Salon

Kate

Stała ciągle obok, wpatrując się w nich z mieszaniną zdziwienia i niepokoju. Czy jeśli Alice straci panowanie nad sobą, uda im się ją powstrzymac? Wprawdzie mieli przewagę liczebną, ale ona za to, po ludzkiej krwi, była silniejsza. Westchnęła cichutko.
-Chyba sporo nas ominęło... - Mruknęła jednocześnie do siebie i do Carmen.

Paul

Przez chwilę kompletnie zapomniał gdzie się znajduje. Przycisnął mocno Alice do siebie i odwzajemnił pocałunek. Nareszcie. Nareszcie ją odzyskał. Wplótł palce w jej włosy. Nigdy jeszcze za nikim tak bardzo nie tęsknił. Po chwili jednak, kiedy oswoił się już z pierwszymi, najsilniejszymi emocjami, zdał sobie sprawę, że w pomieszczeniu znajdują się inne osoby po za nimi. Oderwał swe usta od warg Alice by móc zaczerpnąć powietrza. Oparł się czołem o jej czoło i uśmiechnął się delikatnie. - Wypadałoby w końcu przedstawić się twoim znajomym, nie uważasz? - zapytał cicho, a jego uśmiech się poszerzył.

Alice Cullen

Ich wargi zetknęły się a Alice przeszedł elektryzujący dreszcz. Jeszcze nigdy nie odczuwała tak intensywnie każdego dotknięcia, każdego muśnięcia. Krew Paula dudniła jej w uszach, odgłos jego serca urastał do grzmotów podczas burzy. Zwinęła dłoń w pięść powstrzymując się ze wszystkich sił przed rozszarpaniem mu gardła. Z masochistyczną przyjemnością trwała w tym pocałunku mimo że jej ciało płonęło od środka pragnieniem. Jej wola topniała z każdą chwilą. Już miała wgryźć się w jego słodkie wargi gdy odsunął się. Nie słyszała co do niej mówił, skupiła wzrok na jego ustach powoli przytomniejąc.
Kuszące... pełne... soczyste.... miękkie... To były jedyne słowa jakie była w stanie teraz rozróżnić i należały do niej. Sformułowały się same ubierając w siebie jej myśli.
- Słucham? - otrząsnęła się w końcu i poczuła na tyle silna by spojrzeć mu w oczy. Były tak intensywnej barwy, ze niemal poczuła aromat mięty.

Paul

Zaśmiał się cicho wypuszczając przy tym powietrze z płuc. Założył kosmyk jej włosów za ucho i odwzajemnił spojrzenie. Przyglądał się tym szkarłatnym przebłyskom w jej tęczówkach z niemym zachwytem. Podejrzewał, że jest teraz o wiele silniejsza i wszystko co dotychczas czuła zwiększyło swoją intensywność. Sam przecież kosztował w życiu ludzkiej krwi, która oddziaływała na niego w podobny sposób, choć nie tak silny jak na stuprocentowego wampira. - Problemy z koncentracją? - zapytał z figlarnym uśmiechem. - Wydaje mi się, że twoi znajomi oczekują wyjaśnień. - powiedział cicho słysząc tę niemal namacalną ciszę panującą w pomieszczeniu. Jedynie jego serce biło najgłośniej.

Alice Cullen

- Problemy z koncentracją - przyznała - Jak zawsze przy tobie - zamruczała uwodząc go spojrzeniem. Krew nadal krążąca w niej popychała ją do śmielszych działań. Właściwie nie potrafiła teraz określić, czy bardziej pożądała jego krwi czy jego samego. Zmrużyła oczy mierząc go purpurowym spojrzeniem jakby chciała powiedzieć coś uszczypliwego. Zamiast tego odwróciła się i powstrzymując się od chichotu rzekła
- Wszyscy to jest Paul. Paul - odwróciła się do niego z figlarnym błyskiem w oku - to są wszyscy. - znów zwróciła się do reszty.
- Carmen, Tanya, Elezar - wskazywała kolejno - Kate już znasz - kiwnęła głową tamtej - A to - zatrzymała się na Alessandro i na jej twarzy uwidoczniło się nikłe napięcie - Alessandro. Mój papcio - ostatnie słowa miały zabrzmieć lekko, jednak niewiele z tego wyszło. - A to Paul. Mężczyzna którego kocham. - zaakcentowała ostatnie, żeby nie było żadnych wątpliwości, po czym lekko przylgnęła do boku Paula - wystarczy ci taka prezentacja, kochanie?

Paul

Skinął kolejno do każdego z sympatycznym uśmiechem na twarzy. Wreszcie zatrzymał wzrok na Alessandro. - Twój stwórca, ma się rozumieć? - upewnił się. - Miło mi. - uśmiechnął się również do niego po czym spojrzał na Alice. - Jak najbardziej. - odpowiedział na jej pytanie. Jej zachowanie było dla niego hm... małą nowością. Była bardziej drapieżna i śmiała. Domyślił się jednak, że to po raz kolejny wpływ ludzkiej krwi.

Alice Cullen

- Taaaak - przeciągnęła samogłoskę - To mój stwórca. - przytaknęła wpatrując się w usta Paula. Bezwiednie oblizała wargi. Wspięła się na palce i przeciągnęła nosem po jego szyi z cichym mruczeniem.
- Tęskniłam - wyszeptała muskając ustami płatek jego ucha. Jego zapach rozbudzał ją na nowo. W oczach zabłysło jej drapieżnie a z gardła wydobył się dziki syk gdy wciągnęła głęboko powietrze.
- Szukałeś mnie - oznajmiła z dziwnym zadowoleniem

Paul

- Pewnie nie zdziwisz się, jeśli Ci powiem, że też tęskniłem. - powiedział z uśmiechem. Przyjemny dreszcz przeszedł mu po plecach kiedy dotykała go z taką zmysłowością. - Szukałem. I znalazłem. - ręką, którą obejmował ją w pasie, delikatnie zwiększył ucisk. - Chyba nie sądziłaś, że tak łatwo ode mnie uciekniesz, hm? - uniósł brew w oczekiwaniu na odpowiedź.

Alice Cullen

- Liczyłam na to - mruknęła skubiąc wargami nieszczęsny płatek jego ucha
- Przecież uciekłam po to byś mógł mnie znaleźć - wymruczała zmysłowo pieszcząc skórę za jego uchem. Czuła zapach wydzielany przez niego, co i raz intensywniej. W głowie jej zaczynało huczeć od bicia jego serca. Upojona tym otworzyła szerzej oczy, które błysnęły żywą czerwienią. Powoli, nie zważając na to gdzie się znajdują, przejechała koniuszkiem języka po jego szyi. Nie liczyło się nic poza nim. Zmruzyła oczy.
- Dzięki temu Paul.... - złapała ustami jego szyję - to wszystko jest takie ciekawsze... - językiem zataczała maleńkie kółeczka ssąc szyję Paula powoli. Igrała z samą sobą ale dzięki temu to podniecało ją jeszcze bardziej

Paul

Mowa o podnieceniu. Paul przymrużył lekko oczy. Dotyk Alice działał na niego z niesamowitą intensywnością. Nikt inny nie potrafił tak go rozbudzić. - Alice... - zaczął cicho z lekko zakłopotaną miną. - Nie tutaj... - poprosił czując jak skacze mu ciśnienie. Taak, w jego głowie już pojawiło się mnóstwo pomysłów na zabawę z Alice. A jej zachowanie sprawiało, że pomysły robiły się coraz bardziej niecenzuralne.

Alice Cullen

- Bzdura - wymruczała przeciągle. - Niech się wstydzi ten kto widzi - zachichotała i przesunęła językiem po całej długości jego szyi. Powoli muskając kawałek po kawałku. Oderwała się od niego nagle.
- W zasadzie to mam ochotę na spacer - stwierdziła wpatrując się w niego intensywnie. - I jestem głodna - mruknęła prawie bezgłośnie. Faktycznie czuła, że jeszcze chwila a pragnienie ją rozsadzi od wewnątrz.

Paul

Dobrze, że się od niego odsunęła bo lada moment, a by nie wytrzymał. Złapał ją za rękę. - Tak, chodźmy się przejść. - powiedział pospiesznie. Otworzył drzwi wyjściowe i spojrzał z oczekiwaniem na Alice. Jego oczy rzucały iskry. Chciał jak najszybciej znaleźć się z Alice sam na sam.

Alice Cullen

Uścisnęła jego dłoń i pospieszyła za nim.
- Wybaczcie - rzuciła przez ramię i pociągnęła Paula za sobą, zupełnie nie przejęła się trzaskającymi drzwiami.
- Nie boisz się byc ze mną sam na sam? - zapytała mężczyznę w biegu. - Co jeżeli się nie zdołam powstrzymać? - zmrużyła oczy

Paul

Wybiegł za Alice i zatrzasnął za sobą drzwi. Słysząc jej pytania uśmiechnął się tylko delikatnie. - Dasz radę, Alice. Po prostu o tym nie myśl. - powiedział całkowicie na luzie. Nie bał się. No bo czego? Ważne, że był z nią, reszta się nie liczyła. - No to... Prowadź. Nie znam tutejszych terenów. - wyznał wciąż ściskając mocno dłoń dziewczyny.

Carmen Denali

- Cześć Paul - uśmiechnęła się do niego przyjaźnie, gdy zostali sobie przedstawieni. Wampirzyca przez cały czas obserwowała Alice i chłopaka z zainteresowaniem, ale i dziwnym smutkiem. Była pełna sprzecznych uczuć, co przecież jej się nie zdarzało prawie nigdy. Zamyślona nie słuchała tego, co mówili inni. Nie zwróciła uwagi nawet na ich wyjście z salonu. Siedziała nieruchomo wpatrzona w jeden punkt.
Miała rację, ze z Cullenami coś siedziało. Teraz wiedziała na pewno. Tej rodziny już po prostu nie było.

Alice Cullen

Alessandro

Patrzył na to wszystko dziwnie spokojnie. Nagle przymknął oczy, przeciągnął się, skłonił i po prostu wyszedł. Dlaczego? Po prostu nie chciał być tu więcej. Musiał znaleźć się u Cullenów, licząc na to, że znajdzie tam swoja ukochaną, jedyną córkę.

//??