Plaża

Andrew

- Jakież to poetyckie....a można jaśniej, Panno Clearwater?- podrzucił figurkę

Leah

-Przez pewien czas po prostu nie mogę się przemienić Andrew. I to nie dlatego, że nie chcę. Powiedzmy, że to się chwilowo przyblokowało- dotknęła zimną ręką jego przedramienia- Widzisz? Chyba wróciłam do normalnej temperatury.

Andrew

- Fakt.......- dotknął jej czoła- jesteś zimna...nawet jak na człowieka- mruknął- Albo jesteś chora, albo się źle czujesz, albo oba....- zabrał rękę, po cz m rozwalił się na piasku

Leah

-Jestem chora, ale na głowę. -zaśmiała się cicho wgapiając się w ocean.
-A przy okazji naiwna i głupia... Ale nie zamierzam Ci tego tłumaczyć. Nie wyglądasz na psychologa... -znów nikle się uśmiechnęła.

Andrew

Zrobił minę mędrca, który swoje już w życiu widział
- Mów dziecko, wszystkie grzechy i błędy zostaną Ci wybaczone..... no chyba, że bratałaś się z tymi pijawkami- zrobił groźną minę

Leah

Rzuciła w niego garścią piachu i roześmiała się.
-Booże.. Prawie już zapomniałam jaki z ciebie błazen...

Andrew

Wyszczerzył się
- Do usług, madame- jakby stał, to by się pewno ukłonił dworsko- No i panna Clearwater znowu się uśmiecha

Leah

-To przejściowe... -znów się zasępiła- Zresztą niedługo zobaczysz jaka ze mnie głupia baba.

Andrew

Podsunął się bliżej, przyłożył palce do jej kącików ust- uśmiechnij się do mnie- uniósł nieznacznie- Nie przejmuj się tym co było, co będzie....liczy się to co jest teraz.....więc się uśmiechnij- zrobił minę upartego dzieciaka i znowu próbuje unieść kąciki jej warg

Leah

-Nie nadaję się na Jokera naprawdę...-zaśmiała się próbując odsunąć głowę.

Andrew

- Trudno....nauczę cię- wyszczerz, nadal próbuje uparcie ją uśmiechnąć- patrz, ściągasz te mięśnie- delikatnie nacisnął jej policzki- i się uśmiechasz....o tak- szeeeeeeeeroki wyszczerz

Leah

Zaśmiała się i wyswobadzając policzki z jego nadpobudliwych łapek potargała mu włosy.
-Umiem się uśmiechać...-posłała mu jeden ze swoich piękniejszych uśmiechów.

Andrew

- No!- zrobił minę zadowolonego z siebie chłopaczka- Trzeba się często uśmiechać....jak nie....to zastosuję...najgorszą broń świata- ostrzegł, zacierając łapki

Leah

-Nie.. proszę...-nadal się uśmiechała, kiedy znów malutki jeszcze dzieciak, roszczący sobie prawa do jej brzuszka znów przypomniał o swojej obecności. Delikatnie zacisnęła oczy i zasunęła suwak ciepłej, obszernej bluzy.
-Cholera... -mruknęła przewracając oczami, kiedy je już otworzyła- Chyba rzeczywiście musiałam się przeziębić.. -ot, taka mała zmyła.

Andrew

Patrzy na nią przez chwilę bystrze
- Leah.....jesteś strasznie blada- cicho- ..... chyba Cię do siebie zaproszę...na herbatę....lub zaciągnę siłą- złowrogi wyszczerz- Wstawajcie towarzyszu....Świat należy do nas!

Leah

-To mogę sobie wybrać herbatę albo ciągnięcie? -zapytała z delikatnym uśmiechem a po chwili wbiła wzrok w piasek- Jaa... ja chyba mimo wszystko wolałabym tu zostać...

Andrew

- Bo?- patrzy na nią uważnie- Jeśli jesteś chora, to lepiej by było napić sie gorącej herbaty i się wykąpać, doprowadzić do stanu używalności- mruknął

Leah

-Nie jestem chora Andrew...-mruknęła poklepując go po kolanie- Ciąża to nie choroba... -westchnęła znów tępo wpatrując się w ocean.

Andrew

Zaschło mu w ustach- Leah....ciąża? - patrzył na nią tępo- Jak tak tym bardziej trzeba się Tobą zająć...nie możesz narażać tego dziecka- wskazał palcem na jej brzuch- czyje by nie było- ciszej, wstał, podał jej rękę -chodź

Leah

-Nie.. Proszę Cię.... -mruknęła podnosząc się- Nie rób ze mnie kaleki ok? -zmierzyła go spojrzeniem. Wilcza natura chwilowo zanikła, ale dzikość spojrzenia ciemnych oczu jej została. Widocznie to było wrodzone.

Andrew

- Leah, nie robię kaleki, tylko robię za Twój rozsądek- nie przejął się chłopak...widać patrzeć tak też umi. - Idziemy- stanowczy głos, spojrzał na nią

Leah

-Urwiesz mi rękę... -jęknęła tylko zrezygnowana. Jak dla normalnego człowieka, którym chwilowo byłą, jego uścisk był zbyt silny.

Andrew

- Przepraszam- cicho, wziął ją na ręce i ruszył do domu, nie za szybko

\Dom Racan'ów

Selene

Selene wstała i otrzepała się z piasku. Zamyślona i jakby nieco przygaszona zacząła ponownie iść plażą, rozmyślając o swojej nowej życiowej roli i brakiem przyjaciół. Miała utknąć w sprawach starego interesu i nie mieć czasu na to, co naprawdę kochała. Z resztą co to kogo obchodziło... Znajomi mieli swoje życia, a ona swoje - w Forks. Mieścinie, w którym nie ma nawet na kogo liczyć. Westchnęła smutno i otarła dłonią samotną łzę, która spłynęła po jej policzku.

Andrew

Znowu stanął nad morzem, wbił spojrzenie w bliżej nieokreślony punkt gdzieś na horyzoncie. Stał gapiąc się na morze, wiatr rozwiewał mu włosy. Lekki uśmiech błąkał mu sie po ustach. W końcu usiadł na piasku, zamknął oczy, słuchając szumu morza.

Melanie

/dom Mel.
weszła na plażę i ściągnęła buty.
Postanowiła zanurzyć nogi w wodzie mimo jej zimna.

Andrew

Drew otworzył jedno oko, spojrzał na nią, przekrzywił głowę. Ale milczy....patrzy na nią uważnie. Otworzył drugie i się uśmiechnął.

Melanie

Ściągnęła gumkę z włosów, którą założyła by wygodniej jej się pracowało i potrząsnęła głową by włosy swobodni opadły na ramiona. Fale obijały się o jej nogi. Włożyła dłonie do kieszeni i zapatrzyła się w horyzont.

Andrew

Patrzy na nią z lekkim uśmiechem. Wstał bezszelestnie, krok do przodu, do niej

Melanie

Usłyszała za sobą ruch i odwróciła się w stronę dochodzących odgłosów kroków.
Spojrzała na ciemnowłosego chłopka i przekrzywiła głowę lekko w lewą stronę.

Andrew

- Dobry- odezwał się cicho, wbił w nia zaciekawione spojrzenie ciemnych, roześmianych oczu
-A co panienka tu robi o tak późnej porze, co?- uniósł brew

Melanie

-Oddycham.
Powiedziała uśmiechając się.
-A pan, czemu przerywa mi tę jakże ważną czynność?
Spytała udając powagę i dostojeństwo.

Andrew

- A przyszła mi taka ochota
Odrzekł z uśmiechem
- A dlaczego panienka macza nogi w zimnej wodzie? Jeszcze się panienka przeziębi i co wtedy?
Zrobił zatroskaną minę

Melanie

Roześmiała mnie.
-Przeziębienia mi obce, mości panie.
Odpowiedziała, odwracając się całkiem w stronę chłopaka, ale nadal nie wychodząc z wody.

Andrew

- A to dlaczego? Waćpanna nie choruje?
Zaśmiał się cicho, podszedł bliżej
- To ja dołączę do waćpanny
Zdjął buty...i wszedł do wody

Melanie

-Schorzenia genetyczne, mości panie.
powiedziała uśmiechając się. Chłopak był chyba jednym z tych przy których nie sposób było się nie uśmiechać.
-Niech mości pan uważa, bo sam się za chwilę przeziębi.

Andrew

- Oj waćpanno i u mnei schorzenie genetyczne...przeziębienia mi obce
Uśmiecha się szeroko, podszedł do niej
- A czego tak waćpanna wypatruje?

Melanie

-Właściwie niczego mości panie, jednak nie zaprzeczy pan, że ładna dziś pogoda.
Odpowiedziala posyłając mu uśmiech.
-Może szanowny waćpan się przedstawi?

Andrew

- A mogę się przedstawić, tak cudownej waćpannie
Podszedł bliżej
-Andrew Racan
Ujął jej dłoń ucałował
-Do panienki usług

Melanie

Zaśmiała się.
-Melanie Tenshi
przedstawiła się dygając.
-Cudowna, to nie określenie dla mnie.
powiedziała.