Klify

Bastian Martínez

//dzika plaża//

Jeszcze parę metrów przed dojściem do klifu wrócił do ludzkiej postaci. Podszedł powoli do jego krawędzi. Było już ciemno, w sumie mógł się utopić.-Raz się żyje-pomyślał z uśmiechem na ustach. Skoczył. Woda była chłodna ale przyjemna. Przez kilka chwil nie wynurzał się na powierzchnię.Potem musiał zaczerpnąć powietrza. Zaczął płynąć powoli w stronę plaży.

//plaża//

Sara

Blanka

-Też jesteś wilkiem?- tak przypominając sobie Leę, to Sara byłaby nadzwyczaj zrównoważoną wilczycą. Tamta miała rozstroje nerwowe co chwila, chociaż to może nie kwestia rasy, a charakteru...

Sara

- Wilkiem? - zdziwiona zmarszczyła czoło - Nie - roześmiała sie - Matka natura stwierdziła że trzech w rodzinie wystarczy i mnie oszczędziła tego cudu - puściła Blance oczko - Skąd pytanie?

Blanka

-Zwykła ciekawość. - wzruszyła ramionami.
-Nie chciałabym mieć w domu aż trzech takich narwańców.- wywróciła oczyma.- To by można było zgłupieć...- przyłożyła dłonie do ust.
-Ja to coś palnę zawsze. Ja osobiście na pewno bym szału dostała...

Sara

- Mozna się przyzwyczaić. - wzruszyła ramionami Sara - Jak się z nimi wychowujesz od małego. Chociaż ich opiekuńczość bywa upiorna - wyznała - Właściwie to nie opiekuńczość... To jakaś mania. Nic człowiek zrobić nie może. Mam 23 lata a nadal traktują mnie jak dziecko - wywróciła oczami.

Blanka

-To ja mam trochę mniej.- westchnęła ciężko.
-I też nie wolno mi niczego. zaśmiała się dźwięcznie, a podmuch wiatru delikatnie rozerwał jej głos.

Sara

- To okrutne, prawda? - zawtórowała jej śmiechem - Ale ciebie ogranicza facet. Twój własny... A mnie? - westchnęła ciężko - Bracia. To juz jest kanał.

Blanka

-Wiesz co? Kanał to będzie, jak się przeziębimy. Chodź na kawę.- spojrzała za Sarę z szerokim uśmiechem.
-Mieszkam niedaleko, robię względną kawę, mam ciepło w domu...

Sara

- A chętnie - uśmiechnęła się - Mój rąbnięty współlokator wyjechał, a ja nie mam ochoty siedzieć sama w pustym domu. - mruknęła - zawsze warto podyskutować z kimś kto cie zrozumie w niedoli - puściła oczko do Blanki i ruszyła tyłek z kamienia. - Prowadź.

Blanka

Wstała i ruszyła w stronę swojego domu. Średnio wierzyła, ze w LaPush jest ktokolwiek, kto by nie wiedział, gdzie mieszka dziewczyna Adama...
-Ponarzekamy sobie i wymienimy sie przepisami oraz plotkami jak stare babcie.- zaśmiała się.

Sara

- Do babć to nam troszeczkę daleko - roześmiała się i ruszyła za nią. - Ale przepisami mogę się powymieniać. Mam opracowanych kilkanaście na pizzę - zachichotała

Blanka

-Lepiej nie, spalę dom, albo coś...- wzdrygnęła się na myśl o swoich popisach kulinarnych.

Sara

- Wystarczy więc kawa i ploteczki - roześmiała sie Sara - I obiecuję nie pytać jaki jest w łóżku - obiecała - Chociaż pawdę mówąc ciałko to on ma niezłe - Sara wywróciła oczami - prawie tak niezłe jak Mark - mruknęła mając przed oczami obraz wspóllokatora z piekła rodem. Westchnęła cicho. Ciekawe czy ten utrapieniec już doleciał.

Blanka

Blanka delikatnie zrobiła się czerwona.
-tutaj chyba wszyscy Panowie sa podobni.- mruknęła opatulajac się dokładniej.

Sara

- Nieeeee... - wyprowadziła ją z błędu. - Panowie ZDECYDOWANIE nie są podobni. Nie zebym miała jakieś wielkie doświadczenie. Po prostu to widać. Weź takie chuchro jak Quill albo Paul... A takiego Embry'ego czy Gasparda. Albo Adama. Albo Marka... Albo Jacoba.. - wymieniała sobie kolejne wilczki - Albo słonia, czyli mojego brata -zachichotała.

Blanka

-Słonia nie znam.- westchnęła.
-No dobra, każdy facet jest inny, ale... każdy nadopiekuńczy.

Sara

- Nie. Każdy jest upierdliwy. - uśmiechnęła się. - To fakt, a nie złośliwość.

- Długo znasz Adama? - zapytała od niechcenia

Blanka

Wzięła głęboki wdech.
-O cholera, kiedy ja tu przyjechałam...?- zaczeła się zastanawiać.
-Parę miesięcy. W ogóle poznaliśmy się w dziwny sposób... Dobrze, że mi nie walnął wtedy z rozmachu...

Sara

- Parę miesięcy? - zdziwiła się. - On podobno gada o tobie jakby znał cię od wieków. - Sara z niedowierzaniem pokręciła głową. - Gratuluję w każdym razie. - Chyba

Blanka

-On ogólnie dużo gada.- westchnęła rozbawiona.
-Ale faktycznie czuję się przy nim, jakbyśmy znali się od wieków...

Sara

- To jest - dziwne - to musi byc miłe... - dokończyła uprzejmie. - Ja jakos nie spotkałam nikogo takiego - stwierdziła bez nutki zazdrości. - Nie czujesz się tym zmęczona?

Blanka

-Czasem. Czasem wydaje mi się, że jestem stuknięta, ja go nawet nie znam do końca. Boję sie jego raptowności czasem, chociaż nie mam powodu.- uśmiechnęła sie na odczepnego. Zbliżały się do jej domu właśnie.

//dom Blanki.

Nadine

//Dom Nadine

Powoli spacerowała z Embry'm po wybrzeżu. Dotarli aż na klify. Dziewczyna podeszła zaciekawiona do krawędzi skały i spojrzała w dół. Aż jej się w głowie zakręciło.

Embry

Stanął za nią i objął ją od tyłu.
- Uważaj .Nigdy sama nie skacz - ostrzegł ją bo było jużkilku takich co chcieli naśladować wilki. Ale nie zbyt im to na dobre wyszło. Oparł brodę na czubku jej głowy

Nadine

Wtuliła się w tors chłopaka i westchnęła cicho. Wsłuchiwała się w fale uderzające o skały. Widok na morze ją zachwycił.
- Nie mam zamiaru skakać. Nie umiem pływać - wyznała.

Embry

- Nauczyć Cię? - spytał całkiem poważnie - jak chcesz skoczyć to powiedz. Skoczę z Tobą - uśmiechnął się. Kiedy skakał i z Lee, i z Marianne i z Dee. To i z Nad może skoczyć

Nadine

- Boję się, nie skoczę sama - zadrżała. Spojrzała przestraszona w oczy chłopaka. Patrzeć mogła, ale sama by nie wskoczyła do wody. Podczas spadania umarłaby ze strachu.

Embry

- Nie jest tak źle - objął ją mocno ale na tyle delkatnie żeby nic jej nie zrobić. Uniósł ją trochę i ani się obejrzała a leciała z nim w dół.
- Weź wdech - powiedział i sam to zrobił

Nadine

Pisnęła i wtuliła się w Embry'ego. Wpadała w ubraniach. Gdy była przed taflą wody, wzięła wdech. Pod wodą czuła, że każdy centymetr jej ciała drży. Było jej zimno, adrenalina od razu podskoczyła. Nadie chciała zacisnąć dłoń na ciele chłopaka ale poczuła, że nie ma go przy niej.

Embry

Poczuł,że jakoś pusto się zrobiło i od razu znalazł dłon Nadine. Pociągnął ją do siebie i od razu nad powierzchnię wody.
- Miałaś się mocno trzymać - westchnął i przytulił ją mocno żeby ją trochę ogrzać

Nadine

Gdy się wynurzyła, zaczęła kaszleć. Nie była tak wytrwała jak Embry, ale spodobało jej się. Mocniej objęła chłopaka i przycisnęła zmarznięte usta do jego ramienia.
- Chodźmy na brzeg - poprosiła.

Embry

Wziął ją na ręce przez co jego mięśnie się napieły. Wyszedł z nią na brzeg i usiadł na piasku. Posadził sobie ją na kolanach ale tak że Nad była przodem do morza. Objął ją znów w talii

Nadine

Embry był taki poważny, że zaczęła się zastanawiać, co o niej myśli. Może traktował ją jako pannę do towarzystwa? Chcąc odgonić złe myśli, wtuliła się w jego ciepłe ciało. Wpatrywała się w morze.

Embry

- Nad- zaczął też poważnym tonem. Spoważniał kiedy Dea go zostawiła. Starał się od tego czasu uważać co i do kogo mówi .
- Muszę Ci coś chyba powiedzieć - powiedział dość niepewnym głosem

Nadine

- Domyślam się co - westchnęła i uniosła wzrok na jego twarz. - Ten jeden raz to głupi wybryk i więcej się nie powtórzy, tak? - spytała, starając się aby jej głos brzmiał normalnie. W głębi duszy było jej przykro. Niepotrzebnie dała się uwieść.

Embry

- Nie do końca - mruknął i pogłaskał ją po plecach.
- widzisz bo to jest bardziej skomplikowana sprawa - powiedział takim jakby mądrym głosem ( nie wiem jak to określić xD ) . Sam nie wiedział jak ma jej to wyjaścnić ale czuł że jak jej nie powie to będzie nie fair

Nadine

- W takim razie mi wyjaśnij. Zniosę wszystko - odparła dzielnie. Odsunęła się jednak od chłopaka, mimo zimna. Jego dotyk sprawiał jej przyjemność a wiedziała, że to co powie sprawi jej pewnie ból.

Embry

- Więc tak - odchrząknął i spojrzał gdieś w piasek - wpoiłem się Deę już kilkanaście miescięcy temu. Ale potem przyłapałem ją jak całowała się z Markiem i pokłóciliśmy się. Potem razem z nim wyjechała do Irlandi i się nie odzywa - wyjaśnił . niby mówił to zwykłym tonem ale w jego oczach widać było,że tęskni i to bardzo. POminął oczywiście jak ja nazwał i co powiedział

Nadine

Przez jakiś czas milczała. Pochwyciła na piasku dłoń wilka i zaczęła ją głaskać opuszkiem palców. Sama nie wiedziała, jak ma się zachować.
- Dziękuję, że mi powiedziałeś. Nie będę się starać, abyś zapomniał o niej. Nie powinniśmy się kochać wczoraj, Embry... - westchnęła bezradnie. Było jej zimno i smutno. - Pozostańmy przyjaciółmi, jeśli chcesz.