Ulica

Melanie

Zamrugała parę razy patrząc na ich tutejszego alfę.
Przełożyła torbę, która miała z sobą z jednej dłoni do drugiej?
-gdzie niby miałabym się zameldować?
Spytała nie spuszczając z niego spojrzenia.

Katie

Przenosiła spojrzenie po kolei na wszystkich.
Pięknie. Byle do jutra. Byle do jutra.. Jutro będzie tylko las i ja. I wilki...
Myślała nie bardzo wiedząc co ze sobą począć.
Wsadziła ręce do kieszeni.

William Davis

Spojrzał na Mel, westchnął ciężko.
- Wszędzie...byleby nie u niego...jest naszą..kiepska wizytówką, że tak powiem.
Uśmiechnął się lekko, dość łagodnie.
- Na przyszłość szukaj Alfy ew. Bety.
Przekrzywił głowę, nadal się uśmiechając. Spojrzał na Lu, pokręcił głową.
- I po co ta ironia? Nikt ci przecież życia nie utrudnia....a tobie cały czas coś nie leży...Wyjaśnij mi to.
Zrobił krok w jego stronę. Nie to, że go nie lubił. On raczej dość pozytywnie podchodził do wszelkich znajomości. Aczkolwiek ten osobnik potrafił go doprowadzić do szału.

Lucyfer

-Nie lubię byle kogo. A Mel idzie ze mną. Szukała mnie to idzie ze mną. Obiecuję, że nie będziesz musiał łożyć na becikowe, jako władza tutejsza. Wolę starsze. Trochę wyższe...- spojrzał an Katie, zmierzył ją wzrokiem.
-Jednak masz gust, ale myślałem, że wolisz chłopców... Ona łapie chłopców, a Ty wykorzystujesz?- zaśmiał sie i poruszył cwanie brwiami.
-Mel zbieraj się, szukałaś mnie to masz Ci babo placek. mamusia nie przewidziała, że jestem okropny? Ojjj zdarza się.- westchnął sobie ciężko, niczym w teatrze. Zgarnął Mel w pasie i pociągnął dleikatnie, nie chciał zachwiać jej równowagi. Nie lubił nikogo nosić.

Melanie

Spojrzała na Wilka.
-mogłabym powiedzieć, że kiepski nie wyraża tego dość dogłębnie.
Przeniosła swój wzrok na chłopaka.
Woli starsze i trochę wyższe?
wydęła usta. po raz pierwszy jej kobieca duma dostała niezłego kopniaka.
Zrobiła parę kroków trochę się opierając.
-jakbyś mógł mnie nie dotykać...
zaczęła

Katie

Słuchała tej wymiany zdań z rosnącym niesmakiem. Zanotowała w pamięci, ze tego osobnika należy unikać. Nic dobrego z tego nie będzie. Gdy zmierzył ją wzrokiem aż ją ciarki przeszły, a po kolejnych słowach aż się zagotowało
- Słuchaj ty - szukała chwilę odpowiednich słów - wyleniały futrzaku. Odpierwiastkuj się ode mnie. Nikogo nikomu nie naganiam i... - złapała oddech - nie patrz tak na mnie.
Przerażał ją. Po raz pierwszy ktoś ją przerażał. Był nieokrzesany, niezrównoważony i nieprzewidywalny. Zdecydowanie nie chciałaby spotkać go w lesie.

Gość

Connie · Gość

- Wątpię, czy to podpada pod miano grania. To jest bardziej hobby rekreacyjne, dla relaksu - uśmiechnęła się pod nosem, idąc w kierunku, w którym podążał chłopak.

Gość

W końcu wstała z ławki i poszła do domu.

//Dom Eveline

Gość

Connie · Gość

Weszła za nim do domu.

//Dom Williamsów

William Davis

Lucyfer

-Ja nie wiedziałem, ze umiem molestowac wzrokiem.- wywrócił oczyma.
-Mam zdolności... nie powiem, kazdy by chciał, co?- mruknął pod nosem spoglądając na Mr W.
-Przy mnie będzie bezpieczna, prawda młoda? Szukałaś to cierp ciało coś dusza chciało...-rozczochrał Mel włosy. Kazda dziewczyna, ktora go nie pociągała była 'małą', albo 'dzieciakiem', a Mel wybitnie była zbytnio karalna jak na razie.

Melanie

Złapała za jego dłoń, nienawidziła jak ktoś czochrał jej włosy.
-muszę załatwić parę spraw.
powiedziała wymijająco.
spojrzała ze skrzywioną miną na Lu.
-możemy iść gdzieś, gdzie dostanę kubek kawy?
spytała spoglądając na wilkołaka.
To było dość dziwne, na wstępie kazali jej się spowiadać z powodu jej pobytu tu.
A może przyjechała w celach rekreacyjnych.
Przestąpiła z nogi na nogę i puściła dłoń Luciana.

Katie

- Nie pochlebiaj sobie - warknęła
- Masz wyjątkowo kretyński i bezczelny sposób bycia. Jesteś dupkiem. - dokończyła drżąc nieco.
Nadal się gotowała, jednak silne ramię Willa dodawało jej otuchy.

Lucyfer

-Wiem. Słynę z bycia dupkiem... - wzrusyzł ramionami.
-No widzisz, Boże. Jakie to życie. Straszysz obcą młodzież. narybek sobie zniechęcasz!- pokiwał głową z miną 'oj bardzo źle... okropnie'
-Kawy powiadasz. Chodź. - westchnął ciężko i machnął reką, aby Melanie za nim poszła.

/dom Lu

Melanie

Wzruszyła ramionami
-na razie
mruknęła do wilkołaka i jego towarzyszki.

/dom lu.

William Davis

Przemilczał wszystko, gromiąc tylko odchodzących wzrokiem. Nie teraz, ale później dobierze się gnojkowi do skóry. Wiedział, że będzie musiał. Westchnął cicho, zamknął na chwilę oczy, potarł skronie.
- Ten wilk wszystko niszczy....

Katie

- Dlaczego? -zapytała cicho.
Nieśmiało spojrzała na niego
- Dlaczego mu pozwalasz?
Delikatnie przejechała palcem po skroni Willa.

William Davis

Spojrzał na nią, skrzywił się nieznacznie.
- Powiedzmy, że to ktoś z kim nie da się nic zrobić. Po prostu on nie znosi tego, że ktos ma jakąkolwiek władzę.
Przymknął na chwilę oczy.

Katie

- Rozumiem. Cóż... Mogę? - zapytała i nie czekając na odpowiedź delikatnie pomasowała mu skronie.
- Chyba wszędzie się taki trafi. To ciekawe, ze jak wiele skupisk wilków, tak wiele sposobów na radzenie sobie z takimi. - powiedziała półgłosem
- A wśród wilków, w naturze, takich się pacyfikuje albo wyrzuca. - stwierdziła wzruszajac ramionami - To tylko obserwacja, zadna sugestia - powiedziała obronnym tonem.

William Davis

-Wiem....
Spojrzał jej w oczy.
- Jego ojciec swego czasu był betą.
Mruknął cicho.
- Nie wiem...może w głębi duszy liczył na to, że on zostanie?

Katie

- Betą czy alfą? - zapytała nie odwracając wzroku.
Przestała masowac mu skronie, stała jedynie z placami ułożonymi na nich.
Zupełnie jakby oczekujac na odpowiedź wstrzymała oddech i zatrzymała się w biegu.

William Davis

- Alfą...marzenie jego ojca.
Uśmiechnął się łagodnie. Pamiętał tego człowieka. Zmarł w zapomnieniu. Raptus, krzykacz. Spojrzał na nią.
- To tak niewiele, prawda?

Katie

- Will... - zaczęła ale potrząsnęła jedynie głową
- Niewiele i wszystko. - stwierdziła.
- Z moich obserwacji wynika ze marzenia rodziców nie mają znaczenia. Hierarchia wśród wilków po prostu okresla się sama... Powiedzmy - chrząknęła.
- A alfa nie moze tracić zimnej krwi. Przynajmniej tak mi się dotąd zdawało. Mogę się mylić... - wzruszyła ramionami i wzięła go pod ramie.
- Wiesz co.. zmarzłam. Moze wrócimy? - zaproponowała. Prawda była taka że nie tylko chłód ją skłaniał do powrotu. Było to też wspomnienie wzroku drugiego wilka. Przerażało ją

William Davis

- Nie może.
Westchnął.
- Na pewno nie wolno mi tracić zimnej krwi.
Zamknął oczy.
- Możemy wracać.
Przytulił ją i ruszyli do domu.

Katie

Nastrój zrobił się nieco ponury.
Katie zerkała na Willa co jakiś czas.
Westchnęła cicho pozwalając się grzać jego ramieniem.
- Nigdy nie tracisz zimnej krwi, tak? - uśmiechnęła się łobuzersko
- To doskonała wiadomość... - mruknęła.
Zatrzymała się, spojrzała mu w oczy.
Pocałowała. Ostrożnie i nieśmiało.
- Berek - wyszeptała
Puściła się biegiem.

William Davis

Stał przez chwilę, gapiąc się na nią tępo. Ale co miał zrobić. Równie szybko ruszył za nią, biegiem. Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech.
- Nie tracę...
Mruknął, przyśpieszając.

Katie

Biegła śmiejąc się. Przyspieszyła pędząc po śniegu.
Wiedziała, ze nie ma żadnych szans by przed nim uciec. Nie przeszkadzało jej to.
W zasadzie czekała niecierpliwie na to by w końcu ją złapał.
Przyspieszyła.

William Davis

Dogonił ją chwile później i złapał w tali, przyciągając do siebie blisko.
- A co to było, moja droga?
Uniósł brew, nadal lekko się uśmiechając.

Katie

- To? - zamrugała opanowując śmiech.
Dyszała cichutko zmęczona biegiem
- Berek? - zmarszczyła nosek z niewinną minką.

William Davis

- Berek?
Pokiwał ze zrozumieniem głową, jak psychiatra przejmujący się czyimś problemem.
- A to
Pocałował ja delikatnie.
- Berek?
I ruszył biegiem przez ulicę.

Katie

Zagryzła wargę i chwilę później, gdy tylko oprzytomniała, puściła się za nim.
Nie miałaby szans żeby go dogonić gdyby biegł normalnie.
Drażnił się z nią przyspieszając i zwalniając.
Dopadła go skacząc mu na plecy i łapiąc za szyję.
- To nie fair - wysapała - Ty biegasz szybciej, bo masz dłuższe nogi - zachichotała

William Davis

- No cóż...moje szczęście.
Zakręcił się z nią wokół własnej osi, w ogóle nie zmęczony.
- Powooolna jesteś.
Zachichotał. Ręką na oślep odszukał jej głowę i poczochrał lekko.

Katie

- A ty wredny - z przewieszonymi rękami przez jego głowę, odbiła się od ziemi i opasała go nogami w pasie. Zaśmiała się delikatnie gryząc go w ucho.
Zdmuchnęła kosmyk opadający jej na nos.

William Davis

- Ej...małpka. Zostaw moje uszy w spokoju
Mruknął na nią i ruszył do przodu.
- Bo jak ja cię ugryzę...
Pokręcił głową.

Katie

- Nie masz zębów z tyłu głowy - zachichotała
Objęła go mocniej za szyję i zacisnęła silniej uda.
- I nie jestem małpka - mruknęła

William Davis

- Nie? Bo wisisz na mnie jak kapucynka na gałęzi...
Mruknąl.
- Może i nie mam...ale mogę zrobić coś, czego się nie spodziewasz!
Zagroził.

Katie

- Nie wrzucisz mnie chyba w zaspę?
Zapytała podejrzliwie.
Zaśmiała się
- A zapewniałeś że jesteś miły i niegroźny - zachichotała.
- Nie wyglądasz ani ty jak gałąź ani ja jak małpka - szepnęła mu do ucha.

William Davis

- Jestem miły i niegroźny...ale mogę być nieobliczalny.
Roześmiał się. Spojrzał na nia kątem oka.
- Nie wyglądam? to dobrze.
Uśmiechnął się szeroko.
- Nawet bardzo dobrze.