Klify

Melanie

Wzruszyła ramionami
-tego nie powiedziałam.
stwierdziła znów zamykając oczy i wystawiając twarz do wiatru
-może po prostu miałam szczęście,
powiedziała.
albo jestem zbyt mocna, by mi się coś stało-pomyślała, ale tego nie powiedziała

Anthony

Miał dziwne przeczucie, że nie rozmawia ze zwykłym człowiekiem. Odgonił tą myśl jednak daleko od siebie. - Ta. Szczęscie to za małe słowo przy takiej wysokości - znowu spojrzał w dół. - To musiał być cud.

Melanie

Znów otworzyła jedno oko.
-raczej wiele cudów, często tu skaczemy
powiedziała jakby nigdy nic. Dla niej i chłopaków ze sfory był to dobry sposób na rozrywkę.

Anthony

Spojrzał na nią z niesmakiem, jakby na opętaną. Co się będzie kryć? Nic dla niego nie znaczyła. Nie musiał być miły. Zacisnął szczękę przygotowując się do skoku.
- Skoro tak...

Melanie

Popatrzyła na niego i zaśmiała się lekko.
-Tak w ubraniach?-spytała, widząc, że szykuje się do skoku.-Mówiłam, lepiej się rozebrać.
Powiedziała wstając i zrzucając z siebie bluzkę, to samo robiąc ze spódnicą
-Do zobaczenia na dole.
Powiedziała cofając się do rozbiegu.
-jeśli się odważysz
dodała i skoczyła z rozbiegiem z klifu.

Anthony

Spojrzał na nią wciąż lekko zdezorientowany. Po chwili już jej nie było. Zdjął z siebie bluzę, jeansy i buty, zostając w samych bokserkach. Rozpędził się i z zawziętością na twarzy skoczył w dół.

Melanie

Leciała, uwielbiała ten chłód powietrza obijający się o jej ciało.
Uwielbiała czu się jak ptak w przestworzach, choc przez chwilę szybować.\
Ze śmiechem wpadała do wody.
Wypłynęła i potrząsnęła głową.

Anthony

Kiedy spadał czuł cudowne uczucie, prawie takie jak wtedy gdy przemienia się w kruka i może szybowac w przestworzach. Wpadł z pluskiem do wody.

Melanie

Chłopak wpadł do wody w czasie, gdy ona już wychodziła na plażę.

/plaża

Anthony

Nieco zachłysnął się wodą, jednak dołynął do brzegu i podążył za dziewczyną. Był bardzo mokry. Woda skapywała po jego całym ciele, a szczególnie lało się z włosów.

| Plaża

Embry

// chatka Sary

Weszli na klify i usiedli gdzieś tam.
- Za 5, 10 lat? - zamyślił się - hmm...w sumie nie. Ale teraz kiedy jest Dea to zacząłem o tym trochę myśleć. To pewnie będzie moją żoną, będziemy mieć dzieci. sam nie wiem...zobaczy się. A Ty? - zerknąl na nią

Sara

Usiadła obejmując dłońmi kolana. Wzięła od Embry'ego piwo - Studia. Strasznie chciałabym skończyć studia. Mam nadzieję, ze mi się uda. Mam już odłożoną całkiem sporą sumkę. Jeszcze nie pokryje całości ale.. zawszeto coś prawda? - uśmiechnęła się

Embry

- Tak, zawsze coś. Teraz muszę się jeszcze zająć remontem domu. Dea miała się wprowadzić razem z Cassie. O ile nie zmieniła zdania - skrzywił się lekko i wziął łyka piwa.

Sara

- Nie krzyw się bo ci tak zostanie - mruknęła - Dlaczego od razu zakładasz to co najgorsze?

Embry

- Nie wiem. Już tak mam - wzruszył ramionami.
- To co? Ty już o tym myślałaś?

Sara

- O czym? O dzieciach, domu? Nie. - wzruszyła ramionami - Po pierwsze nie ma w moim zyciu kogoś z kim chciałabym się związać. Po drugie... chciałabym skończyć te studia. Po trzecie ja się nie nadaję raczej na zonę i matke-zaśmiała się

Embry

- Jakbyś już miała to dziecko to pewnie byłabyś świetną matką - stwierdził z uśmiechem i pił piwko ciągle.
- Nigdy bym nie pomyślał, że tak szybko znajdę żonę - pokręcił glową z niedowierzeniem

Sara

- Nigdy bym nie pomyślała, ze sam będziesz chciał się żenić tak szybko. Wybacz Embry ale ucieleśnieniem dojrzałości to ty nigdy nie byłeś - wyznała szczerze - od zawszewydawało mi się że będzie cię trzeba wołami zaciągać do ołtarza. - zachichotała

Embry

Zaśmiał się razem z nią słysząc co myślała o nim i o ślubie.
- Gdybym nie poznał Dei pewnie tak by było - bawił się butelką - albo uciekłbym sprzed ołtarza - zaśmiał się po chwili

Sara

- To również mieściło się w moich wyobrażeniach - parsknęła śmiechem - Embry Call, uciekający Pan Młody... - śmiała się do rozpuku. Aż ją brzuch rozbolał. - Cóż... - opanowała się w końcu. W takim razie zostaję sama na placu boju. Oddałeś mi pałeczkę. Zwiewać teraz będę tylko ja - mruknęła z szerokim i szczerym uśmiechem - A z dziećmi? Daj spokój. Czy ja wyglądam na matkę? Ja się boje dzieci - przyznała.

Embry

- Mama by chyba nie przeżyła tego gdyby widziała, że uciekam sprzed ołtarza - parsknął śmiechem.
- Dziwne...myślałem, że kobiety właśnie chcą wyjść za mąż - zamyślił się - a mamuśką byś byłe pewnie cudowną. Już Cię widzę z gromadką małych ludków - powiedziała tłumiąc śmiech.

Sara

Przerażenie w jej oczach starczyło za odpowiedź.
- Embry błagam cię.... Moze i kobiety chcą wyjść za mąż. Ale założę się, ze żadna nie miała braci i ojca wilków. I zadna nie wychowała się ze zgrają facetó w okolicy. Poza tym... - rzuciła kamieniem w dół.- Jak mówiła moja babcia: Jeszcze sie taki nie urodził, co by ci dziecko dogodził - zaskrzeczała imitując głos staruszki - Jednym słowem jestem za wybredna, zeby ktoś to wytrzymał.

Embry

- A co jak się w Ciebie ktoś wpoi? - spojrzał na nią pytająco.
- Wtedy nie będziesz mogła nic zrobić - zrobił smutną minkę

Sara

- Nikt się we mnie nie wpoi - mruknęła - Jakbyś nie zauważył, to większość wilków jest już wpojona. A poza tym to przecież następuje od pierwszego wejrzenia, tak? Raczej mi to nie grozi. - uśmiechnęła się

Embry

- Nie marudź.Wiele wilków jeszcze nie znalazło swojego obiektu wpojenia. I nie zawsze jest to od pierwszego wejrzenia. Różnie - wzruszył ramionami.
- A poza tym ciągle przybywają nowe wilki

Sara

- Nie marudzę. - zerknęła na niego - Embry ja się naprawdę nie nadaję ani do małżęństwa ani do założenia rodziny. - upierała się przy swoim. Prawda była taka, ze Sara już jakiś czas temu doszła do wniosku, ze zostanie sama. Pogodziła się z tym i już. Jakoś żaden facet nie umiał z nią wytrzymać dłużej XD

Embry

Zerknął w dół, na plażę i zobaczył Cassie. Ulżyło mu,że nic jej nie jest. Wpadł na pewien pomysł. Wyjał telefon i wybrał numer Dei.
- Sama zobaczysz, że za chwilę Cię odwiedzę a Ty powiesz: '' Patrz Embry, jestem zaręczona'' - świetnie mu wychodziło udawanie jej głosu Razz

. Rozmawiał z Sarą w czasie kiedy czekał na połączenie z Deą. Chwila prawdy....odbierze albo nie. xd W końcu w trakcie rozmowy z Deą pożeganł się z Sarą i poprosil żeby zajęła się na chwilę Cass.
- Będę za jakiś czas. Wpadnę po nią - pocałował Sarę w policzek i pobiegł po auto. potem pojechał do seattle.

// gdiześ w S./

Andrew

//?

Deszcz, śnieg, słońce, czy co by to tam nie było i tak zawsze wiąże się z jednym miejscem. Morze. Jak zimno by nie było, jak pochmurno i ciemno, i tak przebywał w jego okolicach. Trudno było powiedzieć dlaczego. Po prostu lubił szum morza. Uspakajało go to. Siedział w czarnym, długim płaszczu, obracając nóż w ręce. Drewno zamokło. Nie było jak w nim rzeźbić. Do kamieni nie miał noża. A tu? Mimo, że miejsce nudne to i tak je lubił. Mógł godzinami patrzeć na morze. Uśmiechał się lekko, pod nosem. Nucił cicho ulubioną, krótką melodyjkę. Niewiele potrzeba człowiekowi do szczęścia.

Kim

/????

Kim szła powoli przed siebie. Chwilowo nie było tu nawet żywej duszy. Lubiła to miejsce. Uśmiechała się cały czas lekko. Po jakimś dopiero czasie zauważyła jakiegoś chłopaka. Szła powoli w jego stronę, zastanawiając się czy przypadkiem nie zmienić kursu by mu nie przeszkadzać. Jednak jakoś tego nie robiła.

Andrew

Nie odwrócił wzroku od morza, mimo, że słyszał kroki. Nadal nucił sobie coś cicho, pod nosem. Kapnęło z nieba. Jedna kropelka, potem druga. Nie przejął się. W takich chwilach, morze stawało się jeszcze piękniejsze i ciekawsze. Uśmiechnął się odrobinę szerzej, ukazując ząbki.

Kim

Szła powoli dalej. Zaczynało kropić, lecz to jej nie przeszkadzało. Przeszła koło chłopaka uśmiechając się lekko do niego. Usiadła na jakimś kamieniu jakieś dwa metry dalej. Czuła że nie jest zwykłym człowiekiem. Przymknęła lekko oczy, wsłuchując się i w szum morza i w melodię nuconą przez chłopaka.

Andrew

Spojrzał na nią kątem oka, nadal nucąc cicho. Melodia była łagodna i zdawała się uzupełniać szum morza. Ot tak, po prostu. Przeczesał kłaki. Zimny, nieprzyjemny deszcz i morze. No prawie ideał. Dmuchnęło gwałtownie. Parszywa pogoda, ot co. Błoto wszędzie. Morze zaczynało szaleć. Tak....fale rozbijały się z donośnym hukiem o klif.

Kim

Zaważyła że chłopak patrzy na nią. Uśmiechnęła się do niego. Wstała i podeszła trochę bliżej. Przykucnęła koło chłopaka. Chwilę milczała. Powiał zimny wiatr.
- Zmienna ta pogoda, nieprawdaż? - spytała spokojnie uśmiechając się delikatnie i wesoło.

Andrew

- Zmienna? Czy ja wiem...
Uśmiechnął się do niej lekko.
- Nie zmieniła się tu od kilku dni.
Obrócił w jej stronę głowę, uśmiechając się szerzej. Teraz już patrzył na nią, nie na morze, które szumiało i grzmiało.

Kim

Też się uśmiechnęła.
- Jestem Kim - odpowiedziała spokojnie wyciągając do niego dłoń. Lubiła poznawać nowych ludzi.

Andrew

- Andrew.
Skinął jej lekko głową.
- Do panienki usług, pochylił się jeszcze. Taka dziwna kurtuazja. Taki po prostu już był.
- Co tu panienka robi o tak późnej porze, w tak chłodny wieczór?

Kim

Uśmiechnęła się widząc jego zachowanie. Rzadko spotykała tak dobrze ułożonych mężczyzn. Pomyślała chwilę nad odpowiedzią.
- W sumie to wybrałam się na spacer...- odpowiedziała spokojnie obserwując go. Tak, to była najlepsza odpowiedź. Co miała sama siedzieć w domu...

Andrew

Uśmiechnął się promieniście. Ktoś kto go rozumiał. Toć taka pogoda na spacery najlepsza. Wszystko takie piękne.
- Całkiem rozsądnie, choć zimno. Ale w takie chwile wszystko jest piękne.
Uśmiechnął się jeszcze szerzej.

Kim

- Tutaj muszę się zgodzić - powiedziała wesoło. Przeniosła wzrok na fale. Morze było takie piękne i tajemnicze zarazem. Lubiła to.
Nie przeszkadzało jej zimno ani wiatr.

Andrew

Uśmiechnął się, wstał. Stanął na skraju klifu, patrząc na wodę. Piękna, ciemno granatowa. Fale, spienione, uderzały o klify. Zbliżał się sztorm. Czuł to. Czuł, że jest co raz zimniej, wiatr dmie co raz mocniej.