan. Wróciła na górę, zgasiła światło i wyprostowała się z ulgą stając na korytarzu. Poszła do kuchni.

Ronald

-Nie spadłaś z tych schodów ? - zakrzykną się, gdy usłyszał jak idzie do kuchni - I nie, nie gotuj dla nas obiadu.. - chciał coś dodać, ale dostał drugim kapciem.
-Jesteś durniem.. A jak się obrazi? - wysyczała, żonka patrząc na niego jak na robala. Zwykle nie była przeciwna wygłupom, dopóki nie robił z siebie kompletnego debila.
Ron przyssał się do tej puszki na dobre... Tzn. do momentu aż nie zobaczy dna.

Grace

A nawet jakbym spadła to co? Wzruszyła ramionami i zaczęła skrobać marchew energicznie. Wróciła po chwili z pięcioma pomarańczowymi warzywkami na talerzu. Postawiła je na ławie i zwróciła się do Susan - Gdybyś miała ochotę, to poczęstuj się. - zerknęła na Ronalda - Twego ojca stać jedynie na liść sałaty. - porwała jedną marchewkę i przysiadła na powrót w fotelu.

Ronald

-Tak częstuj się króliczku - zachęcił ją ręką.
-Dobra, nie chciało mi się na dół zejść i tyle. Będziesz mi to wypominać? - zapytał zadzierając głowę - Czasem czegoś może się nie chcieć, miewasz tak? - odstawił pustą puszkę - Dobra to robimy ognisko? Taak? - upewnił się , dopiero, gdy Susan aż podskoczyła z miejsca.

Grace

- Oczywiście. - zapewniła go i ugryzła marchewkę - Tak długo będę ci to wypominać aż starczy mi sił. Sytuacja zmieni się jeśli mi to obrzydnie. Ale... - łyknęła i pociągnęła dalej - Wiesz dobrze że ja bardzo rzadko się zniechęcam do czegoś. Więc nie byłabym spokojna. - przymknęła powieki słysząc piski Susan wyrażające wielką radość.

Ronald

-Cóż. Zniosę to. - zaśmiał się głośno - dobra, to ja idę tam szykować na zewnątrz.. - podniósł się i wyłączył telewizor - kto idzie ze mną? A kto to kuchni?

Grace

Spojrzała z nadzieją na Brendę. Jej oczy mówiły 'nie każ mi z nim iść'. Żona Ronalda roześmiała się i powiedziała - Ciociu, dam sobie radę sama... - Grace spojrzała na niego zawiedziona i podniosła w górę rękę - Ognisko. - rzekła bez entuzjazmu. Usłyszeli chrupnięcie kolejnej marchewki.

Ronald

Uśmiechnął się tak że oczy mu promieniały radością. - To prędziutko choć. - ruszył po swoją pomarańczową kurtkę i po rzeczy ciotki - ale jak wolisz.. kuchnie. To proszę, zostań. - mruknął, gdy wrócił do pokoju, wyciągając w jej kierunku kurtkę. - Susan a Ty? - dziewczynka wyleciała jak strzała z pokoju, by się ubrać.
-Uwielbiam ogniska! - skomentował.

Grace

Grace wywróciła oczami. Ja też. Z marchewką w ustach jak z papierosem wstała i wzięła od niego kurtkę - Szoruj na dwór... - warknęła wypędzając Ronalda na korytarz. Ubrała buty i wyszła za nim na podwórko.

Ronald

Wypełzł na dwór. Trochę się ochłodziło, zasuną więc kurtkę pod samą szyję. Poczekał na Grace, rozejrzał po podwórzu i zacmokał niezadowolony. -Palimy za domem... - mrukną pod nosem i zaraz potem zaklął. - Drzewo jest z tej strony, trzeba je przenieść
Wyciągnął rękawice z kieszeni i ubrał w nie dłonie. Po chwili zjawiła się i Susan. Pojawiły się tez oba psy, jakby tylko czekające na dziewczynkę. - Zabierz je za dom. - poprosił ładnie ruszył w kierunku szopy, za którą to leżało ładnie poukładane drewno.

Grace

- Ron! - zawołała oburzona a jednocześnie rozbawiona - Myślałam że tylko mój syn ma zwyczaj przeklinania wszystkiego co się mu nawinie... Ale żeby na drzewo? - śmiejąc się cicho poszła za nim by mu pomóc. Kiedy zobaczyła drewno, ułożone jakby pod sznurek pokiwała z uznaniem głową.

Ronald

-Czasem i na drzewo trzeba - odpowiedział jej niezbyt radośnie. - Tak wiem, jestem zdolny - dodał widząc jej minę. -Pomożesz mi ? - zaczął brać drewno w dłonie i układać jej jakoś. W końcu sam sobie nie radził - Dołóż jeszcze.. - poprosił wyciągając ramiona.

Grace

- Ono nie jest niczemu winne. - powiedziała i dokończyła marchewkę - Jasne że pomogę... Jak już tu jestem... - uśmiechnęła się do bratanka i dołożyła mu szczap w ramiona - No idź... - sama też nie próżnowała i wzięła tyle ile mogła sama sobie nałożyć.

Ronald

Ruszył chwiejnym krokiem, drużką za dom. Wtedy kiedy On akurat, nieszczęsny niósł to drewno, Susan zaczęła mu biegać pod nogami. Jej towarzysze również. Obrócił się i kątem oka popatrzył na Grace. Obawiał się przewróci i obawiał się, że Ona też się przewróci. - Susan zabierz je za dom! - sam nie wiedział, czy to go bawi czy denerwuje. - Szybciej!

Grace

Grace nic sobie nie robiła z psów. Susan zagoniła je szybko i zniknęła nie wiadomo gdzie. Minęła z godnością Ronalda i rzuciła - Nie ociągaj sie. I nie patrz na mnie z niepokojem. Adam cię nie zabije jak coś mi się stanie. Ba! - zaśmiała się i odwróciła czekając na niego - Pewnie by ci jeszcze podziękował. - lubiła czarny humor. Poprawiła sobie kawałek drewna i poszła dalej.

Ronald

-nie ociągaj się.. nie ociągaj.. bla bla bla...- mruczał pod nosem i szedł za nią. - Ja myślę, że bym tęsknił. Co mnie obchodzi Adam. - powiedział już głośniej. Dotarli za dom. Stał chwilę zastanawiając się w którym miejscu rozłożyć drewno. Rzucił je w końcu pod nogi. Spojrzał na Grace, kiwając głowa by zrobiła to samo.

Grace

Po chwili zastanowienie rzekła - Właśnie... Co cię obchodzi Adam... Pewnie tyle samo co ty obchodzisz jego. Nic. - zerknęła na niego i zrobiła to samo. Obróciła się i poszła po więcej. Drzazga wbiła się jej w palec. Przystanęła by ją wyciągnąć. Nic, nic, nic... Sam sobie zasłużył. Jednak nie czuła się z tym najlepiej. To w końcu był jej syn - Cholera... - miała za krótkie paznokcie i męczyła się z tym chwilę. Nie dała dotknąć się Ronaldowi.

Ronald

Cóż.. Ta rodzinna miłość Ironiczny uśmieszek, zagościł na jego twarzy. Patrzyła na nią jak męczyła się z ta drzazgą i nawet próbował jej pomóc, ale się nie dała. Zostawił ja więc tak jak stała i poszedł po drzewo, za szopę.

Grace

I tak cię... Uśmiechnęła się szeroko gdy pozbyła się kawałeczka drewna z dłoni. Odrzuciła je na ziemię. Pospieszyła za Ronaldem i po chwili stanęła obok niego - Nie myślałeś, by zaprosić go raz jeszcze? - zerknęła na mężczyznę biorąc w ręce drewno.

Ronald

Wziął tyle drewna ile mógł, sam sobie nałożyć. Gdy ruszył tym razem, szedł o wiele pewniej. - Myślałem. Tylko nie wiem po co? On i tak przyjedzie.. - zatrzymał się na chwilę - Gorzej jeśli zapomniał.. hmm.. może jednak zadzwonię.. - poszedł dalej.

Grace

Parsknęła śmiechem - No jak? Jak przyjedzie? - zapytała idąc z nim równo krok w krok z o wiele mniejszą kupką drewna w ramionach - Nie zapomniał. On nie zapomina. - powiedziała tak bo znała swego syna na wylot - On tylko nie chce pamiętać.

Ronald

-Przyjedzie, wygram dolara i jeszcze będę się śmiał, ze nie znasz własnego syna... - wysyłał zawartość rąk tam gdzie wcześniej. Przykucną obok stosu i zaczął go przebierać. - Zobaczysz.

Grace

- Przyjedzie tu chyba tylko wtedy gdy nie będzie miał się gdzie podziać. - powiedział ciągle broniąc swego. Ukucnęła obok niego - I... Tyle. Sam z własnej nieprzymuszonej woli nie zjawi się tutaj.

Ronald

-Nie obchodzi mnie z jakiego powodu przyjedzie. - powiedział. Zostawił dużą cześć z tego co przyniósł, a resztę wziął na ramiona i zaczął układać w pobliżu starego dębu z wisząca oponą. Układał je ładnie, by było ładnie ognisko. - Obchodzi mnie jedynie, że przyjedzie. - ruszył w kierunku szopy.

Grace

- Tak? - Grace uniosła brew i kroczyła za nim. Poprawiła niektóre szczapy tak by było jak ona chce - Nawet jakby zjawił się tu cholernie wściekły, albo... - wzruszyła ramionami.

Ronald

-Tak.. Ej zostaw to! Starczy...- otworzył szopę - Mamy już drzewo...- mruknął. Wszedł do środka i wyjął na zewnątrz krzesła ogrodowe. Wziął je złożone nad głowę i zawrócił za dom. - Jak będzie wściekły lub cokolwiek innego to ja go doprowadzę do ładu.

Grace

Roześmiała się - Nagrasz mi swoje nieudolne próby, w porządku? Ty go opanujesz? Ja nie mogłam a to dasz radę? Wierzę w ciebie. - rzekła kpiąco i klepnęła go w ramię.