Dzikia plaża

Evan Craven

- Ale jak na dziewiętnastolatke to też nie mało, prawda? A po za tym są naprawdę dobre. Nic dziwnego że nie dają ci spokoju. - powiedział i uśmiechną się delikatnie do dziewczyny.
Wcześniej zauważył jej zamyślenie gdy przygryzała wargę. - O czym myślałaś? - zapytał zaciekawiony.

Nadine

- O niczym, naprawdę. Tak po prostu się zamyśliłam - uśmiechnęła się lekko. Nie chciała go okłamywać, ale z drugiej strony gdyby mu powiedziała, wyszłaby na nieodpowiedzialną. - Muszę iść do lekarza w najbliższym czasie. Kontrola, sprawy kobiece - wyjaśniła po krótce.

Evan Craven

Zerknął na nią uważnie. Miał wrażenie że nie powiedziała wszystkiego ale jakoś bardziej się tym nie zmartwił. Pokiwał głową. - Może powiedz jak będziesz szła. Zawiozę cię. - uśmiechną się lekko. Bo po co miała się tłuc po mieście jak samochodem to jakieś 15 minut drogi.

Nadine

- Ale będziesz czekał przed gabinetem? - spojrzała na niego z niepewnym uśmiechem. Akurat to było dla niej krępujące. Nie chciała, aby był z nią przy badaniu. Wolała pójść sama. Na dodatek nie chciała, aby dowiedział się, że nie bierze tabletek.

Evan Craven

- Tak. - odpowiedział spokojnie kiwając głową. Wcale nie miał ochoty tam z nią wchodzić.
Nachylił się i musną wargami jej usta po czym uśmiechnął się do niej delikatnie.

Nadine

- Kocham cię - szepnęła uśmiechnięta. Usiadła okrakiem na kolanach chłopaka, przodem do niego. Pocałowała go czule, wplatając palce w jego włosy. Wreszcie czuła się szczęśliwa, potrzebna i kochana. Chciała oddać mu wszystko, co tylko posiadała. Bo wreszcie znalazła miłość.

Evan Craven

Przytulił ją do siebie przejeżdżając gorącymi dłońmi po plecach dziewczyny.
Odwzajemnił pocałunek znacznie go pogłębiając i pogłaskał policzek Nadine.
Odsunął się od jej ust i przyłożył ciepłe wargi do jej szyi. - Też Cię kocham. - powiedział cicho.
- Najbardziej na świecie. - dodał po chwili zgodnie z prawdą. Nadie była jego największym skarbem i wiedział że zrobiłby dla niej dosłownie wszystko.

Nadine

- Chodźmy do domu. Znów przesiedzimy tu całą noc - zaśmiała się cicho i mocniej wtuliła w ciało Evana. Był tak ciepły, że zamarznięcie jej nie groziło. Mimo krótkiej sukienki i cienkiego płaszczyka.

Evan Craven

- Dobrze. - powiedział i uśmiechną się do dziewczyny. Musną jeszcze raz ustami jej policzek i zaczął powoli wstawać pociągając ją za sobą.
Wziął Nad za rękę i zaczeli iść.

//Dom Evana czy Nad?