Apartament Luciana Perettiego

Selene

- Mam nadzieję, że wszystko jest już załatwione i mamy wszystko i wszystkich, by zacząć działać - rzekła po chwili. Trochę zdezorientowała ją postawa Luciano, jednak ufała mu. Ot po prostu miała przeczucie, że faktycznie wszystko jest tak, jak być powinno. Za bardzo widziała w nim pasję i miłość do muzyki, chęć tworzenia i grania, by mógł coś kręcić.
Zerknęła na zegarek. Chyba powinna się już była powoli zbierać, jeśli miała pójść gdzieś jeszcze z kuzynką.
- Ja chyba zaraz was opuszczę. Masz mój numer, może jeszcze dziś się zobaczymy wieczorem i obgadamy resztę spraw - odezwała się do Luciano. Zadzwoniła do kuzynki, jednak ta miała wyłączony telefon.
No nic, pójdę pieszo- powiedziała do siebie w myślach, nieco się przy tym krzywiąc.

Gość

Wstał z miejsca i ubrał płaszcz.
- Mogę Cię podrzucić - zaoferował z tym samym wyrazem twarzy co wcześniej.

Selene

- Nie rób sobie kłopotu, naprawdę - uśmiechnęła się słabo, choć owszem, na podrzucenie miała wielką ochotę. Jej noga, choć już bez gipsu nadal nie była przecież jeszcze w pełni sprawna. Narzuciła na siebie kurtkę i wzięła kulę.

Gość

Nie zauważył przez cały ten czas jej nogi dopiero teraz.
- Nawet nie dyskutuj - powiedział głosem nie znoszącym sprzeciwu .
- Chodź - spojrzał jej w oczy

Selene

- Dam sobie radę, zawsze dawałam... jakoś - skwitowała. Od jakiegoś czasu mogła liczyć w końcu tylko na siebie samą. Nie chciała pokazać, jak była słaba, jak potrzebowała zainteresowania, choćby przyjaciół, starych znajomych. Wolała zacisnąć zęby i po prostu iść dalej.
- Dziękuję - wyszeptała jednak, smutnym wzrokiem patrząc na chłopaka.

Gość

- I tak jadę w Twoją stronę - powiedział nie za bardzo myśląc co mówi. Podszedł do niej i stanął przed nią.
- Selene nie dyskutuj ze mną bo i tak Ci to nie pomoże - powiedział z łobuzerskim uśmiechem

Selene

- A skąd ty wiesz, w którą stronę zmierzam? - zauważyła trzeźwo. Zmrużyła nieco oczy, przyglądając mu się badawczo.
- Naprawdę nie mam wyjścia? - zapytała z lekkim uśmiechem. - A jak nie będę chciała, porwiesz mnie do swojego samochodu?

Gość

- Nie wiem ale się dowiem - powiedział uśmiechając się pierwszy raz od dawna.
- Nie masz najmniejszego wyjścia i siłą też Cię mogę zaciągnąć - stął za nią jakby tak na prawdę miał ja na ręce wziąć xd

Selene

- Wariat1 - podsumowała, wywracając oczami. - No nic, chyba faktycznie już pójdę - odezwała się do Luciana. - Do zobaczenie niedługo i dziękuję za wszystko - uśmiechnęła się do niego.
- No niech ci już będzie, chodźmy - zwróciła się teraz do Evana.

Gość

Kiedy zeszli na dół otworzył przed nią drzwi swojego auta. Sam wsiadł na swoje miejsce i odpalił auto. Pojechał w stronę baru z tajemniczym uśmiechem.

// bar,oboje, zacznij ;*

Luciano

- Do zobczenia - powiedizał za nimi. Wiedział co się święci. Pochłonął się muzyką.