Plaża

Shane

Spojrzał na nią pełen ciekawości.
- Tak? A mogę wiedzieć co jest tym miejscem, lub gdzie się znajduje? - zapytał zaintrygowany.

Caroline Thomas

- Nie - ucięła bezlitośnie i się zaśmiała.
- Znajduje się we Francji, więc prawdopodobnie nigdy go nie znajdziesz - uśmiechnęła się pod nosem, patrząc tym razem na falujące morze.

Shane

- Byłem we Francji, więc może je widziałem - mruknął.
- Quel est cet endroit? - zapytał, udając francuski akcent.

Caroline Thomas

- Dobry jesteś - mruknęła cicho, tak żeby jej nie słyszał
- Spécial. Personne ne sait à ce sujet et personne ne sait - powiedziała, wykrzesając z siebie tę resztkę francuskiego jaka w niej pozostała. Nawet nie wiedziała, czy chłopak zrozumie cokolwiek z jej 'francuskiej' wypowiedzi, ponieważ od dawna posługiwała się wyłącznie angielskim.

Shane

- Słyszałem - zaśmiał się cicho. Uśmiechnął się do niej łobuzersko, dawno już nie mówił po francusku, więc trochę mu zajęło obmyślanie odpowiedzi.
-Donc, vous êtes la seule personne qui sait?

Caroline Thomas

- W takim razie to nie był komplement - pokazała mu przekornie język.
- Oui, exactement. Elle connaissait ma soeur - skrzywiła się boleśnie i odwróciła wzrok. Te wspomnienia wracały, chociaż coś obiecała.

Shane

- No niech ci będzie - zerknął na nią. Zobaczył jej zbolałą minę i zastanowił się, czy zrobił coś nie tak. Postanowił odwrócić je uwagę i rozbawić ją trochę.
- Przypuszczam, ze wolisz gdy jestem wilkiem, wtedy nie mogę mówić - powiedział rozbawiony.
- Jeny chyba, przeceniłem swoje umiejętności - mruknął, położył się na plecach, patrząc przed siebie.

Caroline Thomas

Spojrzała na niego trochę pustym wzrokiem. Starała się zachowywać normalnie, mimo obrazów w swojej głowie.
- Lubię z tobą rozmawiać - powiedziała cicho, jakby wyjawiała jakiś sekret.
- Wiesz, zawsze możesz zapisać się na 5 minutowy kurs francuskiego - zaśmiała się i trochę się do niego przysunęła, jednakże nie wiedząc, czy mu to odpowiada.

Shane

Odwrócił głowę, by na nią spojrzeć. Miał ochotę ją przytulić, lecz nie wiedział jak by na to zareagowała. Domyślał się, że źle zrobił poruszając temat Francji.
- Chyba nawet kurs mi nie pomoże, poza tym, nie wybieram się na razie do Francji, tutaj mi się podoba. - Uśmiechnął się, jak to miał w zwyczaju.

Caroline Thomas

- Ja się niedługo powinnam wybrać - zamyśliła się na krótko.
- Ale nie spieszy mi się tam - uśmiechnęła się blado i przytuliła się delikatnie do niego, nie wiedząc, jak chłopak zareaguje. Ale w końcu człowiek uczy się na błędach.

Shane

- To dobrze - powiedział cicho, otoczył ją ramieniem. Nie chciał się do tego przyznać, ale nie wyobrażał sobie momentu, w którym miałby się z nią pożegnać. Wręcz nie chciał się z nią żegnać. Westchnął cicho, prawie niesłyszalnie.

Adelaida

Caroline Thomas

Usłyszała jego westchnienie, zastanawiając się, co mu chodzi po głowie. Sama była zdziwiona tym, że jej nie odepchnął, tylko pozwolił by go przytuliła.
- Sama siebie okłamuję. Przecież wiem, że nigdy nie wrócę do Francji - powiedziała chłodno, jakby była zła na siebie.

Shane

Zdziwił ją ton jej głosu, lecz nie skomentował tego. Powie, gdy będzie miała a to ochotę - pomyślał.
- Zrobisz, co będziesz uważała za słuszne, Aniołku - powiedział cicho.

Caroline Thomas

- Racja - przytaknęła, wtulając się w niego.
- Narazie za słuszne uważam pozostanie tutaj, w tej chwili z tobą - zaśmiała się cichutko.
- Masz jakieś rodzeństwo? - palnęła znienacka.

Bastian Martínez

Shane

Delikatnie przymknął oczy, nie spodziewał się tego pytania. Wiedział, że kiedyś będzie musiał komuś opowiedzieć o swojej rodzinie, lecz nie spodziewał się tego tak szybko.
- Mam dwóch starszych braci. Powiedziałbym ci o nich więcej, ale nie pamiętam zbyt wiele z dzieciństwa - powiedział bardziej do siebie, niż do niej. Od dobrych siedmiu, nawet ośmiu lat nie kontaktował się z rodziną. Nagle otworzył oczy i spojrzał na wodę, a potem na nią.

Caroline Thomas

Wiedziała, że w jakimś sensie zabolało go to pytanie.
- Przepraszam, że poruszyłam ten temat. - przytuliła Shane'a, chcąc go jakoś pocieszyć.
- Moja siostra zmarła. Dlatego się tu przeprowadziłam. Nie mogłam znieść tego, że każdy z rodziny, jaka mi pozostała mnie o to winił. Znaczy mój brat to ukrywał, ale wiem, że też mnie obwinia - wróciła wstecz do wspomnień, kiedy miała 13 lat. Nie zamierzała płakać. Nie należała do wrażliwych osób, jednakże ciężko było jej o tym mówić.
- Jesteś pierwszą osobą, której to powiedziałam.

Shane

Wtulił twarz w jej włosy, nie odzywając się.
- To nie twoja wina - szepnął w końcu. - Mój ojciec zmarł, gdy miałem pięć lat. Moja matka, wraz ze mną i moimi braćmi wyjechała do małego miasteczka we Włoszech. Wtedy mówiła, że to dla naszego dobra i tak dalej, ale tak naprawdę chodziło jej o to, żeby uciec. Zabroniła moim braciom się przemieniać. Myślała, że jak uciekniemy, to mnie to nie dosięgnie, że nie będę zmieniał się w tego potwora, jak nie będę o nich wiedział. Gdy byłem mały często kłóciła się z ojcem, mówiła wtedy, ze wolałaby umrzeć, niż zobaczyć swoje dziecko w postaci wilka. Przeprowadzka nie pomogła, jak widać. - Zerknął na nią. - Po pierwszej przemianie uciekłem, nie chciałem, żeby matka mnie takim zobaczyła. Bracia przekazali jej, że nie żyję.

Caroline Thomas

- Nie jesteś potworem - szepnęła cicho patrząc na niego, jakby z czułością i pogłaskała go po ramieniu.
- Przykro mi. Oboje mieliśmy nieszczęśliwe dzieciństwo, co? - powiedziała, chcąc jakoś rozładować atmosferę.
- A najgorsze jest to, że gdybym bardziej uważała moja siostra mogła przeżyć.

Shane

- Dzieciństwo zawsze mogłoby być gorsze - stwierdził. Spojrzał w niebo.
- Chyba mamy dzisiaj szczęście, ani jednej chmury na niebie, tutaj to rzadkość, o ile dobrze pamiętam. - Uśmiechnął się lekko, nie chciał aby dłużej zadręczała się rzeczami, które już były. Lepiej zająć się teraźniejszością. Spojrzał jej w oczy, patrząc w nie chwilę, jakby czegoś szukając.

Caroline Thomas

Popatrzyła na niego. Ma piękne oczy - pomyślała i natychmiast się zarumieniła. Matka zawsze jej powtarzała, że jej twarz jest jak otwarta księga, wszystkiego można się domyślić.
- Sensem życia nie jest ból, jaki odczuwaliśmy w przeszłości, lecz nadzieja, jaką wiążemy z przyszłością - wyrecytowała z pamięci swój ulubiony cytat i wzruszyła ramionami.

Shane

- Ktoś tu się uczy książek na pamięć. - Uśmiechnął się i zaśmiał widząc jej rumieńce. - Ale cytat ładny. - Jego uwagę przykuły fale, które coraz mocniej biły o brzeg, chociaż wcale nie wiało aż tak mocno.

Caroline Thomas

- Wcale że nie! - zaprzeczyła i klepnęła go w ramię. I tak wiedziała, że go to nie zaboli.
- Przynajmniej prawdziwy - uśmiechnęła się i popatrzyła w niebo.

Adelaida

Shane

- Racja, nawet bardzo. - Wywrócił oczami na jej próby uderzenia go.
- Naprawdę myślisz, że ja to poczuję? - zaśmiał się. - Poza tym, aniołki się nie biją.

Caroline Thomas

- Ten aniołek nie ma w sobie nic anielskiego - rzuciła się na niego, przewracając go na piasek.
- Mam nadzieję, że stosujesz zasadę 'nie bić kobiet' - zaśmiała się.
- Bo inaczej będzie ze mną źle.

Shane

- Uderzyć, nie uderzę, ale... - nie dokończył, śmiejąc się.
- Masz nade mną przewagę, rzeczywiście - uśmiechnął się łobuzersko. - I co zamierzasz teraz zrobić?

Caroline Thomas

- Nie niszcz mojej radości - pokazała mu język, nachylając się nad nim tak, że prawie stykali się nosami.
- Zależy co ty z tym zrobisz, bo wiesz, mi tu jest wygodnie.

Shane

Popatrzył jej w oczy, starając się z nich coś wyczytać.
- Ja? Ja będę sobie teraz tutaj leżał, przygnieciony przez Anioła, jak gdyby nigdy nic - uśmiechnął się.

Caroline Thomas

- To niesprawiedliwe jest no! - burknęła niczym urażone dziecko. Chwilę później spojrzała na niego z dziwnym błyskiem w oku i pocałowała go delikatnie w usta. Wiedziała, że nie powinna, ale stało się. Przetoczyła się na piasek, czekając na jego reakcję.

Shane

Obrócił się tak, by móc na nią spojrzeć. Uśmiechnął się delikatnie. Nachylił się i pocałował ją w czoło. Spojrzał na nią, unosząc delikatnie lewą brew. Nie odezwał się, bał się, że palnie coś nieodpowiedniego, jak zwykle.

Caroline Thomas

Popatrzyła na niego spłoszona i odwróciła wzrok.
- Nie jesteś zły? - spojrzała z powrotem na niego, marszcząc swój nosek.
- Przepraszam - wymamrotała.

Shane

- Nie jestem zły - zaśmiał się. - Nie uważam żebym miał się o co złościć. Szczególnie na ciebie.
- Słabości, twe imię kobieta - mruknął, cytując Szekspira.

Caroline Thomas

Wymamrotała coś, co brzmiało jak 'idiotka'.
- Mhm. Ładny cytat - powiedziała z uznaniem. - Tej książki chyba akurat nie czytałam - jej śmiech zagłuszała falująca woda.

Shane

- Możliwe, ze nie czytałaś - zaśmiał się. Spojrzał na wodę, a potem na nią. Do głowy wpadł mu pewien, głupi pomysł.
- Umiesz pływać - zapytał, jakby od niechcenia.

Caroline Thomas

- Umiem - odparła, spoglądając na niego podejrzliwie.
- Znaczy kiedyś pływałam rekreacyjnie - uśmiechnęła się szeroko, ściągnęła buty i pobiegła w stronę wody.
- Czas poprawić kondycję - zaśmiała się, wchodząc do lodowatej wody.

Shane

Zaśmiał się patrząc na nią. Wstał, ściągnął buty i koszulę, podbiegł do niej, wpychając ją głębiej do wody, sam także do niej wszedł.

Caroline Thomas

- Ej - pisnęła i zanurzyła się w wodzie. Oczywiście była w ciuchach, które teraz były doszczętnie mokre. Ochlapała go ze złośliwym uśmieszkiem przylepionym do ust i odpłynęła na bezpieczną odległość.

Shane

Pokazał jej język.
- Nie martw się, szybko wyschniesz - zaśmiał się. Zanurkował, wypływając na powierzchnię tuż za nią. Złapał ją w talii i pociągnął w swoją stronę.