Klify

Adam Knight

Wtulił się w nią i głęboko oddychał. Pełną piersią. Chciał czuć ją całym sobą. Była... była tak kochana... Chciał aby była tylko jego. - Nikomu cię nie oddam.

Selene

- Cieszy mnie to, ale nie martw się, nikt mnie nie będzie chciał - uśmiechnęła się. - Nikt ci mnie nie zabierze, możesz być tego pewien - pogładziła go plecach.

Adam Knight

- Jak można ciebie nie chcieć? Byłbym skończonym imbecylem gdybym nie spróbował... - odsunął ją od siebie na długość ramion i popatrzył na nia poważnie. Chciał aby to przemyślała, aby była świadoma swojej decyzji. Nie chciał aby podejmowała ją od tak sobie pod wpływem chwili. - Zastanów się Selene. Mogę za tobą poczekać. Mam dużo czasu. Przemyśl to raz jeszcze, proszę cię. - Nie chciał aby sie rozczarowała. Wiedział że niezawsze będzie tak różowo. Znał siebie aż za dobrze. Nie chciał jej znów zranić.

Selene

- Wiesz, po tym, co się ostatnio wydarzyło, zrozumiałam, że nie płakałabym, nie cierpiała i smuciła się, gdybym cię nie kochała. Widziałeś, że potrafię wiele znieść i wybaczyć. Chyba musimy spróbować - uśmiechnęła się.

Adam Knight

- Chyba musimy... - przyznał jej rację. - Naprawdę tego chcesz? - nie mógł uwierzyć w to że jednak i do niego uśmiechło się szczęście. - Chcesz właśnie mnie?

Selene

- Tak, chcę! - objęła dłońmi jego twarz. - Dawno nie byłam tak czegoś pewna, jak właśnie tej decyzji.

Adam Knight

Odciągnął jej dłonie od swojej twarzy. Uśmiechnał się szeroko. - To chodź. - pociągnął ją za sobą.

Selene

- Dokąd? - spytała zaskoczona. - Gdzie idziemy?

Adam Knight

- Nie wiem... A chcesz tu tak ciągle stać? - zatrzymał się w miejscu.

Selene

- Nie wiem, dokąd moglibyśmy pójść. Nie chcę wracać do Forks. Nie teraz - odpowiedziała.

Adam Knight

- To co chciałabyś robić? Nie znam się na tej okolicy... - poirytował się z własnej niewiedzy.

Selene

- Nie wiem co możemy robić. Masz na coś ochotę? Na jakiś wypad, czy coś? - spytała.

Adam Knight

- Na dziś mam już dość wrażeń. Wykończyłaś mnie. - powiedział i skrzywił się zabawnie, próbując ją rozśmieszyć.

Selene

- Bardzo zabawne, ha ha! - powiedziała z uśmiechem. - W takim razie wracaj, skoro jesteś wykończony. Ja tu zostanę.

Adam Knight

- Nie mam sił wracać.... Przyszedłem tu pieszo... Potrzebna by mi była twoja pomoc bo sam tak daleko nie zajdę.... - jęczał. Zrezygnowany usiagł na piasku - No, ale skoro nie chesz.... To zostaję z tobą. Nie dopuszczę abyś znów mi uciekła.

Selene

- Uciekłam, bo sam się o to prosiłeś - pokazała mu język. - Przyszedłeś pieszo? - zdziwiła się. - Miałeś daleko. Jeśli chcesz zostać, to proszę bardzo. Protestować nie będę, wręcz przeciwnie - usiadła obok, przytulając się do niego.

Adam Knight

- Jestem do usług Sel... - powiedział cicho.

Selene

- Jakby ci było niewygodnie, powiedz - przymknęła oczy, próbując równocześnie odnaleźć jego dłoń.

Adam Knight

- Z tobą niewygodnie? Kiedy? - zaśmiał się - Chyba na jeżu.... A i to zapewe dałoby się przetrwać...

Selene

- Uważaj, bo cię całkiem powalę na piach i już nie wstaniesz - zaśmiała się. - Będę miała materac jak się patrzy - odwróciła się i przewróciła go na ziemię, opierając się na jego brzuchu. - No właśnie!

Adam Knight

- I nie narzekam - powiedział podnoszac głowę i podpierając się na łokciach. - Nie jestem zbyt żylasty jak na materac?

Selene

- Ani trochę - odpowiedziała. - A ja nie jestem zbyt koścista? W końcu jestem niezłym chucherkiem.

Adam Knight

- Coś ty... jestes w sam raz - przyznał jej z uśmiechem. - Mówiłem ci że się znam.

Selene

- Oj, jaki znawca, kto by pomyślał! - pokręciła głową. - Ale to dobrze, nie będę mieć wyrzutów sumienia, tak cię maltretując.

Adam Knight

- Uwielbiam jak mnie tak maltretujesz... - powiedział i po raz pierwszy z własnej nie przymuszonej woli to on ją pocałował. Było to lepsze od poprzednich przypadków bo to od niego wyszła inicjatywa. Starał się to zrobić ostrożnie, chcąc pamiętać każdy szczegół, pamiętać co czuł w tej chwili.

Selene

Selene uśmiechnęła się w duchu. Faktycznie Adam się zmienił, faktycznie ją kochał...
Zmieniła nieco pozycję, by móc pogłębić pocałunek. Wplotła dłonie w jego włosy i zaczęła się nimi bawić. Była bardzo szczęśliwa, coraz bardziej...

Adam Knight

Chciał się opanować, ale przy Selene nie było to możliwe. Poddał się temu co z nim robiła. Sprawiało mu to wielką przyjemność. Nigdy nie czuł się tak szczęśliwy. Jego życie dotychczas było niepełne. Miał wszystko co chciał dobrą pracę,pieniadze, ale zawsze mu czegoś brakowało. Znalazł to tutaj. Ona była końcem wielkiej układanki. Ostatnim elementem. Cieszył się że ją ma. Że ona chce z nim być. Oderwał się od niej delikatnie. - Selene...

Selene

- Hmmm? - mruknęła, gładząc go policzku delikatnie.

Adam Knight

- Myślisz że się nam ułoży? - musiał zadać to pytanie. Chciał mieć pewność że nie robi źle.

Selene

- Myślę, że tak. Jak zauważyłeś, bez siebie jest nam zdecydowanie gorzej - powiedziała z namysłem.

Adam Knight

- Tak - powiedział i położył głowę na piasku. Prawą ręką głaskał ją po plecach a lewą wsunął sobie pod głowę.

Selene

- Zastanawiam się, jak to się stało, że mnie pokochałeś... - spojrzała mu w oczy. - Myślałam, że raczej masz mnie dosyć.

Adam Knight

- Jakoś tak wyszło... - sam nie wiedział kiedy i jak dokładnie się to stało - Miałem cię dosyć bo się broniłem. Tak jak ci mówiłem, myślę że zasługujesz na coś lepszego niż ja.

Selene

- Dobrze, że cię nie słucham. No zazwyczaj nie słucham - uśmiechnęła się. - Bo czasem opowiadasz głupoty! Ale tylko czasem.

Adam Knight

- Dobra, moje głupoty są mało istotne.... - przekrzywił głowę w bok spoglądając na nią. - A ty? Jak dochodzi do tego że cały czas tu ze mną jesteś?

Selene

- Już dawno mówiłam ci, że cię lubię. Poza tym trochę nas łączy, dzieli też, ale... - tu uśmiechnęła się uwodzicielsko - przeciwieństwa się przyciągają.

Adam Knight

- Myślisz że jesteśmy od siebie tak bardzo różni? - zaczesał jej włosy za ucho.

Selene

- Nie wiem, ale trochę z pewnością - odpowiedziała. - Czas pokaże jacy jesteśmy - westchnęła cicho.

Adam Knight

Czas... Zamilkł i zaczął snuć plany co do najblizszych dni i tygodni. Musiał wpleść w to wszystko teraz Sel. Taka mała zmiana. Zastanawiał się jak teraz zmieni się jego życie. Uzależni się od niej, czy przejdzie to bez wiekszego echa? Jak ona jest do tego nastawiona? Czego oczekuje? - Sel... Słońce zachodzi.

Selene

- I dobrze, teraz jest najpiękniej - odparła, bardziej się do niego przytulając. - Teraz mi niczego do szczęścia nie trzeba - powiedziała rozmarzona.