Klify

Nadine

- Przy tobie nie - uśmiechnęła się, wtulając mocniej w jego tors. Uchyliła usta, przez co jej ciepły oddech drażnił skórę chłopaka. Była szczęśliwa, że Evan zawsze jest przy niej. Nie czuła się przez to aż tak samotna.

Evan Craven

Uśmiechną się delikatnie czując jej oddech na swojej skórze.
- To dobrze. - mruknął cicho dalej się uśmiechając.
Zaczął przeczesywać palcami jej włosy patrząc na niebo.

Nadine

Zamruczała zadowolona i przejechała pazurkami po torsie chłopaka. Niczym kot, który chce się ułożyć wygodniej na legowisku. Gdy przeczesywał jej włosy, cicho pomrukiwała. Uwielbiała, gdy ktoś ją głaskał w taki sposób.

Evan Craven

Przeszedł go bardzo delikatny dreszcz kiedy przejechała pazurkami po jego klatce piersiowej.
Uśmiechnął się szeroko kiedy usłyszał jej mruknięcie nie przestając gładzić jej włosów.
- Co jest kocie? - powiedział wesoło spoglądaj jej w oczy.

Nadine

- Dobrze mi, nie przestawaj - poprosiła, uśmiechając się nieznacznie. Nadal lekko go drapała. Czuła zapach wilka i odpływała.

Gaspard

Leah

Evan Craven

Nadine

- Mogłabym tak z tobą siedzieć wiecznie - uśmiechnęła się i spojrzała w oczy Evana. Powoli go przytuliła i znów zamruczała. Dopiero teraz zauważyła, że się rozjaśnia i gwiazdy powoli zanikają.

Gaspard

Leah

Jego oddech wcale na nią dobrze nie podziałał. Wzdrygnęła się nieco. Znów zachciało jej się płakać. Przewróciła oczami i go od siebie odepchnęła jednocześnie podnosząc się z pieńka.
-Nie wiem co masz zrobić Gaspard. Mam to w dupie... -warknęła zła.
-Dopiero teraz widzę jaki z Ciebie człowiek Gas... -znów wymieniła jego imię.

Evan Craven

Nadine

- Evan... Zaraz zasnę - szepnęła z uśmieszkiem na ustach. Wplotła palce we włosy chłopaka i spojrzała mu w oczy. Przez chwilę nic nie mówiła, jedynie się uśmiechała - Jesteś najlepszy, wiesz?

Evan Craven

- To co..? - zapytał cicho bawiąc się jej włosami.
Uśmiechnął się szeroko patrząc w oczy dziewczyny.
- Serio? - zaśmiał się gładząc dłonią policzek Nad. - To co ja mam powiedzieś o tobie?

Nadine

- Że jestem śliczna, mądra i bardzo mnie lubisz - zażartowała. Od strony lasu było słychać wycie wilków i powoli budzącą się przyrodę. - Przeleżeliśmy tu całą noc...

Evan Craven

Zaśmiał się wesoło na nią patrząc. - Jesteś śliczna, mądra i naprawdę bardzo Cię lubię. - powiedział po czym wysunął w jej kierunku język.
Rozejrzał się powoli do okoła. Rzeczywiście nawet nie zauważył kiedy zaczęło się rozjaśniać.

Nadine

- Odgryzę ci go - zaśmiała się i rozbawiona złapała język chłopaka zębami. Lubiła się z nim droczyć. Nie było w tym żadnego podtekstu, czy coś. Po prostu delikatnie ścisnęła zębami język Evana

Evan Craven

Zmarszczył delikatnie nos i brwi kiedy go ugryzła.
-Ej no... - mruknął oswobadzając swój język. - Ja cię zaraz ugryze! - powiedział już głośniej i zaczął łaskotać dziewczynę.

Nadine

- Evan proszę, tylko nie łaskotki - zaczęła się śmiać. Przewróciła się na bok i sturlała z głazu. Jęknęła z bólu, bo lądowanie nie było zbyt miękkie. Chłopak spadł bowiem na nią.
- Ty brutalu...

Evan Craven

Kiedy Nadine przekręciła się i spadła z głazu poleciał za nią i wylądował na dziewczynie.
Uniósł się na łokciach tak aby jej już nie zgniatać jednak nie zlazł z niej całkiem.
Uśmiechnął się przepraszającą ale po chwili zmienił trochę wyraz twarzy. - Trzeba było nie zaczynać. - zaśmiał się znów pokazując jej język.
Tym razem uważając aby nie powtórzyła ugryzienia.

Nadine

Jedynie kłapnęła szczęką, ale nie ugryzła go tym razem. Popchnęła chłopaka i podniosła się z ziemi. Zmrużyła groźnie oczy, jednak zaraz się rozesmiała.
- Zapraszam na śniadanie do siebie. Co ty na to?

Evan Craven

Zaśmiał się cicho.
Tak samo jak ona zmrużył oczy marszcząc dodatkowo nos kiedy go zepchnęła.
Uśmiechną się szeroko słysząc jej śmiech. - Chętnie. - powiedział wstając i otrzepując się z piasku.

Nadine

- Więc chodź, brutalu. Ścigajmy się - puściła mu oczko. Zmieniła się w pumę i mruknęła do Evana. Po chwili pognała w kierunku domu.

Evan Craven

Zanim zdążył coś powiedzieć Nad już oddalała się pod postacią pumy.
Szybkim ruchem pozbył się swoich spodenek i przemienił się wilka.
Wilkołaki były szybsze od zmiennokształtnych toteż po chwili zaczął ją doganiać.

//Dom Nad//
zaczynaj.;p

Gaspard

Leah

-Czego Ty chcesz do cholery? -warknęła na niego sama robiąc krok w tył. Nie zauważyła nawet, że zbliża się do granicy klifu.
-Śmierdzisz wódą.. -mruknęła zniesmaczona.

Gaspard

-To nie wąchaj, jak ci nie pasuje. - Odparł obojętnie. - I tak z grubsza to nie mi chodzi, tylko tobie. Ty się trzęsiesz ze złości, nie ja.

Leah

-To Ty czegoś ode mnie chcesz. Idź stąd. Idź w cholerę. Nie mam ochoty na Ciebie patrzeć... -wycedziła przez zęby znów się odsuwając. Biedna gapa.

Gaspard

Miał wrażenie, że powinien na COŚ zareagowac. Tak instynktownie. Ale był jakoś tak zamroczony i kiepsko mu to szło.
-Nie patrz. Nie wąchaj, nie patrz. Ale, na szczęście, klifów na własność jeszcze nie wykupiłaś. - Oznajmił.

Leah

-Dupek... -wywarczała niemal. Prawie trzęsła się ze złości. Była zła i poirytowana.
-Nienawi...-nie zdążyła dokończyć, bo zrobiła o jeden krok za daleko. Kompletnie zdezorientowana zachwiała się i spadła z klifu. Może i nawet krzyknęła, jednak jej głos pewnie zanikł w odgłosie rozbijających się o klif fal. Owszem. Wilki skakały stąd dla rozrywki, ale nie o tej porze roku i dość świadomie. Po chwili dziewczyny nie było nawet widać pod spienioną wodą.

Gaspard

Już miał jej coś odpysknąć, ale w miarę szybko zorientował się, ze jej nie ma. Wychylił się ciutek ponad brzeg klifu i zobaczył jak znika pod spienionymi grzbietami fal. Niewiele myśląc skoczył za nią. Bo co? Miał stać i patrzeć?
Woda była zimna. Nawet dla niego. Ale mimo to nurkował szukając jej wytrwale.

Leah

Wynurzyła się łapczywie łapiąc powietrze. Szczęka trzęsła jej się z zimna. Przestraszyła się trochę, kiedy nie mogła poradzić sobie z falami. Nie wiedziała nawet, że Gaspard skoczył za nią. Podpłynęła do brzegu tak, żeby chociaż złapać grunt.

Gaspard

Zobaczył łepek Lei wynurzający się ponad powierzchnię. Odrazu popłynął w tamtym kierunku. Chwilę zajęło mu odszukanie jej, ale już za moment płynął z dziewczyną pod pachą do brzego. Nie wiedział, czy to adrenalina, czy gorzała sprawiła, że nie było mu zimno, ale jakoś się tym nie przejmował. Gdy już poczuł pod nogami grunt, odepchnął się od ziemi i po paru susach był już na plaży. Położył ją na piasku i zaczał obserwować. oddycha, nie oddycha?...

Leah

Nie zdążyła mu powiedzieć, żeby zostawił ją w spokoju. Spojrzała na niego nieco bezradnie i wypluła wodę na piasek. Zaczęła kasłać, bo najwyraźniej morska woda podrażniła jej układ oddechowy. Nie miała jeszcze siły się na niego nadrzeć, że to jego wina.

Gaspard

Szczerze mówiac, nie wiedział co ma robić. Tak po prostu. Siedział i patrzył i czekał aż jej przejdzie? Może. I tak już zrobił dużo xD

Leah

Kiedy zaczęła z lekka telepać się z zimna usiadła na piasku i strzeliła go w ramię najmocniej jak potrafiła.
-To wszystko Twoja wina! -krzyknęła zła. Poirytowane spojrzenie utkwiła w jego oczach.

Gaspard

I wybuchnął smiechem. Bo jak miał zareagować? Jak się opanował, odparł:
-To w związku z tym mam cię tam wrzucić spowrotem? - Wykrzusił, siadając w miarę prosto.

Leah

Spojrzała na niego już spokojniej. Niemal jak mała, strapiona dziewczynka. Nie chciała się tak po prostu przed nim bronić. Potrzebowała jego ciepła. Nawet jeśli dupek spał z jej siostrą. Był jej do cholery! Nie po to się już tyle wymęczyła, żeby dać sobie z nim teraz spokój. Westchnęła dość potężnie a drgające ramiona tylko jej zawtórowały.
-Nie. Ale możesz mnie przytulić... -powiedziała nieco zamierającym głosem- Zimno mi... -dodała i miała wrażenie, że ciszę pomiędzy nimi można było teraz kroić nożem. Przy okazji starała się, żeby jej szczęka zbytnio nie dygotała. Ana na pewno była od niej atrakcyjniejsza, a przynajmniej tak próbowała sobie wmówić. Może ona za mało o siebie dba? Może powinna coś zrobić? Może to jednak jej wina? Biedne dziewczę katowało się różnymi pytaniami, na które odpowiedź znał tylko lekko przygłupi francuz siedzący na przeciwko niej z ubawioną mordką.

Gaspard

Jej odpowiedź odrobinkę go zdziwiła, ale nie miał zamiaru jej męczyć. Ok, mógł zacząć gadkę w stylu 'Chciałaś, to teraz masz.' i sobie iść. Ale czy tak wypadało? Otóż nie.
Nie tylko ją przytulił, a dodatkowo wziął na ręce i zaczął podążać w stronę swego domu.
-Cieplej? - Spytal tylko, nie za bardzo wiedząc, co innego ma powiedzieć.

Leah

Wtuliła nos w jego szyję wdychając jego zapach. Pokręciła nieco głową w wyniku czego przesunęła nosem po jego skórze. Po co im te wszystkie przedstawiania? Westchnęła cichuteńko, nadal lekko trzęsąc się z zimna.
-Gaspard... -szepnęła cicho. Była już tak zmęczona tym wszystkim i może po prostu nie miała ochoty na pogrywanie z nim w cokolwiek. Zresztą... Przegrała. Spał z jej siostrą i nigdy jej za to nie przeprosił. Sam przed sobą nie przyznał się do tego, że ja kocha... Bo skąd miała wiedzieć, że to zrobił? A nawet powiedział o tym Marie? Przegrała. Podjęła próbę rywalizacji na jego zasadach i zamiast złamać swojego niby ukochanego... złamała sama siebie. A na dodatek oberwała za to w twarz.
-Przepraszam... -oznajmiła ledwo słyszalnym głosem. Jej było wstyd. To, że Gaspard nie widział nic złego w pieprzeniu się z inną kobieta w swojej kuchni nie oznaczało, że tok myślenia Leah idzie w tym samym kierunku.
Nie odważyła się nawet podnieść wzorku. Nie chciała widzieć tego chłodu spojrzenia oczu w kolorze granatowego nieba. Nie miała zamiaru znów z nich wyczytać, że zamknął przed nią swoje serce. Skoro nie radzą sobie z życiem razem... To niech chociaż rozstaną się po ludzku. Do takich wniosków właśnie doszła.