Klify

Gość

[ok, a to?:

"Jako dzieci potrafią intuicyjnie „zawołać” rodziców nie odzywając się. W głowach rodziców „pojawia”się „komunikat”, że dziecko jest w niebezpieczeństwie bądź czegoś chce. Jest to spadek po wilczych przodkach, i z wiekiem zanika."]

-Powinieneś był, ale nie pomyślałeś. - Odparła sucho i wyszarpnęła dłoń z uścisku, mimo, że nie chciała tego robić. Teraz to ona czuła się źle; to ją wszyscy przepraszali.
-Twoja wina? - Rzuciła tylko do Camille, odwracając się do niej z nijakim wyrazem twarzy.

Ian

- Przestań się na mnie droczyć. - Warknął a jego oczy przybrały jasny, niemal biały - wilczy.
- I dajże spokój, jestem tu przecież z tobą.
Z Plaży było tylko kilka kroków do domu jednak szli wolno przez co spacer stawał się dłuższy.
Pogłaskał Anę po jedwabistej główce i uśmiechnął się z zadowoleniem.

Gość

Cam westchnęła i usiadała z powrotem na piasku.
Patrzyła na dwie sylwetki i trzecią małą w rękach kobiety.
Myśl o swoim szczęściu-powtórzyła sobie w myślach jego słowa.
Westchnęła znów i zebrała włosy z twarzy.
Co jeśli odchodzi?-spytała sama siebie, podkurczając kolana pod brodę i obejmując nogi dłońmi.

Gość

-IAN JA NIE JESTEM W TEJ CHWILI CZĘŚCIĄ TWOJEJ SFORY, TYLKO KOBIETĄ, Z KTÓRĄ MASZ CÓRKĘ!!! - Huknęła na całe gardło, dzięki czemu nabawiła się chrypki. Po chwili zreflektowała się i spuściła zawstydzone spojrzenie. - Przepraszam... Ale zostawisz ją tak tam? - Nagle uderzyła ją fala współczucia dla tej dziewczyny. Bo w końcu właśnie to samo zrobił z Camille, co zrobił z nią: zostawił, bo coś było ważniejsze.

Ian

- Mimo że nie jestem już Alfą, jestem wilkiem jak ty i do choler* spróbuj to zrozumieć. - Warknął.
- Nie, nie zostawię. Przynajmniej nie do końca. Oczywiście, będę z tobą i z naszą córką ale Cam też jest ważna i dla obu było by lepiej gdybyś traktowała ją z szacunkiem i kiedyś tam się z nią zaprzyjaźniła. - Burknął.
- Nie krzycz więcej. Ana płacze. - Wziął małą na ręce i zaczął ją bujać. Jedyne co mogło ją dziwić to doświadczenie:D.

Gość

Gówno ją obchodziło, szczerze mówiąc, skąd on potrafi uspokajać dzieci.
-Może jednak pójdę do domu. - Wychrypiała. - Pogadajcie sobie, podajcie rączki i tak dalej. Mam dość. - Wyciągnęła ręce, co miało oznaczać, że chce, zeby Ian oddał jej dziewczynkę.

Ian

Oddał i otworzył jej drzwi. Nie miał ochoty się z nią kłócić i tyle.
- Kobieto... - Mruknął.
/ Dom Iana - oboje

Melanie

jako Camille:
po jakimś czasie siedzenia tu, wstała i poszła.
Sama jeszcze nie wiedziała gdzie, po prostu musiała się przejść.

/?

Mel zawsze lubiła Klify, zwłaszcza, że wiedziała, że skacząc za dużo sobie krzywdy zrobić nie może, ze swoją regeneracją.
Usiadała na piasku na samym brzegu. Siedziała po turecku zwrócona w stronę przepaści. Wiatr muskał jej twarz z lekko przymkniętymi oczyma i rozwiewał włosy

Anthony

| Forks | Old pub

Komunikacja w tym mieście nie wyglądała zbyt dobrze. Tylko jeden przystanek w wiosce to już lekka przesada. Anthony kopnął ze złością kamień leżący na jego drodze. Klify.. Gdzie tu mogą być klify? - rozejrzał się po okolicy. Jedyną i najważniejszą wskazówką,którą postanowił wykorzystać był szum wody. Zaczął iść w kierunku, z którego dochodził dźwięk. Gdy wreszcie dotarł na miejsce zastał tam jakąś dziewczynę. Zmierzył ją wzrokiem nic nie mówiąc, poczym odwrócił głowę i patrzył przed siebie.

Melanie

Słyszała,że ktoś idzie, w końcu słuch miała trochę ponadprzeciętny.
Pachniał inaczej niż człowiek, ale też nie jak wampir. Nie otworzyła jednak oczu, tylko dalej siedziała w swojej pozycji. Czując lekkie śmiganie wiatru na swojej twarzy.

Anthony

Zbliżył się niebezpiecznie do krawędzi klifu i spojrzał w dół, jakby chcąc ocenić odległość do ziemi. Było wysoko. Bardzo wysoko! Warknął cicho rzucając w otchłań kamieniem, który właśnie wpadł mu pod rękę. Tutaj. To właśnie tutaj jego siostra straciła życie.

Melanie

Otworzyła jedno oko i spojrzała na przybysza, którym okazał chłopak, na oko nie wiele starszy od niej.
-chcesz skoczyć?-spytała-radzę bez ubrań, szybciej wyschniesz.
Dodała dalej wystawiając głowę do wiatru, nie do słońca, by poczuć jego promienie a d wiatru.

Anthony

Dopiero, gdy usłyszał czyjś głos zwrócił większą uwagę na dziewczynę, która tam siedziała. - Masz mnie za samobójce? - spytał z podniesionymi brwiami.

Melanie

Roześmiała się.
Nie tak złośliwie, a serdecznie.
Popatrzyła na niego już całkiem otwartymi oczyma.
-jeśli skacze się tu, by się zabić. To coś mi nie wychodzi, bo jeszcze ani razu mi sie nie udało.
Powiedziała, patrząc uważnie na chłopaka

Anthony

- Ha ha - mruknął do niej sarkastycznie. W ogóle nie bawiła go ta wypowiedź dziewczyny z wiadomych powodów. - To trzeba się bardzo starać, tak?

Melanie

Wzruszyła ramionami
-tego nie powiedziałam.
stwierdziła znów zamykając oczy i wystawiając twarz do wiatru
-może po prostu miałam szczęście,
powiedziała.
albo jestem zbyt mocna, by mi się coś stało-pomyślała, ale tego nie powiedziała

Anthony

Miał dziwne przeczucie, że nie rozmawia ze zwykłym człowiekiem. Odgonił tą myśl jednak daleko od siebie. - Ta. Szczęscie to za małe słowo przy takiej wysokości - znowu spojrzał w dół. - To musiał być cud.

Melanie

Znów otworzyła jedno oko.
-raczej wiele cudów, często tu skaczemy
powiedziała jakby nigdy nic. Dla niej i chłopaków ze sfory był to dobry sposób na rozrywkę.

Anthony

Spojrzał na nią z niesmakiem, jakby na opętaną. Co się będzie kryć? Nic dla niego nie znaczyła. Nie musiał być miły. Zacisnął szczękę przygotowując się do skoku.
- Skoro tak...

Melanie

Popatrzyła na niego i zaśmiała się lekko.
-Tak w ubraniach?-spytała, widząc, że szykuje się do skoku.-Mówiłam, lepiej się rozebrać.
Powiedziała wstając i zrzucając z siebie bluzkę, to samo robiąc ze spódnicą
-Do zobaczenia na dole.
Powiedziała cofając się do rozbiegu.
-jeśli się odważysz
dodała i skoczyła z rozbiegiem z klifu.

Anthony

Spojrzał na nią wciąż lekko zdezorientowany. Po chwili już jej nie było. Zdjął z siebie bluzę, jeansy i buty, zostając w samych bokserkach. Rozpędził się i z zawziętością na twarzy skoczył w dół.

Melanie

Leciała, uwielbiała ten chłód powietrza obijający się o jej ciało.
Uwielbiała czu się jak ptak w przestworzach, choc przez chwilę szybować.\
Ze śmiechem wpadała do wody.
Wypłynęła i potrząsnęła głową.

Anthony

Kiedy spadał czuł cudowne uczucie, prawie takie jak wtedy gdy przemienia się w kruka i może szybowac w przestworzach. Wpadł z pluskiem do wody.

Melanie

Chłopak wpadł do wody w czasie, gdy ona już wychodziła na plażę.

/plaża

Anthony

Nieco zachłysnął się wodą, jednak dołynął do brzegu i podążył za dziewczyną. Był bardzo mokry. Woda skapywała po jego całym ciele, a szczególnie lało się z włosów.

| Plaża

Embry

// chatka Sary

Weszli na klify i usiedli gdzieś tam.
- Za 5, 10 lat? - zamyślił się - hmm...w sumie nie. Ale teraz kiedy jest Dea to zacząłem o tym trochę myśleć. To pewnie będzie moją żoną, będziemy mieć dzieci. sam nie wiem...zobaczy się. A Ty? - zerknąl na nią

Sara

Usiadła obejmując dłońmi kolana. Wzięła od Embry'ego piwo - Studia. Strasznie chciałabym skończyć studia. Mam nadzieję, ze mi się uda. Mam już odłożoną całkiem sporą sumkę. Jeszcze nie pokryje całości ale.. zawszeto coś prawda? - uśmiechnęła się

Embry

- Tak, zawsze coś. Teraz muszę się jeszcze zająć remontem domu. Dea miała się wprowadzić razem z Cassie. O ile nie zmieniła zdania - skrzywił się lekko i wziął łyka piwa.

Sara

- Nie krzyw się bo ci tak zostanie - mruknęła - Dlaczego od razu zakładasz to co najgorsze?

Embry

- Nie wiem. Już tak mam - wzruszył ramionami.
- To co? Ty już o tym myślałaś?

Sara

- O czym? O dzieciach, domu? Nie. - wzruszyła ramionami - Po pierwsze nie ma w moim zyciu kogoś z kim chciałabym się związać. Po drugie... chciałabym skończyć te studia. Po trzecie ja się nie nadaję raczej na zonę i matke-zaśmiała się

Embry

- Jakbyś już miała to dziecko to pewnie byłabyś świetną matką - stwierdził z uśmiechem i pił piwko ciągle.
- Nigdy bym nie pomyślał, że tak szybko znajdę żonę - pokręcił glową z niedowierzeniem

Sara

- Nigdy bym nie pomyślała, ze sam będziesz chciał się żenić tak szybko. Wybacz Embry ale ucieleśnieniem dojrzałości to ty nigdy nie byłeś - wyznała szczerze - od zawszewydawało mi się że będzie cię trzeba wołami zaciągać do ołtarza. - zachichotała

Embry

Zaśmiał się razem z nią słysząc co myślała o nim i o ślubie.
- Gdybym nie poznał Dei pewnie tak by było - bawił się butelką - albo uciekłbym sprzed ołtarza - zaśmiał się po chwili

Sara

- To również mieściło się w moich wyobrażeniach - parsknęła śmiechem - Embry Call, uciekający Pan Młody... - śmiała się do rozpuku. Aż ją brzuch rozbolał. - Cóż... - opanowała się w końcu. W takim razie zostaję sama na placu boju. Oddałeś mi pałeczkę. Zwiewać teraz będę tylko ja - mruknęła z szerokim i szczerym uśmiechem - A z dziećmi? Daj spokój. Czy ja wyglądam na matkę? Ja się boje dzieci - przyznała.

Embry

- Mama by chyba nie przeżyła tego gdyby widziała, że uciekam sprzed ołtarza - parsknął śmiechem.
- Dziwne...myślałem, że kobiety właśnie chcą wyjść za mąż - zamyślił się - a mamuśką byś byłe pewnie cudowną. Już Cię widzę z gromadką małych ludków - powiedziała tłumiąc śmiech.

Sara

Przerażenie w jej oczach starczyło za odpowiedź.
- Embry błagam cię.... Moze i kobiety chcą wyjść za mąż. Ale założę się, ze żadna nie miała braci i ojca wilków. I zadna nie wychowała się ze zgrają facetó w okolicy. Poza tym... - rzuciła kamieniem w dół.- Jak mówiła moja babcia: Jeszcze sie taki nie urodził, co by ci dziecko dogodził - zaskrzeczała imitując głos staruszki - Jednym słowem jestem za wybredna, zeby ktoś to wytrzymał.

Embry

- A co jak się w Ciebie ktoś wpoi? - spojrzał na nią pytająco.
- Wtedy nie będziesz mogła nic zrobić - zrobił smutną minkę

Sara

- Nikt się we mnie nie wpoi - mruknęła - Jakbyś nie zauważył, to większość wilków jest już wpojona. A poza tym to przecież następuje od pierwszego wejrzenia, tak? Raczej mi to nie grozi. - uśmiechnęła się

Embry

- Nie marudź.Wiele wilków jeszcze nie znalazło swojego obiektu wpojenia. I nie zawsze jest to od pierwszego wejrzenia. Różnie - wzruszył ramionami.
- A poza tym ciągle przybywają nowe wilki