Okolice Haven

Ronald

-Nie będę z Tobą sprzeczał. Chociaż, mam inne zdanie...- wziął głęboki oddech - Gdybyś miała pióra we włosach, wyglądałabyś jak Indianin... - roześmiał się, wypuszczając ze świstem powietrze. - A nadał bym Ci imię ZŁOTA ZRZĘDA.- spojrzał na nią niepewny jej reakcji, sam wesoło rechocząc.

Grace

Grace wybuchnęła śmiechem i śmiała się dobre pół minuty. Kiedy się opanowała otarła z oczu łzy i zaczesała problem ich sporu na bok - A może wódz tego plemienia chce mojego skalpa? To by nam wszystkim usunęło problem... - powiedziała zaśmiewając się cicho z Złotej Zrzędy.

Ronald

-Nie...- zaprzeczył, uradowany, że udało mu się w niej wzbudzić taki wybuch emocji - Wódź tego plemienia, chce jedynie pokoju...- tymi słowami zakończył temat.
-Chcesz coś do picia? - uniósł pytająco brew, podniósł się by w tym pokoju również otworzyć okno.

Grace

- Ach... - wyrwało się jej - Pokoju... - uśmiechnęła się patrząc na Ronalda - Powiedź mi Ron.. Dlaczego tak rzadko odwiedzasz rodzinę? Dlaczego przez ostatnie dziesięć lat nie przyjechałeś do Nowego Yorku? Do nas, co? - obserwowała go jak otwiera okno. Do pokoju wpadł zimny powiew powietrza. Zrezygnowała z palenia i wstała z fotela by okno zamknąć. Nie chciała już go nawracać. Kiedy wracała na swoje miejsce zerknęła na niego - Przecież Susan nic by się nie stało gdyby pobyła tam z tydzień.

Ronald

Obejrzał się za nią, gdy wstawała. Ucieszył się, że nie będzie znów napełniać pomieszczenie dymem. Zapadł się w fotelu, rozprostowując nogi. -Nie wiem czemu, pewnie z tego samego powodu, z którego Wy tu nie przyjeżdżacie. Po prostu... Nie przyjechałem i tyle.. Poza tym, mieliśmy trochę kłopotów, które trzeba było rozwiązać..

Grace

- Ron... Bo sie pogniewam. - powiedziała Grace obrzucając całą jego figurę pobieżnym spojrzeniem. Zapadła się w fotel i zacisnęła usta - Kłopotów nie rozwiązuje się przez dziesięć lat. Ja byłam u ciebie w zeszłym roku xD. A jeśli chodzi ci o mojego syna to już sprawa pomiędzy wami. - oświadczyła dyplomatycznym tonem.

Ronald

-Mówię o całej reszcie tej popapranej rodzinki.. W tym i rodzinie Brendy...- prychnął i pokręcił głową z niezadowoleniem. - Z tobą mamy kontakt. Z innymi nie. - zacmokał - Tak.. a Adam.. okropnie się nim rozczarowałem. Cóż lubię go, chociaż jest głupim dzieciakiem... Jednak brak jakiejkolwiek chęci skontaktowania się.. Rozczarował mnie.
Przymkną powieki i złożył dłonie na brzuchu.

Grace

Rozłożyła bezradnie dłonie - Mamy taką rodzinę a nie inną Ron... Widać... Wszyscy Knight'owie to samotne wilki... - powiedziała a żal dało się usłyszeć w jej głosie - Mój syn chce się koniecznie wybić na czele tej stawki. Jedynie ty... - spojrzała na jego twarz kiedy przymknął oczy - Jesteś odmieńcem. - dokończyła ze śmiechem.

Ronald

-Jestem odmieńcem. Szczęśliwym farciarzem. Gdybym miał być taki posępny i nieszczęśliwy jak reszta... - pokręcił głową, mając nadzieję, że nigdy do tego nie dojdzie - ...nie wiem jak oni mogą tak żyć. - Teraz i jemu było, żal że posiada taką rodzinę. Uśmiechnął się smutno.

Grace

- Posępny i nieszczęśliwy? - powtórzyła jego słowa z ironią - Dzięki za szczerość... - rzuciła - Nie wiedziałam że to tak widać... - zamilkła i zaczęła nerwowo pociągać rękaw żakietu.

Ronald

-Widać. - mówił otwarcie. Nigdy nie bał się wyrażać swoich poglądów. -Żywe trupy w porównaniu do Was, to wesołe baletnice - teraz to i on, zaczął skubać nerwowo fotel - A wystarczyłoby się uśmiechnąć, zacząć żyć.

Grace

- Ron! - wysunęła głowę ponad kolana - Ja - zaznaczyła wyraźnie - Czasem się śmieje. Kiedy przebywam u ciebie nawet zbyt często mi się to zdarza. - powiedziała wtulając głowę w ramiona.

Ronald

-Nie można się śmiać zbyt często, można tylko nie wiedzieć kiedy przestać- zostawił fotel w spokoju -Trzeba przyjmować życie i cieszyć się z niego.. Nie wiecznie płakać nad swym losem. Jedyne czego nauczyłem się od Was to tylko tego. Uczę się błędach własnej rodziny... Pamiętasz mój ślub? - uniósł brwi, a usta zadrżały mu na samo wspomnienie - Nie wydaje Ci się, że było w nim trochę ze stypy?

Grace

Grace chrząknęła nerwowo - Pamiętam. On nie przypominał stypy ponieważ najzwyczajniej nią był Ron... - wyznała swoje zdanie szczerze. Rodzina ze strony Brendy jakoś próbowała się bawić a rodzina ze strony Ronalda jak zwykle kiedy zbierali się gdzieś miała ze sobą na pieńku. Przypomniała sobie minę własnego syna i zapadła w fotel jeszcze głębiej. Tym razem ze wstydu.

Ronald

Jego morderczy wzrok, zabijał teraz podłogę -Nawet nie wiesz...Ehh..- westchnął. Widział teraz oczami Brendę w białej skromnej sukience i jej zadowolonych rodziców. Widział też siebie i rodzinę wyglądającą jakby cierpiała katorgi. - Jak mi było głupio... Ostatni raz mam nadzieję zebraliśmy się w takim gronie. Jakby nie mogli jeden głupi dzień, udawać , że są normalni.

Grace

- No nie wiem czy ostatni... - powiedział cicho Grace wychylając lekko głowę w bok by spojrzeć na Ronalda ze zmarszczonym czołem - Jeszcze został nam...

Ronald

Wywrócił oczami - Tak, tak.. myślę jednak, że w takim wypadku... Będę musiał przygotować swoją psychikę. - zaśmiał się - To będzie... Zabawne.

Grace

- Zabawne? - Grace uniosła w górę brew - Jak wesele mojego syna może być zabawne? Nie znasz go? - westchnęła cicho - Ale... Właśnie. Znamy go obydwoje... Nie mamy się chyba czego spodziewać. Nawet zaproszeń. Sam, sam, sam... Zawsze wszystko sam.

Ronald

-I dal tego będzie zabawne.. Ta atmosfera.. Samo w sobie to komiczne.- Tak tylko mówił, bo wiedział że Ciotka ma rację. Nie mogą się spodziewać nawet zaproszeń. Miał chociaż nadzieję, że powiem im o zmianie stanu cywilnego. To byłby postęp.

Grace

- Ron... Znasz mnie, jego... - zaczęła Grace cicho. Potrzebowała rozmowy na ten temat, z nim. Bo on był najrozsądniejszym facetem z rodziny jakiego znała, bo był jej bratankiem i go szanowała - Gdzie popełniłam błąd?

Ronald

Zastanawiał się jakiej odpowiedzi miałby udzielić. On przyzwyczaił się do takiego Adama, więc jakoś trudno było stwierdzić, że Grace popełniła wobec niego jakiś błąd. Chociaż możliwe, że w jej mniemaniu zrobiła coś nie tak. Odpowiedział więc wymijająco - To nie Ty zrobiłaś błąd... Zrobił go ktoś inny dużo wcześniej. Ktoś ukształtował tą rodzinę w takim formacie. Ty nic nie zrobiłaś by to zmienić.

Grace

Grace zamyśliła się nad jego słowami. Trawiła je przed okrągłe pięć minut w sobie. Miał rację. Miał stuprocentową rację - Tak, Ronaldzie. To był ten mój błąd... - wyprostowała się i ściągnęła z siebie żakiet. W pokoju jak i w całym domu było ciepło - Nie zrobiłam nic by to zmienić... Zachowywałam się dokładnie jak reszta.

Ronald

Siedział w ciszy, przyglądając się własnym dłoniom. Dał jej czas do namysłu. Tak... mógł przyznać swoim słowom święta rację Ta rodzina jest popierdolona.... - Jak reszta... Też bym taki był... - westchnął, skubiąc paznokcia - A wystarczyło się wykazać odrobiną chęci...

Grace

Grace spojrzała na niego krzywo - Chęci... Chęci nie wystarczyły trzydzieści lat temu. - została panną z dzieckiem i mimo najszczerszych chęci nie mogła zostać w Haven pod skrzydłami Donalda. Wyjechała.

Ronald

Pokręcił głową kładąc dłonie na kolanach - Wystarczyłyby i wtedy... Ojciec zawsze... Nieważne - machnął ręką. Jakoś nie umiał o tym rozmawiać. Miał wtedy tylko sześć lat. Co miał do powiedzenia taki dzieciak? Tym bardziej nie mógł krytykować ich oboje za coś, o czym miał tylko oględne pojęcie.

Grace

- Właśnie. Teraz to już nieważne. - Grace westchnęła i uśmiechnęła się - To było kiedyś...A teraz... Gdzie masz moje kurczaki?

Ronald

-Twoje kurczaki? Lepiej się ubierz - powiedział zaskoczony tak nagłą zmiana tematu. Wstał i ruszył w kierunku drzwi. Obok stał wieszak na kurtki. Zarzucił na siebie jedną z nich, wyróżniającą się intensywnym kolorem pomarańczy i odwrócił się czekając na ciotkę.

Grace

- Poczekaj... - chwyciła żakiet i zerwała się na równe nogi. Trzymała się dobrze. Zawsze była wykończona psychicznie, nigdy fizycznie. Poszła na górę by wyciągnąć coś mniej zobowiązującego ze swojej torby. Pojawiła się przed Ronaldem w luźnej ciemnej bluzie, dżinsowych spodniach i wysłużonych adidasach. Pamiętała co to znaczy życie na wsi i buty na wysokim obcasie stanowczo się do tego nie nadawały. Pokręciła głową na kolor jego kurtki i oświadczyła że jest gotowa.

Ronald

Spojrzał na je strój i pokiwał z akceptacja głową. Oburzył się natomiast jej reakcją, na kolor jego ubrania - No co?! Była w zestawie z kombajnem... Mam jeszcze czapkę.. Szalik.. i kubek - wyliczał na palach - Smyczkę do telefonu, którego nie mam.. mogę Ci ja oddać - zaoferował a widząc jej minę dodał - Nie? To może lepiej.. - otworzył drzwi, puścił przodem Grace. - Właściwie moja droga.. To dzisiaj nie musisz się nimi zajmować. Zaczniesz od jutra.
Skierowali się w stronę lasu, do którego z domu było kilkadziesiąt metrów. Kurnik stał gdzieś w jednej ósmej tej drogi. Był żółty. - Ładny?

Grace

Grace roześmiała się kiedy zaczął jej wyliczać ile dodatków dostał przy zakupie kombajnu - Widać dbają o klientów... - wpadła mu w słowo zapinając bluzę. Spojrzała na niego krzywo gdy padła propozycja oddania smyczy. Kiedy się zreflektował Grace uśmiechnęła się z wyższością - Właśnie. Nie kpij sobie ze starej ciotki. - wyszła za nim na mroźne powietrze i spojrzała we wskazaną stronę. Żółć biła po oczach jak neon w środku nocy - Ładny... - zaczęła i zaniosła się śmiechem chwytając go pod ramię - A dlaczego nie dziś Ronusiu?

Ronald

-No a co Ci się w nim nie podoba? - spytał totalnie zaskoczony - Susan wybrała ten kolor mając 3 latka i regularnie go ożywiamy - wyjaśnił, gdy się zbliżyli - Bo nie dziś.. Dziś nie ma tu co robić. Jutro moja droga, jutro...- powtórzył ze szczerym uśmiechem - Rano.. - dodał.

Grace

- A powiedziałam że mi się nie podoba? - Grace odsunęła się trochę by widzieć jego profil - Raczej nie, prawda? - kiwnęła głową. Pasuje do ciebie i twojego wyobrażenia Haven jak wszystko wokół - Ty nie masz co robić? Ty?!

Ronald

-Ja... Z okazji Twego przyjazdu.. chyba trochę.. przesadziłem z przygotowaniami.. - podrapał się zawstydzony bo głowie - Chciałem no... by wszystko było zrobione wcześniej... - zająknął się - No to może.. nie wiem.. wracamy? Chyba że chcesz się przejść..

Grace

- Matko... Ron.. - zajęczała szarpiąc go za ramię lekko niezadowolona - Przecież nie przyjechała do ciebie Pierwsza Dama ani królowa Anglii... - zauważyła kpiącym tonem - Tylko twoja ciotka... Złota Zrzęda. - uśmiechnęła się lekko - Przejdźmy się... Cokolwiek. - było jej to bez różnicy - Nie będziemy przeszkadzać twoim kobietą w naukach.

Ronald

-Taaa... Skoro już jesteś jedyną która mnie odwiedza. Możesz być kimś w rodzaju specjalnego gościa..- mrukną, gdy szarpała. W udawanej obawie o swoja kurkę, odsunął się od niej. - Bo zniszczysz! - pisnął jak baba - A moje kobiety mają przed sobą jeszcze z godzinę... jeśli się nie mylę.. - uświadomił ja i ruszył ścieżką w kierunku lasy.

Grace

- Och przestań...! - szturchnęła go oburzona kiedy się odsunął - Nie zachowuj się gorzej niż ja Ron. - skarciła go i ruszyła marszowym krokiem przed siebie.

Ronald

-Gorzej, niż Ty? -uniósł pytająco brwi -To tak się w ogóle da? -olbrzymie zaskoczenie zabawiło na jego twarzy. Zwolnił kroku i spojrzał uważnie na ciotkę .

Grace

- Oczywiście że się da! - rzuciła przez ramię idąc uparcie przed siebie tym samym marszowym krokiem który z powodzeniem przejął po Grace jej syn - Nie pamiętasz Adama?! - parsknęła śmiechem. Kiedy zaczął dzielić ich już niezły kawałek obróciła się i zawołała - Rusz się! Nie mam zamiaru zestarzeć się w Haven! Chcę jeszcze dręczyć mojego jedynaka!

Ronald

Przyspieszył kroku, uświadamiając sobie jednocześnie, że to będzie dłuuuugiii dzień. -Nie zwalaj wszystkiego na Haven.. czy tak, czy tak się starzejesz - odpowiedział, gdy znalazł się przy niej. - Póki co możesz dręczyć mnie..

Grace

- Czy ja zwalam cokolwiek na Haven? - zapytała kiedy ją dogonił - Mój drogi, nie... - powiedziała spokojnie i znów odwróciła się twarzą w stronę ściany lasu - A ciebie mi nie wypada dręczyć. Powinieneś być świętym jako jedyny taki egzemplarz w rodzinie.